Ik had graag de blik op ieder van jullie gezichten gezien toen het eindelijk tot jullie doordrong. Enkele wagonnetjes konden zich niet meer redden en dreigden de hele Europese trein te doen ontsporen. En toen plots het besef: een Europese munt zonder Europees economisch beleid is om heibel vragen.

En heibel kregen we, hoor. Met één munt kan namelijk een laks land zijn problemen verdelen onder de andere eurolanden en er zelf maar in beperkte mate het slachtoffer van zijn. Gedeeld leed is half leed, nietwaar? Dat jullie daar niet aan gedacht hadden! Maar goed, ook ik pleit schuldig aan kortzichtigheid. Nu we allemaal onze fout hebben ingezien, kunnen we verder. Als Europeanen onder elkaar, als vrienden.

Een akkoord over strengere begrotingsregels werd uiteindelijk toch tevoorschijn getoverd en 26 van de 27 lidstaten ondertekenden. Jullie vielen elkaar voor de voeten om te beweren dat het voor elk van jullie al lange tijd duidelijk was dat een strenger economisch toezicht op de lidstaten nodig was en zongen daarna in koor hoe economic governance de goede oude Gemeenschap weer op één lijn zou krijgen.

Maar ik ben bang. Bang dat net zoals het gebrek aan een Europees economisch beleid ons de crisis bracht, het gebrek aan een Europees fiscaal beleid de crisis naar de kleine vermogens zal doorschuiven.

Bent u alleen meneer Sarkozy? Leest niemand mee mevrouw Merkel? Het is me ter ore gekomen dat de meeste grote bedrijven actief binnen de Europese lidstaten niet al te veel belastingen betalen. U weet ook hoe dat komt: er is geen Europees fiscaal beleid.

Let op, dit mag er zijn. In de verdragen staat dat dit kan, al moet er met unanimiteit toe worden beslist. Vandaar dat ik ook mijn brief tot ieder van jullie richt. Ik verzoek dan ook graag mensen om deze brief te vertalen zodat ik niet enkel Herman Van Rompuy, meneer Rutte en onze kersverse premier bereik.

Groten der aarde, spits jullie welgevormde oren. Momenteel is er een wedstrijd aan de gang. Jullie melden zich allen dagelijks aan op een schoonheidswedstrijd en laten de billen keuren door de vennootschappen actief in Europa. Wie de meeste fiscale voordelen en de laagste bedrijfsbelasting kan aanbieden, mag in bed duiken met de voltallige jury.

Eindresultaat: economische activiteit in je land en eventueel wat werkgelegenheid. Dit leidt echter tot absurde situaties.

Laten we België als voorbeeld nemen. Officieel ligt de vennootschapsbelasting op 33,99 procent. Door allerlei fiscale voordelen betaalden de duizend Belgische vennootschappen met de meeste winst het afgelopen jaar echter slechts gemiddeld 5,73 procent. (De Morgen, 1/12/2011)

Zo krijg je de juryleden wel in bed natuurlijk! Wordt het eens niet tijd om allemaal de krachten te bundel en een Europees fiscaal beleid tegen deze crisis aan te gooien? Er is momenteel sprake van een fiscale race to the bottom waar jullie zich allemaal schuldig aan maken. Elk land prostitueert zichzelf en rekent de crisis door naar de belastingbetaler.

En wees niet bang, een Europese vennootschapsbelasting zal de bedrijven heus niet wegjagen. Ik smeek het u. Bekijk me, ik ben Europeaan. Net als u. En wat doen Europeanen? Juist, wij consumeren. Alle 500.000.000 van ons, één voor één een gat in ons hand om u tegen te zeggen. Denkt u nu werkelijk dat een gezond bedrijf naast ons zal kijken?

Jullie moeten de handen in elkaar slaan op Europees vlak en het niet enkel houden bij een economisch beleid, ook fiscaal moet er iets bewegen. Net zoals een min of meer degelijke Europese sociale politiek voortvloeide uit het internemarktbeleid, is er nu nood aan een Europees fiscaal beleid.

Als één lidstaat het in zijn hoofd haalt alleen op dit verzoek in te gaan, raad ik dat ten stelligste af. Het land zal ten onder gaan aan zijn eigen goodwill. Het vrij verkeer van goederen zal er immers voor zorgen dat het buurland er enkele vennootschappen bij heeft en het land uitgeperst achterblijft. Dus doe het samen, vrienden.

Ik weet dat de vriendelijke toon doorheen mijn pleidooi bij sommigen onder jullie al argwaan zal hebben gewekt. Maar ik ben ten einde raad! Ik zie het leven rooskleurig tegemoet en wil werken na mijn studie. Lang werken, graag en hard werken. Maar ik zou ook heel graag binnen 50 jaar op pensioen gaan. Dan ben ik 70 en hopelijk nog in staat ervan te genieten. Ik reken op jullie.

Vriendelijke groet,

Jago Kosolosky

Jago Kosolosky is derdejaarstudent bachelor politieke wetenschappen, internationale politiek, aan de UGent.