Interview, Nieuws, Samenleving, België, Jongeren, Humo, Algemene staking, Sociale actie, Staking 30 januari, Generatie Y, Sven Naessens, Millennials -

Generatie Y blust Humo-brandbrief: stelling 4 ‘Actie, staking: pro of contra?’

Op maandag 30 januari wordt de verwarming enkele graden hoger gezet: het sociaal verzet tegen allerhande opgelegde besparingsmaatregelen kent dan zijn vervolg. Humo schreef 'Generatie Y, de brandbrief van de twintigers'. Maar wat denken jongeren écht?

maandag 30 januari 2012 18:00
Spread the love

Hierop kregen vier jongeren, tussen 20 en 29, in Humo enkele bladzijden het woord onder de titel: ‘Generatie Y, de brandbrief van de twintigers’. Het siert hen dat ze een mening hebben ook al wordt deze gevormd door de theorie en moet die de toets van de realiteit nog doorstaan. Het komt allemaal neer op een strijd tussen generaties, als we hen mogen geloven toch. Alsof er dan geen jongeren zijn die anders denken?

Wij gingen op zoek naar enkele jongeren, gaven hen vier stellingen en lieten hen vrank en vrij antwoorden. Bewust hebben we gezocht achter meerdere jongeren tussen 18 en 30 jaar. Hebben deze millennials, de zogenaamde Generatie Y, eenzelfde brandbrief of niet? Alvast tien onder hen gaven een antwoord op de vierde stelling.

Stelling 4: Er is in de aanloop naar 2 december veel te doen geweest over de staking. Jobat publiceerde zelfs een lijst met veertig alternatieven. Zelf zijn wij van mening dat ludieke acties nodig zijn, ze vestigen de aandacht op bepaalde zaken. Maar alle Frietrevoluties ten spijt, echte ommekeer wordt zo niet behaald. Het fatalisme zit er blijkbaar bij velen goed in. De houding van ‘Wat haalt het uit?’, leeft die ook zo hard bij jongeren en hoe staan ze tegenover actie voeren, tegenover staken?

Lisa De Roeck: 19 jaar, studente politieke wetenschappen, Universiteit Gent

“Ik denk dat het voor veel jongeren vooral een ver-van-hun-bed-show is. Het gaat over zaken waar jonge mensen nog niet heel hard mee bezig zijn, vandaar soms het gebrek aan interesse of begrip voor acties zoals die op 30 januari. Dat is jammer want het gaat hier ook over onze pensioenen en sociale zekerheid.”

“Ook de berichtgeving in de media speelt zeker een rol. Er wordt vandaag de dag zeer negatief gedaan over staken in het algemeen. Veel jongeren kennen staken ook alleen als iets waardoor hun bus of tram niet meer rijdt. Velen zijn er zich niet meer van bewust dat er met staken in het verleden al heel wat is bereikt. Het is belangrijk dat mensen nog steeds op straat komen en hun stem laten horen.”

“Dit alles neemt niet weg dat er nog altijd geëngageerde jongeren zijn, die het staken als iets nuttigs zien. Op allerlei sociale media zie je dat er heel veel protest is tegen de stakingsacties van maandag. Maar er zijn ook heel wat jonge mensen die dat protest weerleggen, de acties openlijk steunen en zelf ook mee gaan staken.”

Anoniem: 21 jaar, studeert maatschappelijk werk aan VSPW in Gent

“Ik ben zeker vóór actievoeren. Ik hoor hier en daar wel eens ‘ze gaan weer staken zodat ze een extra dagje vakantie hebben’, maar mensen hebben het recht om op te komen voor zichzelf, hun gezin en hun familie. Soms halen de stakingen niet veel uit, maar ik denk zo: beter iets doen, dan niets doen!”

Hugo Van Eetvelt: 21 jaar

“De mogelijkheid tot staken is een absoluut basisrecht van de werknemer. Ik denk dat wie het hier niet mee eens is, nog eens moet gaan nadenken over de geschiedenis van dit land: hoe het komt dat wij aan betaalde vakantie gekomen zijn, waarom er zoiets bestaat als een minimumloon, …”

“De burger moet stoppen met te geloven dat hij te klein is om de wereld te veranderen. Wij dragen deze wereld, wij bepalen hoe hij eruit ziet. De reden dat acties weinig invloed hebben, is vanwege het fatalisme dat ik inderdaad rondom mij vaak tegenkom. Toch stijgen de cijfers elke dag en steeds meer mensen beseffen dat dit zo niet verder kan en dat we van ons moeten laten horen.”

