Dat het Dexiaverhaal er eentje is waarbij de belastingbetaler mag – zeg maar moet –  opdraaien voor onbehoorlijk bestuur en onvoorstelbaar winstbejag, is al ruim aan bod gekomen. Ik wil in deze blog de aandacht trekken op het verhaal van de trouwe BAC-spaarder die plichtsgetrouw een coöperatief aandeel heeft gekocht. Een aandeel waarvan tot enkele weken geleden werd gezegd dat het een veilige, maar vooral voorzichtige belegging is/was.

Als jonge ACV-militant die werkte bij Philips in Turnhout kreeg ik de kans om als ‘vrijgestelde’ te gaan werken bij het ACV. Dat was nog in de tijd waarbij het ‘meervoudig lidmaatschap’ binnen het ACW vanzelfsprekend was. De mannen werden lid van het ACV, de CM en de KWB, jongeren van de KAJ en de vrouwen uiteraard van de KAV.

Voor je bancaire verrichtingen koos je BAC, wat later Bacob zou worden om dan op te gaan in Dexia. Toen mijn vrouw begon te werken bij Familiehulp (toen nog onder de vleugels van de KAV) kreeg ze een ‘zware aanbevelingsbrief’ toegestuurd om zeker te overwegen het loon te laten storten via een BAC-rekening.

Als je later een huisje wou bouwen/kopen, ging je een hypothecaire lening aan bij BAC met een schuldsaldoverzekering bij DVV (De Volksverzekering) en ook daar sloot je een familiale en een brandpolis af. En als je wat spaarcentjes had, werd de aanschaf van een coöperatief aandeel ten zeerste aanbevolen. Het was een tijd waarin vrijwilligers de spaargelden van BAC bijeenbrachten.

Enkele jaren geleden gaf het ACW, zijn eigen spaarbank (Bacob) uit handen om op te gaan in het nieuwe Dexia. De coöperanten hoefden zich echt geen zorgen te maken want de groep ARCO/ARCOPAR had de nodige garanties voor de toekomst kunnen afdwingen. Zo werd gezegd.

In 2008 kwam er dan een zware bankencrisis, waarbij ook Dexia via miljarden euro’s van de belastingbetaler moest worden gered. Maar alweer was er geen probleem voor Arco/Arcopar. Ik herinner me nog een bijeenkomst waar enkele verantwoordelijken van deze groep de ‘oorzaak van de crisis’ kwamen toelichten.

In hun verhaal stonden zij ook stil bij de voorzichtige politiek die zij binnen Dexia voerden. Ondanks de financiële crisis was er geen reden om zich zorgen te maken in het kader van de groep Arco/Arcopar.

En die leugen zijn ze blijven volhouden tot enkele weken geleden. Bij het begin van de zomervakantie kregen alle Arcopar-vennoten een uittreksel toegestuurd met volgende zin als aanhef :

“Beste vennoot, U merkt het. De voorzichtige politiek die ARCOPAR CVBA voert, maakt het mogelijk om u ook over het boekjaar 2010-2011 een aantrekkelijk divident uit te keren.”

Oef, het waren dus niet alleen ACW’er Dehaene en zijn CEO die een bonus kregen. Ook voor de coöperanten was er een – weliswaar veel kleiner – deel van de winst weggelegd.

Voorzichtige politiek? Vandaag weten we wel beter. En het ergste van al is niet zozeer het financiële verlies. Veel erger is het verdomde gevoel dat je door je eigen organisatie zwaar bedrogen werd. Ik voel me meer dan ooit in ‘t zak gezet door het ACW vanwege het beleid wat zij mee gevoerd hebben bij Dexia.

Dré Wolput