“Alle arbeiders zeiden dat ze wilden staken, dus we gaan niet terug. Laten we het akkoord sluiten, alles ondertekenen en onze rechten opeisen. Daarna zullen we terugkeren”, zegt Niaz Qadadeh, een ploegbaas in de Salit-mijn, die de protestactie leidt sinds het begin op 16 juni. In de mijn, die eigendom is van de Israëlische firma Salit Mishor Adumim, werken meer dan veertig Palestijnse arbeiders.

De arbeiders begonnen in 2009 te onderhandelen over een collectieve arbeidsovereenkomst. Ze deden kortstondige stakingsacties om de werkgevers aan de onderhandelingstafel te krijgen. Nu staken ze om het bedrijf de overeenkomst te doen tekenen.

Volgens Qadadeh, die al zeventien jaar in de mijn werkt, is het de arbeiders te doen om een pensioen, een maandelijks uitbetaald loon, eerlijke barema’s en veilige arbeidsomstandigheden. “Er zijn mensen die hier meer dan twintig jaar werken. Als ze op pensioen gaan, krijgen ze niets”, zegt Qadedeh. “Het weer is erg slecht, we hebben last van stof en zand en het is veel te warm. Het werk is ook gevaarlijk.”

Historisch akkoord

Als de CAO getekend wordt, is het de eerste overeenkomst in haar soort die getekend wordt tussen Palestijnse arbeiders en een Israëlisch bedrijf. Het is dan meteen een belangrijk precedent voor andere Palestijnse arbeiders.

“Het is een enorme stap voor de Palestijnen”, zegt Erez Wagner van het Centrum voor Advies aan Arbeiders in Jeruzalem, een Israëlische vakbond die mee onderhandelt.”In het gebied zijn heel wat bedrijven waar Palestijnse werknemers het zonder minimumloon moeten stellen. Als die zien dat er in dit geval een CAO wordt afgesloten, dan zullen ze vechten voor hun eigen akkoord.”

Volgens Wagner is het document klaar en zijn beide kampen het er in principe over eens, maar stellen de eigenaars van de mijn de ondertekening steeds verder uit. “Ze willen het niet tekenen omdat ze geen overeenkomst met de Palestijnen willen. Ze willen over een maand weer met ons praten, maar eisen dat de arbeiders intussen weer aan de slag gaan, zonder de concrete bepalingen in het akkoord. De arbeiders willen al hun rechten en ze zullen ervoor strijden. Ze willen deze situatie niet laten aanslepen.”

Brood op de plank

In de tent vertelt Niaz Qadadeh dat de arbeiders het moeilijk hebben om na twee maanden zonder salaris nog brood op de plank te krijgen voor hun gezinnen, zeker nu het Ramadan is en het nieuwe schooljaar eraan komt.

Maar, zegt hij, hoewel de arbeiders zo snel mogelijk weer aan het werk willen, zullen ze blijven staken tot het akkoord getekend is en hun rechten verzekerd zijn. “Het is niet makkelijk. Maar het gaat om mijn rechten, dus moet ik sterk zijn.”

– – – – – – – –

Auteur: Jillian Kestler-D’Amours