“Uiteindelijk heeft elke staking wel een positief gevolg, het lokt dialoog uit. Ik vind het enkel bijzonder jammer dat deze keer de dialoog gaat over het ‘wél of niet staken’, pro of contra.”

“Het debat hoort over ‘pro of contra deze beleidshervormingen’ te gaan, die al goedgekeurd zijn nog voor het sociaal overleg plaatsvond! Hoe dan ook, mensen zouden moeten gaan inzien dat, als we de oorzaken van de ellende willen aanpakken, dat wij – het volk – samen moeten komen om een nieuwe manier van leven op te bouwen.”

“Als je de tijd zou nemen om met ‘de activisten allerhande’ op te trekken, dan zou je vaststellen dat je daar allerlei soorten mensen vindt, ongeacht afkomst of religie of wat dan ook. Maar ze delen iets: het zijn mensen die achter een idee staan. Vandaar ook dat de bewegingen steeds meer op gang komen zonder uitgesproken leiders, omdat het idee van ‘één persoon heerst allen’ allang achterhaald is.”

“In mijn ogen staan we op een kruispunt in tijd. Er zijn verschillende wegen. Er is de weg van ‘actie en revolutie’. Het afbreken van het bestaande en het opbouwen van het nieuwe. Natuurlijk brengt dit de nodige chaos met zich mee, maar ik denk dat het nieuwe (systeem) verre van pure anarchie zal zijn: met het oog op de toekomst zullen de meesten zich gedragen.”

“Een andere weg is die van ‘het niets doen’. Passief meedraaien in het grote raderwerk van het kapitalisme. Nu, misschien dat dit voor sommige een prima idee lijkt, maar ik zie hoe het verandert. Ik vrees dat we hier enkel minder en minder humaan gaan worden behandeld en steeds meer tot een nummer gereduceerd zullen worden, waarbij je juist genoeg hebt om te overleven als werkende, zodat je zeker niet moeilijk gaat doen. Moderne slavernij zeg maar, kijk maar naar die iPad-fabriek nabij de Chinese miljoenenstad Shenzhen, waar het bedrijf Foxconn zo’n 430.000 arbeiders heeft ondergebracht, die zijn ondertussen zo gevangen dat ze nog enkel kunnen dromen van een vakbond of staken …”

Mathias Vander Hoogerstraete: 22 jaar, student in Gent

“Jongeren moeten begrijpen dat veel van de verworvenheden niet zomaar in de schoot van de vorige generaties geworpen zijn. Het was via massale strijd, stakingsacties en protest, dat wij vandaag kunnen genieten van stemrecht, sociale zekerheid, gratis onderwijs, etc.”

“Als deze verworvenheden worden teruggeschroefd, zal onze generatie opnieuw naar deze instrumenten moeten grijpen. Ik ben zelf student en het onderwijs zal de volgende jaren waarschijnlijk ook in de brokken delen, ondanks de al bestaande tekorten. Studenten en scholieren zullen hier vast en zeker rond gemobiliseerd worden, maar zij hebben de oudere werkenden nodig om ook daadwerkelijk zaken te veranderen.”

“Staken is, denk ik, het beste instrument om die kleine één procent daar te raken waar het hen het meest pijn doet, namelijk in hun portemonnee. Het maakt ook duidelijk wie in deze samenleving de rijkdom produceert en wie ze opsoupeert.”

“Ik heb al mijn vertrouwen in de politici, de bankiers en de bazen, verloren. Het is tijd dat we het voorbeeld volgen van de massarevoltes in andere delen van de wereld, de dictatuur van het kapitalisme doorbreken en zelf beslissen waar we naartoe (willen) gaan met de samenleving en de economie.”

