mediActivista
Opinie, Midden-oosten, Nieuws, Politiek, Bert De Belder, Gaza, Opinie, Goldstone-rapport, Vluchtelingen, Palestijnen, Oost-Jeruzalem, Wouter De Vriendt, Michaël Freilich, Palestina Israël, Joods Actueel, Joodse kolonisten -

Het vredesproces volgens ‘Joods Actueel’

Zonder bereidheid tot compromis kan er geen vrede komen tussen Israëli's en Palestijnen. Dat schrijven Wouter De Vriendt (Groen!) en Michael Freilich (Joods Actueel) in een gezamenlijke bijdrage in De Standaard (26/09). Klinkt goed, maar wie goed leest, ontwaart een selectieve boodschap van een Freilich als handig verpakte vredesduif met vooral een Israëlische visie op het conflict.

donderdag 29 september 2011 11:15
Spread the love

Wouter De Vriendt (Kamerlid voor Groen!) en Michael Freilich (Joods Actueel) publiceerden in De Standaard (26/09) een gezamenlijke bijdrage onder de titel ‘pragmatische leiders voor Midden-Oosten’ en de veelzeggende ondertitel ‘Vrede heeft nood aan gematigde stemmen’.

Maar onder de noemer van ‘gematigdheid’ gaat een boodschap schuil die selectief is, waarbij een van de boodschappers, Freilich, zich handig verpakt tot vredesduif met stellingen die uiteindelijk vooral de Israëlische visie op het conflict volgen.

Michael Freilich, de hoofdredacteur van het maandblad Joods Actueel en de gelijknamige website, is niet meteen altijd een toonbeeld van gematigdheid en evenwichtigheid als het over het Palestijns-Israëlisch conflict gaat. Freilich en De Vriendt vragen in hun bijdrage dat er een einde komt aan de blokkade van Gaza “die niet houdbaar is” weliswaar pas na “de oprichting van een Palestijnse staat en internationale controle over de grenzen”.

Vooreerst: iedereen weet dat het met de huidige politieke impasse nog jaren kan duren vooraleer er een Palestijnse staat komt en de blokkade wurgt de economie in Gaza. Maar belangrijker is dat de blokkade een flagrante overtreding van het internationaal humanitair recht is. Het gaat om een collectieve bestraffing van een hele bevolkingsgroep en dat is volgens de Conventies van Genève een oorlogsmisdaad.

Wouter De Vriendt was in juli 2008 nochtans nog mede-indiener van een resolutie die aan onze regering vraagt om de resoluties van de VN te steunen die het embargo tegen de Gazastrook veroordelen en er de opheffing van vragen, onvoorwaardelijk wel te verstaan.

In de bijdrage vragen de auteurs ook dat de kritiek op Israël moet kunnen, maar dan op een correcte manier. Vraag is: wat is correct? Wie er Joods Actueel op naleest, zal er kunnen lezen over de “anti-Israël NGO’s die hun hetze tegen Israël met belastinggeld financieren”.

Amnesty wordt geregeld op de korrel genomen omdat het Israël meer zou viseren dan andere landen, Broederlijk Delen doet aan Israël-bashen (“Broederlijk Delen kan het anti-Israël bashen niet laten”), de International Solidarity Movement (erg actief in Gaza) heeft “banden met terreurorganisaties” zonder daarvoor een bewijs te leveren en Pax Christi, intal en Vrede vzw worden in verband gebracht met het ophitsen tegen Joden en Israël door moslimjongeren, etc.

Freilich en Joods Actueel zijn subtiel genoeg om deze organisaties niet als antisemitisch te brandmerken, maar suggereren het bijvoorbeeld wel in artikels die handelen over het antisemitisme.

En ja, in Joods Actueel zal je weinig lezen over de Palestijnse slachtoffers of het is om de feiten te minimaliseren. Terwijl het (“hypocriete”) Internationale Rode Kruis keer op keer rapporten publiceert over de catastrofale gevolgen van de Israëlische blokkade verschijnen er op de website van Joods Actueel tal van bijdragen die ‘bewijzen’ “dat de verhalen over een armoedige en trieste Gazastrook niets meer zijn dan een hetze tegen Israël.”

