Emigratie en multiculturaliteit

De islamitische jaartelling neemt de emigratie van de profeet Mohammed in 622 AD van Mekka naar Medina als startpunt. We leven nu in het islamitische jaar 1432. Emigratie en islam zijn dan ook nauw met elkaar verbonden en het is precies deze observatie die Bosma brengt tot de stelling dat “Emigratie altijd een belangrijk wapen geweest is van de islam (p. 177).” Hij voegt er een element aan toe: emigratie is een wapen van de moslims, geen verschijnsel.

De islam diende en dient verspreid te worden over de hele wereld. Bekeringsijver is geen enkele grote godsdienst vreemd, al helemaal niet het door Bosma zo opgehemelde christendom. Christenen en moslims zitten elkaar dan ook vaak in de weg in de randgebieden van beide religies.

Bosma geeft er een voorbeeld van en ik citeer: “Op de Molukken, waar de lokale christelijke bevolking ‘door de eeuwen trouw’ (aanhalingstekens van Bosma) was aan Nederland, zijn deze christelijke autochtonen in de problemen geraakt door de mosliminwijkelingen (p. 177)”.

Om meerdere redenen is dit citaat interessant. Bosma gaat ervan uit dat de Molukken oorspronkelijk christelijk waren, de – let op de term – autochtone bevolking hing het christendom aan, maar daar kwamen de moslims, let weer op de term, de inwijkelingen, en die veroorzaakten problemen voor de bevolking, die, let weer op de manier van formuleren, “door de eeuwen heen trouw aan Nederland was”.

Een historische analyse zal aantonen dat er wel wat af te dingen valt op de visie van Bosma. De islam vestigde zich eerder op de Molukken dan het christendom en de trouw van de lokale bevolking was tot op zekere hoogte afgedwongen en gold zeker niet voor alle bewoners.

Het doet er overigens weinig toe om de visie van Bosma historisch te bestrijden. Veelzeggender is zijn eurocentrisme en ook tamelijk paternalistische visie op die Molukkers die ‘Nederland zo trouw waren’.

Laat de Molukkers het maar niet horen. Ze zijn ernstig teleurgesteld zo niet zwaar gefrustreerd over het gedrag van de Nederlandse overheid en mochten er al minderheidsgroepen in Nederland zijn geweest die geweld gebruikt hebben, dan zijn het de Molukkers wel, maar daarover geen woord in Bosma’s boek.

Bosma wil voorbeelden geven van welke idiote vormen het multicultidenken kan aannemen. Maar zijn tegenvoorbeelden vind ik minstens zo krom.

Een ander citaat: “Wie het waagt te zeggen dat Columbus Amerika heeft ontdekt, kan rekenen op een ernstige reprimande: de Indianen woonden er toch al? (p. 203)” Bosma komt tot deze uitspraak in zijn verhandeling over de ideologie van het multiculturalisme die breed ingang gevonden heeft in diverse sectoren van de Amerikaanse samenleving.

Bosma heeft enige jaren in de Verenigde Staten gewerkt en gestudeerd. Zeggen dat Columbus Amerika heeft ontdekt getuigt van eurocentrisme en dat is aldus Bosma, “een ernstige afwijking van de (multiculti, JJdR) partijlijn (p. 203).”

Bosma zegt dus met zoveel woorden dat er niets mis is met eurocentrisme. Ik vind het allemaal prima, maar toch wringt er ook hier iets in de redenering van Bosma. Laat ik eerst een ander citaat geven en dan terugkomen op het Amerika-en-de-Indianen voorbeeld: “Vrijwel alle multiculturele staten zijn na een hoop ellende gedesintegreerd (p. 188)”.

Deze lijn doortrekkend stel ik vast dat de Verenigde Staten op termijn zullen desintegreren net als de Sovjet Unie dat indertijd deed. Als er ergens ter wereld in een land de nadruk wordt gelegd op eigen identiteit en achtergrond, van de zwarten, de hispanics, de Indianen, en andere groepen, dan is het Amerika wel. Ik durf de stelling wel aan dat Amerika een multiculturele samenleving is en dus, aldus Bosma, gedoemd te mislukken.

Ik redeneer nog even door: het drama dat Amerika gaat overkomen, had voorkomen kunnen worden als die Columbus en in zijn gevolg de Europeanen, Amerika nooit bevolkt en gekoloniseerd hadden. Dan was het gewoon monocultureel Indiaans gebleven, waren de Indianen ook niet bijna uitgemoord geweest en hadden we een groot monocultureel Indiaans land gehad in plaats van de Verenigde Staten.