Irina Papadimitriou: 23 jaar, studente geologie in Gent

“Laatst stelde een vriendin op Facebook de vraag: welke wetten in het voordeel van de werkenden zijn er gekomen zonder staking? Lang bleef het leeg onder haar post, tot iemand met enkele aanvullingen op bestaande sociale wetten afkwam. Maar alle fundamentele rechten van werkenden, van de achturendag over stemrecht tot de gehele sociale zekerheid, zijn afgedwongen via stakingen.”

“Hoezo, geen nut? Stakingen tonen waar de werkelijke economische macht in de samenleving ligt. Ze zijn een krachtig signaal aan de werkgevers allerhande: sol niet met ons! Dat wil uiteraard niet zeggen dat andere vormen van ludieke acties en betogingen geen nut zouden hebben: ze zijn evengoed een statement, een boodschap. Maar deze andere actievormen worden al te makkelijk genegeerd door beleidsmakers en het patronaat: enkel een staking kan hun portefeuille aantasten.”

“In de komende periode, wanneer de regering ons zal proberen te laten opdraaien voor de crisis (volledig onterecht, trouwens), zal de staking opnieuw een essentieel wapen zijn in de verdediging van onze verworvenheden.”

Jonas Van Vossole: 24 jaar, onderzoeker aan de universiteit van Coimbra

“De hele mediahetze tegen de algemene staking stelt vaak dat het stakingsrecht beperkt zou moeten worden en dat het opkomen voor rechten via de politieke algemene staking zelfs ondemocratisch zou zijn. We zouden ons met zijn allen moeten neerleggen bij de resultaten van het parlementair debat en, als we al zouden protesteren, dit moeten doen via ludieke acties.”

“Niets is minder waar. De algemene staking is en blijft het belangrijkste wapen om progressieve hervormingen af te dwingen en onze rechten te verdedigen tegen een inhumaan kapitalistisch systeem. Het feit dat het een algemene staking was die aan de basis lag van het algemeen stemrecht en niet omgekeerd, toont aan op welk wapen we uiteindelijk moeten terugvallen als de rest niets uithaalt, welke van beide het krachtigste wapen is.”

“De oorsprong van die kracht ligt erin dat de economie wordt platgelegd. Dit veroorzaakt verlies van loon en heel wat hinder voor de gewone bevolking, maar de staking zet vooral druk op de inkomsten van het kapitaal. Wanneer werknemers niet werken, betekent dat er minder winst wordt gemaakt, en winst is nu eenmaal de enige bestaansreden van het kapitaal. Wanneer deze dus in gevaar komt, moet er wel geluisterd worden.”

“De algemene staking is vandaag zelfs het enige effectieve actiemiddel dat nog overblijft. De werkplaats en de straat is ironisch genoeg immers de enige plaats die nog niet volledig ingenomen is door de banken en grote bedrijven. De grote bedrijven hebben de controle over alle vier de machten: de media, de wetgevende, de uitvoerende en de juridische macht.”

“Er is maar één macht die ze niet controleren: dit is de collectieve actie op straat en op de werkvloer. Dat komt omdat de positie van de vakbond gebaseerd is op de dagelijkse samenwerking tussen collega’s en de persoonlijke band met vakbondsafgevaardigden die zich vaak dag in, dag uit inzetten. Dit creëert een vertrouwensband die sterker is dan het vertrouwen dat mensen hebben in de media bijvoorbeeld.”

“Zowel bij ludieke acties als bij verkiezingen zijn de media van belang. Op die media hoeven we niet te rekenen. Sinds de media werden gemonopoliseerd door een handvol private organisaties (Roularta, Corelio, VMM) of de VRT, die voornamelijk het rechtse politieke landschap vertegenwoordigt, leven we bijna in orwelliaanse toestanden.”

“De traditionele media vertegenwoordigen vandaag enkel nog de standpunten van hun aandeelhouders en adverteerders: de kapitaalbezitters dus. Wie dacht dat je dus met ludieke acties, gebaseerd op media-aandacht, iets zou kunnen verkrijgen dat tegen hun belangen ingaat, komt bedrogen uit.”

