Opinie, Nieuws, België, Muziek, Gsm, Pukkelpop, Watmet -

LuisterPost: Pukkelpop en de media voor het thuisfront

Moderne media en rampen zorgen ervoor dat je met de neus op de gebeurtenissen zit en tegelijk volledig onbeholpen voelt. Ervaringen van een ouder - festivalveteraan - van één van de bezoekers. Gisteravond figuurlijk gegijzeld door de communicatiemedia. Mobiele telefonie was tergend en hinkte zelfs hopeloos achter op Twitter dat zich sterk sociaal profileerde.

vrijdag 19 augustus 2011 13:18
Spread the love

Ongeloof over wat gebeurd is. Wat ik zelf nooit aan Pukkelpop verbond, was gevaar. De – pakweg – 18 keer dat ik er geweest ben, heb ik me nooit onveilig gevoeld. Terwijl ik toen telkens hele dagen en halve nachten lang het plein doorkruiste op weg naar nieuwe bands.

Maar deze keer ging één van mijn dochters voor de eerste maal naar het Limburgse festival en ik niet. Ik was er heel gerust in. Al wist ik ook wel dat ze weinig zou slapen gedurende de nachten, omdat het op de camping pas helemaal rustig is rond zes uur of zo. Maar soit, ze zijn jong, maar oplettend en wat kan er dan verder gebeuren, hé?

Kwartier extreem weer

De windhoos die er was, was dan ook  de situatie van het verschrikkelijke toeval. Eén kwartier van extreem weer dat opeens een aantal levens voorgoed verwoest. Maar daarnaast kwam voor vele tienduizenden ook het hele spel van ouders en hun kinderen op gang. Een moment waarbij je op de moderne communicatiemedia rekent en waarbij je ontdekt dat ze flink tekort kunnen schieten.

Op de eerste plaats de mobiele telefonie. Het staat al lang bekend dat er bij grote concentraties op festivals (waarbij de gemiddelde jongere 5000 gratis sms’jes per maand heeft…) een moeilijkheid ligt bij de capaciteit. Er zijn al vaker problemen geweest bij gebeurtenissen op de festivals, dat weten we uit eigen ervaring. Meestal was het gewoon vervelend: als je na een groot optreden wilde bellen of sms’en, dan ging het niet omdat ineens iedereen dat wilde.

Die informatie is al tijden geweten. Dus kun je de operatoren gerust de vraag stellen waarom ze hun diensten niet meer optrekken. Voor het geval dat er iets heel ernstig gebeurt. Zoals donderdag. Of moeten we besluiten dat ze nog maar eens te veel aan de winst gedacht hebben en niet aan de mensen dankzij wie ze hun zakken vullen.

Dat idee kregen we in elk geval heel sterk, want tijdens de storm stuurde onze dochter nog een sms’je dat ze zo’n onweer nog nooit gezien had. Op de radio hadden ze het over de extremiteit van het weer en daarom stuurde ik voor alle zekerheid een berichtje waarop ik geen antwoord kreeg. Helemaal niet haar gewoonte.

Ondertussen dan maar naar andere middelen gezocht: Studio Brussel bijvoorbeeld, waar ze niet echt veel wisten te vertellen. Het VRT-nieuws van zeven uur hadden we gemist, maar op VTM kregen we nog een reporter op het einde van de uitzending die in het zonnetje vertelde dat het festival even opgeschort was. Niets dramatisch of sensationeel.

We waren gerust gesteld, maar toen kregen we een telefoontje van iemand die op internet gezien had dat er zes doden waren. Ik kon het niet geloven, maar meteen was daar ook het gegeven dat er niet meer geantwoord was. Genoeg om te beginnen piekeren. Van dan af aan probeerde ik om het kwartier haar te bellen en het heeft uiteindelijk tot na negen uur geduurd voor we contact hadden. Voor een beetje ongeruste ouder gruwelijk.

Internet betekent Twitter?

TV en radio helpen in zo’n geval weinig en dus gingen we op internet om te zien wat nu precies klopte. En tegenwoordig betekent internet meer en meer Twitter. Daar kwam ik al snel een bericht tegen van een VRT-medewerker die over Pukkelpop berichtte. Van daar was het maar een kleine stap naar de pukkelpopbladzijde (die dingen ontstaan spontaan als er veel mensen over een bepaald onderwerp berichten) en wat daar gebeurde, gaf echt een blik van wat de oude media nog te wachten staat.

Op een bepaald moment werd het festival zelfs als derde gerangschikt in de Twitterlijst van trends world wide. Die lijst geeft gewoon aan waarover wereldwijd het meest getwitterd wordt op dat ogenblik.

Over Pukkelpop waren er op het hoogtepunt tot 300 tweets per minuut. Daar zag ik bij voorbeeld voor het eerst het noodnummer, lang voor TV en radio het vermeldden en daar zag je ook de verschillende cijfers van slachtoffers verschijnen. De zes doden waarmee De Standaard online uitpakte (en dat bericht zorgde ervoor dat de site plat lag gedurende bepaalde tijd) werden snel omgebogen naar één.

Maar dan kwamen er andere berichten en talloze amateurfilmpjes. Buitenlandse media begonnen te berichten en ook nogal wat Amerikaanse. Eén van de redenen daarvoor was dat er vorige zaterdag vijf mensen omkwamen toen een podium instortte op de Indiana State Fair in Indianapolis dankzij noodweer. Maar Twitter verwees ook door zodat ook wie niet naar Studio Brussel luisterde, toch wist dat de persconferentie eraan zat te komen rond negen uur.

Eerst viel ze op Studio Brussel rechtstreeks te horen en dan in een (chaotische) extra nieuwsuitzending op Eén. Daar voegde de reporter een derde dode aan de balans toe. Deze combinatie (niemand haalt zijn nieuws alleen van Twitter in zo’n gevallen als deze) bleef de hele avond doorgaan.

Inhaal

Omdat de gsm nog steeds in gebreke bleef, probeerden we het noodnummer en daar geraakten we direct binnen. Aan de lijn een rustige vrouw die me verzekerde dat, als ik geen telefoontje gekregen had, mijn kind niet tot de slachtoffers hoorde en dat ze ons gewoon niet kon bereiken.

Ondertussen groeiden er op Twitter nieuwe lijsten bij, één met berichten van kinderen aan hun thuis of vrienden om te laten weten dat ze niet konden sms’en, maar wel gezond waren. Een duidelijke inhaal van Twitter op de mobiele telefoon oude stijl. Verder ontstond er ook een lijst waarop mensen hulp aanboden. Het lokte een tweet uit die vermeldde: “Op Facebook kunnen ze alleen maar groepen oprichten, terwijl ze op Twitter echt helpen.”

“Op Facebook kunnen ze alleen maar groepen oprichten, terwijl ze op Twitter echt helpen.”

Uiteindelijk kregen we dan het verlossende telefoontje en konden we gerust zijn. Even later waren we onderweg naar Hasselt om haar op te halen. Ze nam – samen met haar vrienden – een bus naar het station. Uit ervaring wist ik dat je niet naar de plaats van het festival moest rijden en ik had daarom gevraagd om naar het station de bus te nemen. Op dat moment was het rond twaalf uur en we konden vaststellen dat alles op die plaats heel ordelijk verliep.
Emotionele taferelen van ouders en kinderen alom, dat wel. Maar de spanning was dan ook lang opgebouwd, zonder dank aan de gsm-operatoren.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!