Analisten constateren barsten in de oppositiebeweging, die probeert stand te houden terwijl het Syrische regime gewelddadig blijft optreden tegen demonstranten. De stad waar de protesten begonnen, Deraa, staat onder streng militair toezicht. Burgers hebben weinig of geen voedsel, water, elektriciteit en medische basisbenodigdheden ontbreken.

Ondanks het geweld waarmee de overheid de demonstranten aanpakt, gaan er nog steeds burgers de straat op. Maar de oppositiebeweging, zowel in Syrië zelf als in het buitenland, is niet meer zo eensgezind.

Joshua Landis, Syrië-expert en eigenaar van het blog Syria Comment, beweert dat de oppositie verdeeld is over de rol die buitenlandse regeringen zouden moeten spelen om het regime te laten vallen. “Veel Syriërs in het buitenland geloven dat buitenlandse actie – voornamelijk in de vorm van sancties waar momenteel over wordt gesproken – het regime kan doen vallen. Anderen hebben voorkeur voor een oplossing zonder buitenlandse inmenging.”

Transitieregering

Ook in Syrië zelf, waar verschillende facties discussiëren over timing, strategie en de mogelijkheid om te onderhandelen met het regime, heerst verdeeldheid. Veel twistpunten kwamen aan de orde op een forum van het Middle East Institute in Washington, waar deelnemers met een geheel verschillende interpretatie van de situatie in Syrië kwamen.

Ammar Adbulhamid, een prominente Syrische dissident in Washington D.C., stelde dat de demonstranten in Syrië “niet willen dat wij meeliften op hun succes, of onszelf neerzetten als de leiders van de revolutie. Ze willen wel dat we een leiderschapsrol op ons nemen bij het formuleren van een alternatief waar de protestbeweging en de internationale gemeenschap achter kunnen staan.”

Abdulhamid pleitte voor grotere betrokkenheid van de Verenigde Staten en internationale erkenning van een Syrische  transitieregering, die waarschijnlijk geleid zou moeten worden door Syriërs in het buitenland in samenwerking met de protestbeweging.

Steven Heydemann, een andere deelnemer aan de discussie en Syrië-expert van het Amerikaanse Institute of Peace, waarschuwde dat grotere betrokkenheid bij de situatie in Syrië op dit moment niet in het belang van Amerika is. Er moet volgens hem wel iets “zeer ernstigs” gebeuren, willen de VS uit de starthekken komen.

Moebarak

De grootste meningverschillen lijken echter te bestaan over de middelen waarmee de oppositie een einde kan maken aan het regime van Assad. Heydemann stelde dat alleen samenwerking en dialoog met het regime het land vooruit kan helpen en waarschuwde dat “de rechtszaak tegen Moebarak andere dictators niet zal aanmoedigen af te treden.” Hij verwees daarmee naar de poging van Egypte om ex-president Hosni Moebarak te berechten voor zijn misdaden.

Abdulhamid was het totaal niet eens met Heydemann. “Het idee dat Assad kan blijven is een destructief idee.” Abdulhamid vergeleek Assads regime met “wolharige mammoet” die het land verstikt met zijn “dodelijke gewicht.”

In Istanboel houden buitenlandse Syriërs die de oppositie steunen, momenteel een bijeenkomst. De driedaagse ontmoeting werd naar Istanboel verplaatst omdat de Syrische oppositie geen toestemming kreeg in Cairo te vergaderen. Doel van de bijeenkomst is een levensvatbaar alternatief te bedenken voor de status quo. Alle partijen zijn het erover eens dat gezamenlijke standpunt noodzakelijk is om de Syrische oppositie te versterken en internationale steun te verwerven, maar voorlopig is er sprake van grote verdeeldheid.

Rol voor Israël

Burhan Ghalioun, een andere prominente Syrische intellectueel die vindt dat Syrische jongeren in het land zelf de oppositie moeten leiden, boycot de bijeenkomst in Istanboel. Eerder deze week zei hij in een verklaring dat de bijeenkomst mensen aantrekt die de revolutie willen gebruiken voor eigen gewin, zowel Syriërs als niet-Syriërs.

Aan het andere einde van het spectrum bevindt zich Farid Ghadry van de Hervormingspartij van Syrië. Hij stelt openlijk te hopen dat Israël, “de enige democratie in het Midden-Oosten, iets doet.”

Ghadry roept op tot grotere regionale interventie in de situatie in Syrië, vooral door Israël, een idee dat weinig weerklank vindt.

Hoewel de Verenigde Staten tot nu toe niet meer wilden doen dan waarschuwingen uiten en sancties afkondigen, stemde de Europese Unie vorige week voor het intrekken van alle steun aan Syrië. Een aantal infrastructuurprojecten zijn voor onbepaalde tijd uitgesteld en de EU wil dat de VN-Veiligheidsraad een resolutie aanneemt waarin het geweld door de Syrische regering veroordeeld wordt.