“De algemene staking moet wel beter gecommuniceerd worden. In die zin had deze staking zeker vooraf moeten gegaan zijn door een ‘operatie waarheid’, zoals bij de vijf weken durende winterstaking van 1960-61 die indertijd de eenheidswet grotendeels heeft kunnen tegenhouden. De vakbonden verdedigen in dit debat het belang van het overgrote deel van de bevolking, dit moet uitgespeeld worden en duidelijk gemaakt worden via massale open meetings, informatiecampagnes, plaatselijke acties enzovoort.”

“Maar het belangrijkste is wel dat de vakbondsleiding een degelijk actieplan volgt en consequent is. Het kan niet de bedoeling zijn van een staking om gewoon stoom af te laten en dan weer toe te gaan geven aan werkgevers en regering de dag nadien. De basis moet hierover waken en streven naar de democratisering van de vakbonden. Ik ben er zeker van dat democratischere vakbonden veel effectiever zouden zijn, strijdvaardiger en vaker zouden teruggrijpen naar het belangrijkste wapen om onze rechten te verdedigen.”

Ferdi De Ville: 26 jaar, actief binnen de jonge denktank Poliargus

“Ik meen inderdaad ook dat een staking niet enkel dient om eisen binnen te halen. Als dat laatste het enige doel was, dan zouden vakbonden trouwens het land zo lang moeten lamleggen tot die verzuchtingen zijn ingewilligd. In dit geval hebben de vakbonden niet één of enkele strijdpunten, en dat wordt hen soms kwalijk genomen. Maar een staking kan ook dienen om een signaal te geven, bijvoorbeeld het signaal dat ingrijpende hervormingen van ons sociaal model zonder sociaal overleg niet kan, zoals dit het geval was met de pensioenhervorming net voor de kerstperiode.”

“Ten tweede kan een staking ook nuttig zijn om de achterban te sensibiliseren, opnieuw bewust te maken van haar gemeenschappelijke belangen en haar toe te laten haar ongenoegen te ventileren. Ook met de bedoeling om op die manier het debat bij het ruimere publiek aan te wakkeren. Zo is een staking een hoogst politiek middel, en klopt de kritiek dus niet dat de staking een louter economisch instrument zou zijn waarmee in dit geval het verkeerde doelwit, de werkgevers, wordt geviseerd.”

“De voorbije jaren was de communautaire breuklijn dominant in onze nationale politiek. Door de crisis, maar ook door de hervormingen van de regering-Di Rupo I en de (re)acties van de vakbonden, staat het economische nu weer helemaal centraal. Dat is dus mede de verdienste van de vakbonden. Een politisering van de economie is hoogst nodig en wenselijk, als we kijken naar hoe de verdeling van de welvaart de voorbije drie decennia is geëvolueerd.”

Maite Morren: 27 jaar, voorzitster Animo

“Onverschilligheid is echt het ergste wat er is. Daar bereik je niets mee. Animo is een actiegerichte beweging. We staan bekend om ons straatactivisme. We verdedigen ook het recht op staken. Verontrustend is het dat dit recht op actievoeren steeds meer op de helling komt.”

“Zo werden vorig jaar tien personen tot een maand voorwaardelijke gevangenisstraf en een boete van 1.100 euro veroordeeld voor hun deelname aan een vreedzame Greenpeace-actie tijdens een Europese top in Brussel. Buiten proportie.”

Thomas Decreus: 27 jaar, doctorandus KU Leuven en medeorganisator Shame-betoging

“Een ‘nee’ heb je, een ‘ja’ kun je krijgen. Dat geldt ook voor politieke actie. Onverschillig langs de zijlijn blijven staan, lost sowieso niets op. Dus kan je jezelf beter wel engageren en hopen dat het iets uitmaakt. Dat klinkt misschien wat pessimistisch, maar ik denk dat veel mensen net veel te naïef en optimistisch zijn over politiek en sociaal protest en wat het kan teweegbrengen.”

“Met één staking, één sit-in of één betoging zal je de wereld uiteraard niet veranderen. Politiek is een strijd en die strijd woedt over jaren en soms zelf decennia. Het is een blijvend en voortdurend engagement waarvan betogingen en stakingen slechts de meest spectaculaire en mediagenieke uitingen zijn. Maar het is enkel een lang volgehouden strijd die daadwerkelijk iets kan realiseren.”

