(foto’s: Frank Mullemans & Lieven Soete)

Dit feest wil een signaal zijn, een signaal voor solidariteit. Dat we hier vandaag met zo veel zijn, maakt dat het ook een signaal is dat moet gehoord worden.” Hendrik Vermeersch stond als organisator terecht te blinken op het podium. Toen waren ze nog met 7.000 aanwezigen, wat later werden er dat om en bij de 7.500.

“Ik ken geen enkel festival waar zowel het publiek als de programmatie zo divers is”, merkt één van de DeWereldMorgen.be-vrijwilligers op. Ik weet niet of daar studies over bestaan, maar ik vermoed dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben.

Terwijl aan het strand Molenbeekse, Hobokense, Zelzaatse families zitten de verbroederen met die van Herstal, zit men een beetje verder in een volle zaal te luisteren naar het debat over de Arabische lente, een tiental meter verder wordt er in een propvolle tent gedebatteerd over onze pensioenen en nog een paar honderd meter verder kan je genieten van een concert.

“Dat je op een festival graag op verschillende plaatsen tegelijk zou zijn, is typisch voor een goed festival”, blaft onze festivalspecialist tegen de klagers die niet weten wat te kiezen.

Blij en jaloers over dit feest

Ferre Wyckmans (voorzitter LBC) liet alvast optekenen dat hij blij en jaloers was over dit feest. Maar die blijheid was ook ingegeven door eigenbelang, Wyckmans ziet in de aanwezigen immers bondgenoten in de strijd die zal moeten gestreden worden. “De discussie over pensioenen mag niet gaan over het feit of we al dan niet langer moeten werken. De discussie over de pensioenen moet gaan over het feit dat ze vandaag veel te laag zijn en over hoeveel er best kan bijkomen.” Wyckmans probeert de aanwezigen te overtuigen om de komende maanden samen met de vakbonden de strijd aan te gaan voor betere pensioenen.

De strijd die zal komen

Ook Daniël Vandaele van het ABVV roept de aanwezigen op om de volgende maanden samen in actie te komen. “De pensioenen zijn betaalbaar, er is enkel de politieke moed nodig om het geld te halen waar het zit.” Zowel Wyckmans als Vandaele waren tijdens het centrale moment expliciet op zoek naar steun van het publiek voor de acties die gaan komen.

Peter Mertens, voorzitter van de PVDA, moest niet meer hengelen naar de steun van de aanwezigen, hij speelde immers een thuismatch. Toch trachtte ook hij de aanwezigen te mobiliseren voor de strijd die gaat komen.

“Topbankiers, speculanten en miljonairs. Zij zijn niet onze grootste tegenstanders.
Onze grootste tegenstander, dat is het fatalisme. Dat is denken dat we er niets aan kunnen doen.” Mertens citeerde ook Jacques Brel om zijn punt te maken : “De grootste vorm van waanzin is deze wereld te accepteren zoals hij is, en niet te strijden voor een wereld zoals hij zou moeten zijn.”

Over de de inzet van de strijd die zal komen was Peter Mertens redelijk uitdrukkelijk, en we geven hem graag het laatste woord in dit verslag.

“Het gaat niet om een detail hier of een detail daar.
Het gaat om de toekomst.
Het gaat er om dat iedereen recht zou moeten hebben op een menswaardige baan.
Het gaat er om dat alle jongeren kunnen studeren, zonder zich in de schulden te steken. Het gaat er om dat ge u niet schuldig moet voelen als ge heel uw leven hebt gewerkt, en eindelijk op pensioen bent, en dat ge bovendien ook een leefbaar pensioen zou krijgen.
Het gaat er om dat ge u echt geen zorgen zou moeten maken over gezondheidskosten.
Het gaat er om dat ge uw elektriciteit kunt betalen.
Het gaat er om dat iedereen kan wonen, in een goed huis.
Het gaat er om dat justitie de mensen beschermt, tegen de vriendjespolitiek, tegen de corruptie, tegen de uitbuiting en tegen alle mistoestanden.
Het gaat er om dat er geen racisme meer is, geen discriminatie of geweld.
Het gaat beste vrienden, om een heel andere samenleving.”