Neen, ik werk niet in een ziekenhuis of op een openbare dienst.  Ik voel me zelfs niet meer of niet minder geviseerd door een overheid die altijd kiest voor de gemakkelijkste weg en nooit of te nimmer orde op zaken stelt op een manier die in dit land echt iets zou kunnen veranderen.  Toch verklaar ik mij na enkele aanvaringen in de supermarkt en bij de bakker solidair met de stakers vandaag op 22.12.2011 omdat zij tenminste de moed opbrengen tegen de regeringsmaatregelen in verzet te gaan waar dit op alle mogelijke manieren werd afgeraden en door een naar mijn gevoel zeer algemene opinie als not done ervaren wordt.  De ervaring die mij het sterkst over de streep trekt, is de volgende.
In de supermarkt: Goed dat de zelfstandigen niet staken. 
Mijn reactie:  Dat zou pas echt getuigen van solidariteit.  Het economische leven zou dan pas goed platliggen.
Solidariteit wordt graag ingeroepen wanneer het over de gelijkschakeling gaat van sociale rechten en pensioenen maar is pas echt een probleem wanneer die solidariteit een verschil zou kunnen maken.

In dit land waar niet iedereen belastingen betaalt en waar dit gegeven onderhand in brede kring gekend is, bestaan er andere en rechtvaardigere mogelijkheden om verliezen of tekorten op te vangen en weg te werken dan om te raken aan de sociale verworvenheden van een nergens naartoe kunnende onderlaag.
Met sympathie,

een voormalig werknemer op invaliditeit

Uit sympathie weiger ik vandaag de bus of de trein te nemen.  Ook het huisvuil dat in mijn stad toch werd opgehaald, heb ik niet aangeboden vanwege de stakingsaanzegging.  Ik ben het egoisme dat in deze samenleving hoogdagen beleefd stilaan spuugzat en ik zal niet weigeren daartegen in te gaan wanneer mogelijk.