Ook de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties of het Goldstone-rapport over de bloedige Gaza-oorlog van 2008-2009, krijgen er geregeld van langs. Welke kritiek is het dan die mag worden geleverd? De waarheid is dat Freilich en Joods Actueel die zich graag als ‘gematigd’ en ‘redelijk’ doen overkomen en NGO’s hun eenzijdigheid verwijten, zelf een absoluut selectieve benadering van het conflict hanteren.

Ook in de bijdrage van Freilich en De Vriendt gaat het er selectief of verbloemd aan toe. Er wordt gesproken van het betreurenswaardige failliet van de onderhandelingen als gevolg van het “vraagstuk van de Israëlische nederzettingen”. In werkelijkheid is er geen vraagstuk, maar zijn de onderhandelingen mislukt omdat Israël weigert om een bouwstop op nieuwe woningen in de illegale nederzettingen in bezet Palestijns gebied af te kondigen.

Zo worden elke dag voldongen feiten gecreëerd en wordt een onafhankelijke en leefbare Palestijnse staat onmogelijk gemaakt. De in hun stuk bejubelde president Peres die zegt dat er dringend een Palestijnse staat moet komen, heeft het wel mogelijk gemaakt dat het aantal kolonisten sinds de start van het ‘vredesproces’, bijna 20 jaar geleden, gewoon is verdubbeld.

Verderop heet het dat elke duurzame oplossing voor het conflict rekening moet houden met de “terechte en begrijpelijke Israëlische vraag naar veiligheid”. Dat is een belangrijk aspect in het officiële Israëlische discours.

Dat de Palestijnen, die veruit het grootst aantal slachtoffers in hun rangen te betreuren hebben, minstens evenzeer verlangen naar vrede, is blijkbaar geen bekommernis. De Palestijnen zouden nochtans graag in veiligheid leven, geen straaljagers boven hun hoofden zien die in stedelijk gebied bombarderen, geen gewapende aanvallen en agressies van Joodse kolonisten moeten ondergaan net zo min als de willekeurige administratieve detenties door het Israëlische militaire bestuur. Over de vluchtelingen wordt gezegd dat een onvoorwaardelijke terugkeer niet kan.

Laat ons beginnen met te stellen dat het om een recht op terugkeer gaat en op compensatie voor de geleden schade. Dat dit fysiek niet altijd mogelijk is, klopt, maar het uitgangspunt voor een oplossing moet wel dat recht zijn zoals vervat in resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, die nooit is uitgevoerd.

Voor Joods Actueel valt er evenwel niet te tornen aan het concept dat Israël een zo zuiver mogelijk Joodse staat moet zijn en dus mogen vluchtelingen niet terug naar hun geboortegrond louter en alleen omdat ze Palestijn zijn.

Waarom mogen alle Joden uit de hele wereld zich daarentegen wel in Israël vestigen ook al hebben ze er nog nooit een voet gezet? Wat dan met de 20 procent Palestijnen die in Israël wonen en over de Israëlische identiteit beschikken? Hoe tweederangs moeten zij zich voelen als Netanyahu onderhandelingen met de Palestijnen zelfs voorwaardelijk maakt aan de erkenning van Israël als een Joodse staat?

Misschien toch nog een positief puntje. Het is wel verheugend om vast te stellen dat Oost-Jeruzalem volgens de bijdrage plots wel de hoofdstad van de Palestijnen mag worden. Joods Actueel heeft zich in het verleden vooral geestdriftig uitgelaten over de Jeruzalemdag (‘Yom Yeroeshalajim’) waarop de hereniging van Jeruzalem tot ondeelbare hoofdstad van Israël wordt gevierd. Dat is dan een bocht van 180 graden die we meer dan verwelkomen of pure PR? We houden Freilich aan zijn woord.

Ludo De Brabander en Bert De Belder

Ludo De Brabander is woordvoerder van Vrede vzw, Bert De Belder is coördinator van intal.

take down
the paywall
steun ons nu!