De hoofdrol, de oude accordeonist Ignacio, en in feite het hele, weliswaar flinterdunne, verhaal lijken zo uit het magisch-realistische oeuvre van deze geboren verteller weggeglipt. Na de dood van zijn vrouw zweert ‘de juglar’ nooit meer op zijn accordeon te zullen spelen.

De troubadour, van wie wordt verwacht dat hij met zijn levensliederen feesten opluistert, steekt zijn ogen weg onder de rand van zijn hoed, verbergt zijn gevoelens achter een dikke snor en wil het instrument, een gitzwart ding met twee hoorns, terugbrengen naar zijn mentor in het uiterste noorden van het land. Het is vervloekt want hij zou het in handen hebben gekregen na een duel met de duivel… Zo wil althans de legende.

Met ezel en accordeon begint Ignacio aan een ultieme tocht. Te voet. Tot hij tegen zijn zin gezelschap krijgt en Fermin moet dulden, een jong kereltje. Zijn tegenpool, zijn opvolger?

Van dan af wordt de film een magische roadmovie met het tweetal als gewillige speelbal, met het majestueuze landschap als metgezel en met de muziek als wapen. Onderweg worden ze in zo goed als elk plaatsje waar ze voorbijkomen, op de proef gesteld of uitgedaagd. Alsof de duivel ermee gemoeid is.

Guerra vertelt even meeslepend en aanstekelijk als een levenslied, in een toon even melancholisch en strijdvaardig als de hoofdfiguren zelf, zwervers op doortocht.

drama/ reg. & sce. Ciro Guerra / fot. Paulo Andrés Pérez / muz. Iván Ocampo / mon. Iván Wild / act. Marciano Martinez (Ignacio Carrillo), Yull Núñez (Fermin Morales), Augustin Nieves (Ninz), Jose Luis Torres (Meyo), Carmen Molina (Tendera) / pro. Diana Bustamante / CO-DE-AR-NL / 2009 / 117’ / dis. Brunbro