(foto Humo jangeloen.blogspot.com)
Opinie, Nieuws, België, Pukkelpop, Watmet -

Pukkelpop: En dan is het plots stil…..hoe media solidariteit en sereniteit verneuken

Volgens Luc Van der Kelen van Het Laatste Nieuws mogen we niet zeggen "Het was het noodlot". Dat was het wel. De jacht op de familie van de slachtoffers en het spervuur van vragen aan Chokri Mahassine was dan weer wel een menselijke fout.

zaterdag 20 augustus 2011 15:30
Spread the love

‘Het was het noodlot’ is het verkeerde antwoord. Dat schrijft en beweert Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws.

23 jaar al ga ik naar Pukkelpop.

Ik heb er plaatjes gedraaid.

In die tijd dat we nog holderdebolder een draaitafel moesten verschuiven op het podium omdat de lichtbak een ‘broem’ gaf door de versterkers. Het was rock & roll-amateurisme pur sang. En dansmuziek moest nog aanvaard worden.

En nét dat maakte Pukkelpop.

Elk jaar werden lessen getrokken uit die ervaringen.

Elk jaar werd het festival professioneler.

Ik heb het festival zien groeien.

Het is nu één van de grootste en beste festivals ter wereld. Artiesten gaan tevreden naar huis.

Ik heb in een ver verleden getourd met groepen, voor platenfirma’s en voor Studio Brussel gewerkt.

Met sommige internationale artiesten heb ik nog contact.

Ze vragen niet naar de randgemeenten rond Brussel.

Maar je hangt met hen aan de telefoon in L.A. en ze polsen naar de topacts op Pukkelpop.

Dat is wat Pukkelpop betekent.

Ook voor alle jaarlijkse festivalgangers.

En dan is er dat noodlot. Jawel Luc.

Onwezenlijk.

Nog steeds.

Je plant vakanties en werkt naar deze driedaagse om er toch maar te kunnen zijn en het werd een regelrechte nachtmerrie.

Inderdaad, we stonden daar na die fatale minuten en wisten niet wat te doen.

Inderdaad, er werd niet gecommuniceerd.

En bij wat wel gecommuniceerd werd, was het niet zeker of het wel juist was.

Steeds werd een andere tent genoemd die was ingestort, steeds veranderde het dodencijfer.

Het meest akelige na die moordende tien minuten was de doodse stilte.

Het hoort er niet.

Net muziek en dans en vreugde en blijdschap horen op die grote groene weide.

Ik kan geen verslag schrijven.

Enkel mijn tien meter waren zichtbaar.

Enkel die mensen om me heen.

Elke collega-journalist stond maar op één plaats.

En zelfs mensen in één en dezelfde tent hebben een ander verhaal.

In de journalistiek zijn er regels.

Je kan een ervaring de wereld insturen mits het juiste kader.

Onze taak is de waarheid aan het licht te brengen.

Informatie te geven aan de burgers.

Er is dus niets verkeerd met een ervaring te verkondigen.

Wel met die ervaring de wereld in te sturen alsof het nu dat is wat op gans Pukkelpop is gebeurd.

Het is de plicht een stand van zaken te sprokkelen.

Maar die sprokkel je bij de organisatie, de stad, de brandweer en niet lukraak op de wei.

Het is afschuwelijk nu te vernemen dat er eerst van zes en dan van zeven doden werd gesproken.

Het is afschuwelijk nu te vernemen dat we de ouders van de slachtoffers hebben benaderd en niet hun eerste momenten van rouw in besloten kring hebben gerespecteerd.

Het is evident dat er een onderzoek moet komen en een analyse van de opbouw, de tenten, het interventieplan.

Het is evident dat de slachtoffers een gezicht krijgen.

Maar de niet aflatende primeursdrang om toch maar eerst te zijn met de namen, de gezichten van de getroffen families, het spervuur van vragen aan Chokri – een man die zijn festival voor zijn ogen ziet instorten – én dat binnen de 24 uur nadat hij moet verwerken dat er doden zijn gevallen is ronduit beschamend.

En dat is niet het noodlot maar een menselijke fout.

Van media die elke deontologie opzij schuiven om toch maar de meeste lezers en kijkers te kunnen lokken.

Ik zag mensen water uitdelen, dekens en schouderkloppen geven.

Ik zag een terrein bijna als een mirakel ontruimd worden. Kalm en professioneel.

Ik zag solidariteit in alle hoeken van het rampgebied. “Het was het noodlot”, beste collega Luc.

Wanneer gaan we toch eens leren dat we niet onnodig kranten moeten vullen met speculaties?

Met boosdoeners en een schuldige?

Met een zus van een slachtoffer voor de camera te interviewen waarvan je weet dat ze niet kan beseffen wat ze zegt?

Mag ‘de mooie solidariteit en verbondenheid tussen de mensen was groot’ ook eens de voorpagina vullen zonder verdere uitleg.

Met een serene sterkte aan alle getroffen families.

Meer moest het écht niet zijn.

take down
the paywall
steun ons nu!