Sirte, een stad van meer dan 100.000 inwoners aan de Libische kust, wordt al sinds 25 augustus omsingeld en gebombardeerd. Maar Sirte is Benghazi niet, zoveel is duidelijk.

Hoeveel onschuldige burgerslachtoffers zijn er in Sirte te betreuren na 50 dagen terreur? Als het antwoord ergens in De Standaard, Libération of op de website van Groen! te lezen stond, dan heeft deze jongen het alvast gemist.

Nee, over het lot van de bewoners van deze door de NAVO geplaagde stad wordt zedig gezwegen, zeker in vergelijking met de empathie, de solidariteit en de alarmkreten voor Benghazi enkele maanden terug (1). Kan iemand mij uitleggen hoe dat komt?

Te rade dan maar bij alternatieve informatiekanalen zoals de website van… tja… Artsen Zonder Grenzen. (Of hoor ik daar in de verte het verwijt dat AZG pro-Khadaffi is?)

Dr. Gabriele Rossi, sinds enkele dagen voor AZG aan de slag in het zwaar geteisterde Ibn Sina ziekenhuis in Sirte, liet op vrijdag 14 oktober het volgende weten:

“In de delen van Sirte waar we zijn doorgereden, zijn geen burgers meer te vinden. Alle huizen zijn er vernield en leeg. Voor het conflict woonden hier 100.000 mensen, maar de voorbije 3, 4 weken is 75 à  80 procent van de bevolking gevlucht, de meesten richting Misrata. De ongeveer 10.000 mensen die nog steeds in het noordelijke deel van de stad verblijven, kunnen niet weg door de gevechten. Er is geen water en geen elektriciteit.
(…)
De sfeer in het ziekenhuis is bedrukt. Er zijn ongeveer vijftig patiënten met zware verwondingen, brandwonden of breuken. Allemaal hebben ze een operatie nodig. De meeste patiënten zijn jonge volwassenen, maar er zijn ook vrouwen en kinderen die tijdens de gevechten gewond raakten.
(…)
Zonder water is het onmogelijk om te opereren. Sommige patiënten hebben ernstige verwondingen die vaak geïnfecteerd zijn. Ze hebben dringend operaties nodig. De situatie is heel ernstig.
(…)
Het ziekenhuis zelf is zwaar beschadigd, heeft erg geleden onder de gevechten.
(…)
De nood aan psychologische ondersteuning is erg groot. Van de vijftig zwaar gewonde patiënten zijn er zeker 15 die dringend psychologische bijstand nodig hebben. Ze leiden aan posttraumatische stress. Ze hebben nachtmerries, flash-backs, ze zijn depressief. Sommigen huilen alleen nog maar, ze kunnen niet meer praten. Eén patiënt heeft zelfmoordneigingen. Alle patiënten, vooral de vrouwen en kinderen, hebben enorm veel steun nodig. Ze moeten leren omgaan met wat hen is overkomen.
(…)
In Sirte zitten er wellicht nog 10.000 mensen vast door de gevechten. Sommige van hen zijn gewond, maar kunnen hun huis niet uit.” (2)

10.000 mensen in de val? Bommen op hospitaals? Wat zouden mijn voormalige Facebook-‘vrienden’ (groen en rood) die in maart o zo warm liepen voor een ‘humanitaire’ NAVO-interventie, dààrvan zeggen? Ik herhaal mijn toenmalige vraag (toen nog ‘hypothetisch’, nu brandend actueel): wie roepen zij te hulp nu de NAVO zélf de grote mensenrechtenschender blijkt te zijn?

Ik verwacht geen antwoord. Een speurtocht op het web leert me dat hun toenmalige interventie-drang (de uitdrukking ‘misdadige naïviteit’ was zelden beter op zijn plaats) ondertussen is vervangen door een medeplichtig stilzwijgen.

Om ziek van te worden? In Sirte alvast wel.

—-

(1) Het loont de moeite om ter vergelijking de zoekopdrachten ‘burgerslachtoffers Sirte’ en ‘burgerslachtoffers Benghazi’ door Google te jagen.
(2) http://www.msf-azg.be/nl/nieuws/libi%C3%AB-mensen-in-sirte-hebben-onze-steun-nodig