Eigenlijk zegt Louis Tobback: “Als je ergens tegen bent, moet je ook zeggen waar je voor bent, en hoe jij het zou oplossen”. Daar heeft hij gelijk in, maar het is een kritiek die hij evengoed naar de politieke partijen van nu kan richten.
‘De jeugd’ (als zo’n éénsgezind beest al bestaat) kan enkel voortgaan op ervaringen en voorbeelden van nu en lessen trekken uit het verleden. Maar de jongeren staan pas aan het begin van hun politieke bewustwording, en je kan ze geen ongelijk geven als ze in geen enkele van de huidige politieke partijen een uitweg zien voor de problemen van nu, laat staan een visie ontdekken voor de toekomst.
Wat politiek betreft, ben ik altijd voorstander geweest van “zeg waar en waarvoor je staat”, zelfs al word je verketterd, belachelijk gemaakt en stemt nog maar één mens (naast jezelf) op je partij. Zeg duidelijk waar je voor staat en wat je oplossingen zijn. De politieke partijen waar wij momenteel mee zitten, zijn allesbehalve eerlijk en open wat betreft hun motieven, plannen en toekomstvisie.
We zitten met een zogenoemde Socialistische Partij, waarvan de toppolitici de kleur ‘rood’ enkel kennen van het schaamrood op hun wangen als ze het woord ‘socialisme’ moeten uitspreken.
Een Liberale Partij wier visie en toekomstplannen niet veel verder reikt dan ‘bedrijfswagens en winsten’ te beschermen. We hebben een partij die teert op wraakgevoelens en een gematigde versie van ‘eigen volk eerst’ met als ultiem doel het land te splitsen. En een zogenaamde ‘christelijke’ partij die zoals een ‘windhaan’ meedraait met de smaak van de dag. (Om er maar enkele op te noemen.)
De huidige partijen zijn producten uit een vervlogen tijd, een tijd van ‘standen’ en ‘zuilen’. Ze vertegenwoordigen ‘groepen’ die niet meer de sleutels beheren voor een globale oplossing voor de enorme problemen en uitdagingen waar de wereld mee wordt geconfronteerd.
Het is normaal dat ‘de jeugd’ in geen enkele van deze organisaties vertrouwen heeft. Terwijl onze politici elkaar beschimpen en bekampen over ‘taalverloedering’ (mij kunnen ze daar zeker ook op pakken), ‘arrogantie’ en andere dorpsproblematiek is de wereld rondom ons met andere dingen bezig.
De jeugd vreest voor haar toekomst en gelijk heeft ze, ze kijkt naar de politieke partijen, maar hoort geen antwoorden, ze begint stilletjes aan te beseffen dat als ze verandering wil ze het zelf zal moeten doen. Dat is altijd positief. Dat ze vanaf dag één geen pasklare oplossingen heeft, maar enkel protesteert tegen de gang van zaken is nogal evident.
Het zou kunnen dat we aan de vooravond zijn gekomen van een heel nieuwe politieke situatie, een nieuwe manier om onze democratie te organiseren. Dat zullen we pas over enkele jaren kunnen weten als we terugblikken.
Feit is dat blijkbaar geen enkele van de huidige politieke partijen nog tot de verbeelding spreekt. Daarom gaan politieke verkiezingen niet meer over programma’s of doelstellingen, maar steeds meer over ‘populariteit’, verworven door media-aandacht tijdens amusementsprogramma’s op televisie, “iedereen Nero”.
De Jeugd is de toekomst, ik ben benieuwd. Interesting times.
Nigel Williams
Nigel Williams is stand-upcomedian.