Mijn eerste rit, behoorlijk te laat vertrokken. 200 km richting een klein stadje bij Bertrix, Paliseul. Mijn bagage van ongeveer 15 kg en de rugzak achterop, het was behoorlijk wennen aan het ‘evenwicht’. Die rugzak ging nadien toch over de schouders. Tot Tienen en Hoegaarden, de oude spoorwegbedding, zo plat als een pannekoek. Langs de mooie oevers aan de Maas voorbij Namen en Dinant. De eerste krampen in de bovenbenen en nog geen 70 km op de teller. Gelukkig een volle doos pasta mét groenten en alle problemen waren opgelost. Dinant over de brug (met al die mooie geschilderde saxofoons ter ere van …) begon het échte werk. Na de eerste echte helling buiten Dinant wqas het roadbook formeel : U heeft net de zwaarste helling gehad. Geloof dus NOOIT Nederlandse auteurs. Vanaf km 150 begin je toch al aan een goede douche en eten te denken. Net voor Paliseul nog even de weg vragen bij een brandweerkazerne. Met de mededeling … het hotel is nog 200m om de hoek … maar ik denk dat het gesloten is.

Nog nooit zo’n donker hotel gezien, geen lichtje, alle deuren potdicht. Bezweet en vies, honger als een beest. Hunkerend naar een douche. Maar een beetje geluk mag ook. Nog geen 2 minuten na aankomst kwam de buurman aangestormd, behoorlijke drankgeur en vloekend na het lezen van mijn reservatie. Maar die man had een sleutel. En na een telefoontje met de hotelbaas had ik ook écht een kamer met goed bed, een douche en brood, kaas en een glas wijn. Nog een leuke babbel trouwens met Thomas Monfort, over het niet selecteren van Maxime Momfort (als beste Belgische tijdrijder , le petit Wallon) voor het wereeldkampioenschap. Hij had gelijk. En ik heb hem mijn eerste postkaart vanuit Barcelona beloofd. Bedankt Thomas Momfort.