Ook ik ben een indignado, een verontwaardigde
Financiële crisis, Banken, Besparingen -

Ook ik ben een indignado, een verontwaardigde

dinsdag 18 oktober 2011 18:08
Spread the love

Reeds heel mijn leven erger ik me aan de mistoestanden en aan de onrechtvaardigheid en ellende in België en in de wereld. Zoals vroeger probeer ik me, samen met vele anderen, nog steeds in te zetten voor een rechtvaardige solidaire wereld. Die is er met de jaren en op mijn oude dag niet op verbeterd.

Iedereen heeft het de laatste weken uitvoerig kunnen volgen in de media. Niemand kan nu nog zeggen” ik weet van niets”
Er is het falen van het financieel systeem en de bankencrisis veroorzaakt door het onverantwoord speculatief gedrag van bestuurders en directies, ingegeven door hun ongebreideld winstbejag.

(Na de bankencrisis lokte men de gemeenten nog met een vooruitzicht van 13 % intrest, om te investeren in Dexia).
Het kan niet dat de gewone burgers voor de lasten moeten opdraaien van hen die de financiële en economische crisis hebben veroorzaakt. Belastingen en besparingen moeten rechtvaardig gespreid zijn en de rijken moeten het zwaarst belast worden. Speculatie met het geld van de spaarders moet worden verboden.

De politici hebben niet ingegrepen om de banken afdoende te reguleren. In 2008 en nu in 2011 wilden ze enkel de banken “redden” op kap van de belastingbetaler. 

Er is de aanslag op mens en milieu en de groeiende  inkomensongelijkheid in de wereld, met extreme armoede tot gevolg. Er zijn de vluchtelingenstromen veroorzaakt door oorlog, geweld, vervolgingen, uitbuiting en mileubezoedeling. Voeg daarbij het ontbreken van een sociale en democratische economie en het falen en immobilisme van de politici en er is genoeg stof om je dagelijks aan te ergeren.

Natuurlijk ben ik daardoor ook een indignado, een verontwaardigde burger. Wie niet als hij dagelijks vaststelt wat er allemaal gebeurt boven onze hoofden en dikwijls tegen het belang in van de werknemers en burgers.
De verontwaardiging van de indignados weerklonk eerst op Spaanse pleinen in mei van dit jaar.
Daarnaast had je de snel groeiende Occupy Wall Street beweging in de Verenigde Staten.

Gelukkig zijn er ook nu in België af en toe lichtpuntjes zoals de bewegingen “niet in mijn naam”, de G1000 en anderen die in Brussel gingen betogen of op een ludieke wijze het wereldrecord regeringsvorming vierden. Het is eveneens hoopgevend dat er verleden zondag zo’n 6.000 betogers “indignados” in Brussel opstapten.

Als oudere man heb ik 1968 meegemaakt en me heel mijn leven actief ingezet in de syndicale strijd. Nu nog zet ik me dagelijks in voor de vluchtelingen, speciaal voor de mensen zonder papieren. Een tiental jaren terug voelde ik me thuis in de andersglobalisatiebeweging van Attac.

Ik vond daar mijn tweede jeugd terug en dacht dikwijls aan de tijd toen ik actief was als Kajotter en syndicalist. Daar leerden we waarden als menselijke waardigheid en solidariteit kennen en beoefenen. Elke mens was de moeite waard om je er voor in te zetten. Dikwijls was het vechten tegen de bierkaai, tegen beter weten in, maar toch bleven we geloven en hopen en vechten. 

Opgeven stond niet in onze woordenschat wel de leuze “ Steeds Herbeginnen”. Je begrijpt dat ik enorm blij ben opnieuw bewegingen te zien ontstaan zoals “Occupy Wall Street” en de “Indignados”. Mijn droom is dat ze ooit samen met de oh zo belangrijke vakbonden één front vormen.

Het zijn gelukkig vooral jongeren, een nieuwe generatie, die het niet langer pikken dat de wereld beheerst wordt door het neoliberalisme met zijn “Heilige Drievuldigheid van dereguleren, liberaliseren, en privatiseren”.
Dit systeem veroorzaakt juist al de ellende die we nu vaststellen. Zij versmacht de democratie en de politici kunnen er blijkbaar niet tegen op.

Men verwijt de betogers soms dat ze wel tegen het huidig systeem zijn maar niet weten wat ze willen. Ik denk dat dit geen juiste interpretatie is van het protest.  Akkoord dat ze geen uitgewerkt model hebben. Ze weten nochtans wat ze willen en de meeste betogers in gans de wereld staan op een zelfde lijn. Zowel de andersglobalisten rond de jaren 2000 als de nieuwe protestbewegingen willen verandering. Ze willen een maatschappij met waarden zoals rechtvaardigheid, solidariteit, echte democratie. Zij willen de uitbanning van de extreme armoede in de wereld en de uitwassen van het kapitalisme.
Zij willen politici en leiders die de moed hebben om voor die waarden op te komen, er concreet iets mee doen, en een lichtend voorbeeld zijn in deze verwarde tijden.

Verontwaardiging en geweldloos verzet is schitterend maar zal na een tijd moeten kaderen in een strategie. Men zal moeten vertrekken van de feiten en er een grondige analyse van maken. Daarover zal men veel moeten vergaderen, nadenken, discussiëren en beoordelen. Tenslotte hoop ik dat deze nieuwe beweging er de gepaste besluiten kan uit trekken, ze uitvoeren en er  naar handelen.

Deze methode noemden we vroeger; “zien-oordelen-handelen”
Als het protest blijft en uitgroeit tot een brede laag van de bevolking en men tezelfdertijd discussieert en zoekt naar oplossingen, ben ik hoopvol voor de toekomst van mijn kleinkinderen en van de hele bevolking.

Hopelijk zien ook de klassieke sociale bewegingen, zoals vakbonden, NGO’s en anderen dat in en sturen hun koers bij om samen in de toekomst “indignados” te zijn. Hopelijk steunen hun leden deze oproep met als enig doel te komen tot een andere rechtvaardige en solidaire wereld.

Sluit je eventueel aan bij de groep op facebook:

http://www.facebook.com/groups/264585600249692/#!/groups/264585600249692/

Pol Van Camp
gepensioneerd en oud-vakbondsdélégué

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!