“De geschiedenis bewijst maar al te zeer dat, indien men een strijd blijft volhouden, er wel degelijk gigantische zaken kunnen verwezenlijkt worden. Het is vanuit die ingesteldheid dat men politiek protest en het staken dient te begrijpen. Zelf beschouw ik de staking dan ook als een belangrijk moment in een veel grotere sociale en politieke strijd. Daarom verdedig ik zowel het recht op staken als de staking van maandag.”

Koen Bogaert: 30 jaar, doctor-assistent, MENARG, Universiteit Gent

“Staken en actie voeren is een democratische recht. Meer nog, persoonlijk vind ik het voeren van (protest)acties in de publieke ruimte net zo essentieel voor onze democratie als het recht om onze vertegenwoordigers te kiezen op regelmatige basis. De straat en het openbare leven maken net zo zeer deel uit van onze democratische ruimte als het parlement.”

“De ideale democratie houdt in dat men continue sociale strijd kan voeren binnen maatschappelijk vastgelegde regels waardoor onze maatschappij telkens opnieuw kritisch in vraag wordt gesteld. Dat is wat volgens mij vooruitgang mogelijk maakt.”

“Zeker in tijden zoals vandaag – op een moment waarop het kapitalistisch wereldsysteem in een diepe crisis verkeert – bepaalt sociale strijd (of het gebrek hieraan) voor een groot deel onze toekomst en de manier waarop onze maatschappij zal veranderd worden. De Franse Revolutie en de idealen van de Verlichting (onder andere de Verklaring van de Universele Rechten van de Mens) gelden vaak als het historisch referentiepunt, maar ook de Russische Revolutie en de idealen van het communisme, de Europese arbeiders- en vrouwenstrijd voor algemeen stemrecht en de verworvenheden van de welvaartsstaat kunnen in een zelfde context geplaatst worden.”

“De toekomst zal uitwijzen of de Arabische lente en de heropleving van het wereldwijde protest in 2011 deze lijst vervolledigen of niet. Wat deze historische periodes kenmerkt, is dat de massale acties en sociale strijd uit die periodes niet zozeer defensief waren, maar offensief.”

“Staken als actie speelde hierin vaak een zeer belangrijke rol. Het vormde de brug tussen lokale acties en particuliere bekommernissen en de strijd voor een andere samenleving. Ook precies één jaar geleden, lagen massale arbeidersstakingen mee aan de basis van de val van de dictator Moebarak in Egypte.”

“Maar juist dit progressieve potentieel van de algemene staking verplicht ons om de staking zelf en de organisaties (vakbonden) die op dit middel een beroep doen, ook steeds kritisch te benaderen. Vakbonden over de hele wereld zijn vaak bureaucratische instellingen met conservatieve trekjes die soms de neiging hebben om het spontane protest te willen controleren en sturen.”

“Het zijn organisaties die juist een belemmering kunnen vormen voor het progressieve karakter van de algemene staking door haar te beperken tot een defensieve strijd ter bescherming van specifieke privileges en sociale verworvenheden uit het verleden.”

“Als we als jonge mensen solidair willen zijn met de vakbonden en het staken als drukkingmiddel willen ondersteunen, betekent dat ook dat we diezelfde vakbonden moeten durven kritisch in vraag te stellen en ze verplichten ook ons te volgen.”

“Het zullen de vakbonden moeten zijn die spontane bewegingen als Occupy Wall Street of de indignados moeten volgen, en niet omgekeerd. Wat we vandaag wereldwijd nodig hebben, is een solidaire massabeweging die op straat komt voor een alternatieve maatschappij, idealiter een post-kapitalistische maatschappij, en die rekening houdt met de ecologische uitdagingen en limieten die het huidige kapitalisme heeft gecreëerd.”

“We hebben een wereldwijde beweging nodig die zich bewust is van haar potentieel en revolutionaire kracht om de wereld te veranderen. Als dat met de vakbonden kan, des te beter. Als de vakbonden hier niet in mee kunnen/willen gaan, zal het zonder hen moeten gebeuren.”

take down
the paywall
steun ons nu!