Het jazzfestival begon die zondag nochtans vrij rustig met een optreden van componist en trompettist Dave Douglas. Jazz Middelheim werkt al verscheidene jaren samen met de Artesis Hogeschool Antwerpen. Zo krijgen jonge muzikanten in een coaching project de kans om enkele dagen met een internationale coach te repeteren en op te treden. Dave Douglas had er werk van gemaakt en zette, samen met de jongelui, een sterk optreden neer, met veel kopermuziek en dromerige diepe klanken.

Tijdgeest

En dan brak de hel, maar ook de controverse, los op de dertigste editie van Jazz Middelheim met Lady Linn en Her Magnificent Seven. Vooral de harde kern onder de jazzliefhebbers liep wat mokkend rond met kritiek op de programmakeuze. Maar de mensen van Jazz Middelheim hadden de derde dag van het festival nu eenmaal geprogrammeerd als: De Dag van de Verbreding.

Daarmee is een discussie gestart die wellicht nog een poos zal aanslepen en waarbij vooral gezocht wordt naar het antwoord op de vraag of Jazz Middelheim die verbreding wel echt nodig heeft. Feit is dat het festival, wil het in de toekomst overleven, mee zal moeten gaan met de tijdgeest.

Vandaag de dag lopen de verschillende muziekgenres kris kras door mekaar. Ook de jazzmuziek ontsnapt niet aan die tendens. Maar een oudere jazzrakker relativeert het allemaal: “Jazz overleeft uiteindelijk alles en heeft trouwens altijd een grote invloed op het populaire muziekgenre gehad. Door de programmatie voorzichtig te verruimen naar een wat groter publiek, krijgen meer mensen de kans de ware ziel van jazzmuziek te ontdekken”.

Ambiance

Het publiek lag er in ieder geval niet wakker van. Lady Linn zorgde voor ambiance en bracht de sfeer van de oude jazz uit de jaren ’20, ’30, ’40 en ’50 naar Den Brandt. Muziek dus als de dag van toen, afgewerkt met soul en funk. En zo kreeg het publiek een meer dan leuke schwung van swingjazz anno 2011 te horen en te zien.

Rhythm-and-blues

Na Lady Linn was het de beurt aan Allen Toussaint en Marc Ribot. Toussaint is door zijn werk een levende legende. Hij bewandelde dan ook vele wegen in zijn 50-jarige carrière en was één van de invloedrijke figuren in de rhythm and blues van New Orleans. Zijn muziek drong door tot films, zijn songs werden gecoverd door een indrukwekkende reeks componisten en hij bracht onlangs nog prachtige albums uit: ‘River In Reverse’ met Elvis Costello en het wonderlijke ‘The Bright Mississippi’.

Marc Ribot is dan weer een wonderlijke gitarist die te horen is aan de zijde van Tom Waits, Solomon Burke, The Black Keys en John Zorn. Met zijn bijtende en scherpe gitaar kan hij bekende songs veranderen in ontregelde soundcollages. Humor en ironie zijn deze schrandere gitarist niet vreemd. En zo kreeg het duo, na het uitbundige geweld van Lady Linn, het publiek snel en gemakkelijk op hun hand.

Ultiem platform

Ondertussen was het park volgelopen met een uitzinnige schare fans van Jamie Cullum, die met zijn jongensachtige energie menig meisjeshart sneller doet slaan. Zijn muziek staat bekend om de vele bochten en wendingen en hij maakte die reputatie dan ook onmiddellijk waar.

Ongenadig werd het publiek overrompeld met onvervalste beatbox sounds, stride piano, pop en rock. Maar hij maakte ook duidelijk dat jazzmuziek het ultieme platform is waarmee je als muzikant de hele muzikale wereld volop kunt omarmen. Meer moet dat niet zijn!