Gisteren vond de tweede dag van het socialisme plaats in de Voorruit te Gent. In één van de werkgroepen werd nagedacht over de taalstrijd die dient te ontstaan op woorden die ons ontstolen zijn. Voorbeelden zat natuurlijk. Rechts kende aan het begrip solidariteit grenzen toe. Maar als je er goed over nadenkt, besef je dat solidariteit geen grenzen heeft.
Begrippen als sociale partners zijn volledig ingeburgerd maar niemand stelt zich de vraag naar de inhoud achter dat begrip. Hoe kan men spreken van partners als beide partijen compleet tegengestelde dingen verdedigen. Werkgevers verdedigen aandeelhouders en winstmaximalisatie, niet de werknemers en de jobs. Die worden verdedigd door de vakbonden. Sociale partners? Een mooi woord met een compleet verkeerde invulling.
Maar er zijn ook woorden die men in stand willen houden. Omdat ze mooi klinken, omdat ze bij de bevolking het beste naar boven brengen. Één ervan is de sociale zekerheid. Maar wat rechts voor ogen heeft is geen sociale zekerheid. Het is een afbraak van sociale, verworven, rechten. Wat rechts voor ogen heeft is een neoliberale zekerheid!
Onze sociale zekerheid steunt op basisprincipes zoals solidariteit en gelijkheid. Gezonden dragen af voor zieken, jongeren voor ouderen, werkenden voor niet werkenden. Dat is de solidariteit. Bovendien heeft iedereen recht op hetzelfde. Voor iedereen is er gezondheidszorg. Iedereen heeft recht op een pensioen. Dat is de gelijkheid. Er zijn mensen voor gestorven, er is jaren aan gebouwd.
Het financiële gedeelte van ons sociaal zekerheidsstelsel steunt op het principe van repartitie. Dat betekent dat werknemers, werkgevers en de staat hun deel bijdragen. Het probleem is dat één deel al jaren weigert van hun deel te betalen. Werkgevers betalen steeds minder en minder. Mensen met kapitaal betalen steeds minder en minder. Niet omdat ze verlies maken als bedrijf. Niet omdat ze anders arm zouden worden. Wel om winsten verder te maximaliseren, om aandeelhouders steeds maar meer te geven. Het principe van repartitie verdwijnt, de kapitalisatie neemt alle dagen toe.
Zowel in België als in Europa moeten de sociale stelsels er aan geloven. Maar overal blijft men wel het begrip sociale zekerheid hanteren? Tijd dat we dit veranderen!
Europa heeft een six pack afgekondigd. De liberale partijen (MR, open VLD en Nva) zijn er als de kippen bij om iedereen te wijzen op dit six pack en dat het akkoord onvoorwaardelijk moet worden uitgevoerd. In het persbericht van N-VA klint het zo
We moeten zo snel mogelijk ons begrotingstekort wegwerken, voornamelijk door structurele besparingen op de uitgaven i.p.v. door nieuwe inkomsten. We moeten ons pensioenstelsel en onze arbeidsmarkt hervormen om de kosten van de vergrijzing in te tomen. We moeten onze financiële sector versterken, het toezicht op de banken aanscherpen en vermijden dat de fouten uit het verleden opnieuw herhaald worden. We moeten het systeem van de loonindexering niet afschaffen maar wel hervormen, zodat we competitief blijven t.a.v. onze buurlanden. We moeten onze sociale zekerheid en arbeidsmarkt hervormen in functie van groei en activering. We moeten meer concurrentie tot stand brengen in onze dienstensectoren. Alle landen in Europa zijn volop bezig om deze aanbevelingen uit te voeren. In Duitsland is dit reeds enkele jaren geleden gebeurd door de roodgroene regering o.l.v. Gerhard Schröder. Dit zijn m.a.w. geen asociale maatregelen, maar maatregelen die ervoor zorgen dat we onze welvaart en onze sociale zekerheid op een structurele manier kunnen verankeren. Als we niets doen, gooien we onze welvaart te grabbel. Aan al wie Europeesgezind is, vraagt de N-VA om samen dringend te handelen. Geen woorden maar daden.
Hier begint een deel van onze taalstrijd. Denk zelf maar eens na over enkele woorden. De arbeidsmarkt? Op een markt worden zaken aangeboden als koopwaar. Is dat wat werknemers willen zijn, koopwaar? Wat positief klinkt krijgt een negatieve bijklank als je er dieper over gaat nadenken. Er wordt gezegd:”geen asociale maatregelen”? Juist want het zijn neoliberale maatregelen die asociaal zijn. De inhoud blijft hetzelfde, de verwoording is anders. Neoliberale maatregelen is alvast een betere en bovenal meer juiste beschrijving. En die maatregelen moeten ervoor zorgen dat wij onze sociale zekerheid op een structurele manier kunnen verankeren? Neen! Die maatregelen maken van onze sociale zekerheid een neoliberale zekerheid!
Binnen de neoliberale zekerheid is er immers geen ruimte meer voor een deftig pensioen. Iedereen krijgt een basispensioen en als je een betere oude dag wenst zal je er zelf voor moeten sparen. Wie veel heeft zal een mooie oude dag tegemoet gaan. Wie weinig heeft wordt aan zijn, of haar, lot overgelaten. Daar is dus niet sociaal aan!
Binnen de neoliberale zekerheid is er geen ruimte voor een deftige gezondheidszorg. Er is enkel een basisgezondheidszorg en wie meer wil zal zich daarvoor moeten verzekeren. Wie weinig heeft kan zo’n verzekering niet betalen natuurlijk en wordt aan zijn, of haar, lot overgelaten. Daar is dus niets sociaal aan!
Binnen de neoliberale zekerheid is er geen ruimte voor arbeidsherverdeling waarbij een ieder een vervangingsinkomen krijgt. Je zal zelf moeten sparen als je tijd wil vrijmaken om je kinderen te helpen opgroeien. Je zal zelf moeten sparen om een ziek familielid te kunnen helpen of bij te staan als het einde nadert. Wie weinig heeft zal zijn kinderen niet langer kunnen helpen opgroeien, zal niet langer steun kunnen geven aan zieke of palliatieven familieleden. Niet enkel die persoon maar ook zijn omgeving wordt aan het lot overgelaten. Daar is dus niets sociaal aan!
Binnen de neoliberale zekerheid wil men de werkloosheidsuitkering beperken in tijd. Het idee hier achter is dat men ook van arbeidscontracten van onbepaalde duur vanaf wil. Er moet volop worden ingezet op tijdelijke contracten. Alle zekerheid verdwijnt op deze manier. Wanneer heb je werk en wat zal je verdienste zijn? En om te overleven in de tijden tussen jobs zal je eerst zelf moeten sparen. Je moet dat geld dan aanwenden om periodes zonder werk te overbruggen. Dit jaar alleen al werden 9000 mensen van den dop gezwierd. Hoera roepen velen onder ons. Maar staat er iemand stil bij het feit dat de helft onder hen alleenstaande moeders zijn? De werkloosheidsuitkeringen beperken daar is niets sociaal aan natuurlijk.
De vergelijking kan over gans de lijn gemaakt worden. Ik hoop dat de stelling duidelijk is geworden. De werkende klasse moet zichzelf terug een eigen woordenschat toe eigenen. Wij moeten invulling geven aan begrippen. Hopelijk vindt het begrip neoliberale zekerheid zijn weg. Want het is een systeem vol neoliberale maatregelen en bijgevolg wordt het asociaal! Simpel toch?!