Is het ongerijmd wat ik zeg? Ik meen slechts te redeneren in de lijn van Bosma.

Monoculturaliteit

“Monoculturaliteit, aangevuld met christelijk-westerse waarden als vlijt, discipline, eerlijkheid en efficiency zorgden voor een ongeëvenaard hoogtepunt in de menselijke geschiedenis. Het heeft de mensheid alles gegeven waar ze ooit naar heeft kunnen verlangen (p. 187).”

Voila het standpunt van Bosma en de PVV over culturaliteit. Geen woord over bijvoorbeeld de uiterst gedisciplineerde, efficiënte en respectvolle culturen van China, Korea en Japan. Het christendom, het westen heeft het primaat op humaniteit.

Bovendien: “Democratieën voeren zelden oorlog, en al helemaal niet met andere democratieën (p. 188).” Tja, als je de Verenigde Staten toch in elk geval een democratie noemt, dan komt de laatste uitspraak in een bijzonder daglicht te staan.  En wat te denken van ’s werelds grootste democratie, India? Het land is al vanaf zijn stichting in staat van oorlog met buurland Pakistan.

Tegen elke uitspraak van Bosma over het ideaal van de monoculturele samenleving staan zo talloze tegenvoorbeelden. Maar dan nog iets anders: “Een niet-multiculturele samenleving lijkt ook een voorbeeld voor iets anders: de verzorgingsstaat (p. 188).” Immers, “in een land waar de bevolking zich beschouwt als een familie, is men eerder geneigd de mensen die het tegenzit te helpen (p. 188)”.

Want: “immigratie en diversiteit versterken het sociaal isolement (p. 189)”. Nederland is, of je dat nu wilt of niet en hoe je het benoemt kan me eigenlijk niet zoveel schelen, ik heb niet veel met de term multiculturaliteit, een land waar veel culturen wonen in een land dat tegelijkertijd een welvaartsstaat is (die nu in snel tempo mede dankzij de PVV wordt afgebroken, maar dit ter zijde). Is dat al niet een tegenvoorbeeld tegen de laatste stellingen van Bosma?

En toen ik zijn redeneringen zo tot me door liet dringen moest ik denken aan het motto van protestantse voorman Abraham Kuyper (1837-1920) indertijd “soevereiniteit in eigen kring”. Nederland was sinds jaar en dag (tussen 1860-1970) een zuilenmaatschappij, met een protestantse, katholieke en socialistische zuil. Het was ondenkbaar lid te worden van elkaars sportverenigingen of vakbonden of elkaars kranten te lezen.

Het was in zekere zin ieder voor zich, maar toch bestond de maatschappij uit diverse subsamenlevingen, ieder met zijn eigen cultuur. Nederland is in die zin dus ook nooit monocultureel geweest en ik begin me steeds meer af te vragen welke samenleving nu echt monocultureel is?

Bosma geeft er geen specifieke voorbeelden van. Overigens waren het tamelijk monoculturele staten, Frankrijk en Duitsland, die talloze oorlogen zijn begonnen of hebben gevoerd en ook het ‘monoculturele’ Engeland kon er wat van in de periode van het kolonialisme in Afrika en Azië.

De tegenvoorbeelden die ik geef komen in Bosma’s boek niet voor en ongehinderd door de kennis van enig feit zet hij zijn kruistocht tegen het multiculturalisme voort.

De multiculturele ideologie

Een aantal citaten over de multiculturele ideologie: “Het multiculturalisme is ten gevolge van de sixtiesomwenteling onze nationale staatsideologie geworden (p. 320)”; “Het ‘antifascisme’ (= links, JJdR) brengt ons een totalitaire ideologie, en op weg daarnaartoe de ondergang van de verzorgingsstaat, democratie en sociale stabiliteit (p. 320)”; “De multiculturele samenleving is het resultaat van een uitholling van de democratie (p. 119)”.

“Ook in multiculti-Nederland is taal een manier om het denken te beïnvloeden. Door het gebruik van woorden en termen en het kaderen van begrippen wordt ons de denkwereld van de multiculturalistische elite opgedrongen (p. 137)”. “Moslimmigranten zijn de stoottroepen van mei 1968; het zijn de mohammedanen die moeten slagen waar de soixant-huitards faalden: de vestiging van het postraciale, multiculturele, egalitaire Utopia vol broederschap en zonder archaïstische nationale symbolen – en al helemaal zonder christendom (p. 318)”.

