Het leven heeft me geleerd me niet bloot te geven, want bloot betekent kwetsbaar. Het leven heeft me geleerd een masker te dragen, want de echte ik mag niet gezien worden. Het leven heeft me geleerd in de rij te lopen, met hier en daar een frivool huppelpasje, want dat is emancipatie.

Het leven heeft me te dikwijls bedrogen. Want over wiens levenspad gaat het? Over het mijne? Of over datgene dat door mijn maatschappelijk-culturele context werd uitgestippeld, nog voor ik geboren werd? Nee, ik heb het hier niet over een of ander goddelijk lot, maar over de samenleving. Samenleving als een eufemisme voor ontworteling. Bij het doorknippen van de navelstreng wordt elke baby ontworteld van zijn vrije – goddelijke – zijn en dromen en wordt die geketend aan een machine die samenleving heet. Eerlijk, hoeveel echte keuzevrijheid kennen wij?

Ik ben geen socioloog, dus ik ga geen maatschappelijke analyse geven. Ik ben een eeuwige zoeker. Ik wil me ontrukken aan dat klevende masker, aan die kleren die mijn beweging remmen. Ik wil niet huppelen, maar vliegen! Als kleuter vloog ik, echt waar. Tot ik naar school moest. Daar werd het vliegen me verleerd. Rationaliteit! Mensen kunnen niet vliegen op eigen krachten. Creativiteit? Beperkt tot het kiezen van de kleur van de kleren van zwarte piet.  Waarom geen witte piet? Omdat zwarte pieten zwart zijn. Ik moest flink zijn. Wat is flink? Meedoen met de rest, op je tanden bijten, je vleugels verliezen – of altans je geloof daarin, want we hebben geen vleugels!

Een middenklassegezin. Een veilig nestje, samen eten, samen op reis, warme herinneringen. Niks te veel, niks te weinig. Het heilige geloof in zekerheid. Voor de zekerheid heb ik Latijn gevolgd. Daarmee kon ik later nog alle richtingen uit. Voor de zekerheid werd er voor mij aan huwelijkssparen gedaan, met een hoge intrest. Daarmee kon ik later alvast starten. Voor de zekerheid werd er gezwegen over de het grote familiegeheim dat iedereen kende en dat altijd als een donderwolk boven het samenzijn hing. Dat zou later wel verwerkt worden.

En nu is het later. Veel later. Wat hebben mijn zekerheden mij verzekerd? Een CV met enkele universitaire diploma’s, wat verre herinneringen aan exotische reizen met mijn huwelijkscentjes, een onverwerkte familiegeschiedenis. En verder, de onzekerheid over mijn zekerheid. En de zekerheid over mijn maatschappelijke falen. Ik ben gefaald in het efficient gebruiken van mijn door de maatschappij geboden zekerheden. Ik ben mislukt in het uitbouwen van verdere zekerheden. Zie me nu, het verloren schaap, zonder inkomen, zonder spaarcentjes, zonder levensverzekering, ergens in de woestijn en zwanger van een derde kind! En zo onzeker over wat komen zal.

Ja, ik voel me heel onzeker. Onzeker over mijn toekomst, die van mijn kinderen, die van Egypte en die van de wereld. Maar tegelijkertijd ben ik zeker dat het goed is zoals het is. Ik voel me zeker geen slachtoffer van verkeerde keuzes. Die bestaan niet. Elke keuze draagt een mogelijkheid in zich mee. Geen zekerheid, zeker niet! Maar wel een vrijheid. De vrijheid van het onzekere.

Zekerheid heeft me mijn vrijheid ontnomen. Onzekerheid heeft me het leven gegeven. En een geloof in een leven zonder masker. Beetje bij beetje gooi ik mijn kleren uit. Beetje bij beetje leer ik mezelf meer kennen en houden van de onzekerheid van een bloot bestaan.