En zo gaat het nog wel even door. Ik verwijs voor verdere citaten graag naar het citatenoverzicht van het boek van Bosma dat later op deze site geplaatst gaat worden en dat ik als basis voor deze beschouwingen heb gebruikt.

De kruistocht van Bosma culmineert in zijn hoofdstuk 7b onder de titel ‘Een geloofsbelijdenis’. Bosma vat het multiculturalisme daar in 20 artikelen samen. In 11 van de 20 artikelen wordt verwezen naar islam, moslims, Koran of Marokkanen en zo legt Bosma de link tussen multiculturalisme en islam.

Want daar komt het uiteindelijk op neer: het multiculturalisme is het speeltje van de linkse elite, de massa wil er niets van weten, het wordt de massa opgedrongen, en de moslims met hun bekende dubbele agenda spelen het spel vrolijk mee om later, als het tipping point bereikt is, de macht over te nemen, het land te islamiseren en de sharia in te voeren.

“Ergens bereikt een immigratiestroom een tipping point. Dan worden niet de immigranten aangepast aan het gastland, maar dan wordt het gastland aangepast aan de inwijkeling (p. 141)”. En dat allemaal als je theses van de multiculturele geloofsbelijdenis (hoofdstuk 7b) volgt en toepast.

Hitler en multiculturaliteit

Bosma maakt in zijn Schijn-elite deze keer geen vergelijking tussen het multiculturalisme en Hitler en diens nationaal-socialisme. Dat is ook erg lastig. Mocht multiculturalisme het stokpaardje zijn van huidig links, het was het dat beslist niet van zijn “voorganger”.

Hitler was bij uitstek een aanhanger van volkomen verderfelijke raciale ideeën en ik hoef niet uit te wijden waar die toe leidden. Zelfs een “broedervolk” als het Nederlandse werd uiteindelijk genadeloos uitgemolken, beroofd, gedood en geterroriseerd.

Wederom is het van belang vast te stellen welke woorden en denkbeelden in Bosma’s boek niet voorkomen.

Culturen

Praten over culturen is wat mij betreft veel complexer dan de eenvoudige tegenstelling monocultuur-multicultuur. Mensen van alle tijden mengen zich of we dat nu willen of niet. Mensen vormen uiterst tolerante mono- of multiculturen, of buitengewoon wrede mono- of multiculturen.

Er komen zo verschrikkelijk veel aspecten bij culturen kijken. Ik wil niets afdoen van de observatie dat de ene cultuur prettiger om in te leven is dan de andere, maar wat ik ook vaststel is dat je blindstaren op wat monocultuur is en de ideale samenleving die deze zou voortbrengen en de afkeer van alles wat multicultuur is, historisch en empirisch gewoon niet houdbaar is.

Maar wat ik wel merk, en ik parafraseer een eerder citaat van Bosma in dit stuk (zie boven): “Ook in PVV-Nederland is taal een manier om het denken te beïnvloeden. Door het gebruik van woorden en termen en het kaderen van begrippen wordt ons de denkwereld van de PVV elite opgedrongen (p. 237)”. Het gaat om het constante bashen van de PVV op alles wat links (“verschrikkelijk”) en islam (“stemvee”) is, en multicultureel (“multicul”) heet, en dat ertoe leidt dat volk en elite, om maar in termen van Bosma te blijven, zich in steeds meer gepeperde termen uitlaat over met name de moslims.

De politiek van uitsluiting die de PVV voert, vindt plaats in de taal, in de geschreven tekst van PVV’er Bosma en de gesproken woorden van PVV-vertegenwoordigers in het land die meer en meer in de media verschijnen.

Let op mijn woorden: over niet al te lange tijd verschijnt de “Geloofsbelijdenis van de Partij voor de Vrijheid” en zal uitsluiting van mensen eerder regel dan uitzondering zijn. En hoe je ook denkt over culturen, godsdiensten en etniciteiten, uitsluiting leidt nooit tot die ideale samenleving die de PVV nastreeft.

Jan Jaap de Ruiter (www.janjaapderuiter.eu en @janjaapderuiter) is arabist aan de Universiteit van Tilburg. De komende weken zullen door hem deze onderwerpen worden behandeld: De PVV (6), Feiten en cijfers (7), De NSB stemwijzer (8), Gezelligheid (9) en Epiloog (10).