Opnieuw een eclectische affiche op de voorlaatste avond van Domino #15. Met de dwarse muziek van Oneohtrix Point Never, Dan Deacon en Battles heeft de AB het meest kenmerkende van Domino voor het laatste bewaard. Daarbovenop wordt (vandaag) dinsdagavond -de allerlaatste ‘Dominodag’ ooit- afgesloten met nog meer noise en avantgardisme: het legendarische Merzbow krijgt de eer als zwanenzang te fungeren.
Medewerkers van de AB droegen niet toevallig t-shirts met een dode vogel en het onderschrift ‘Dominomus’. Van een rouwsfeer was echter geen sprake. Samen met Belle & Sebastian op zondagavond was Battles headliner van deze editie.
Opener Oneohtrix Point Never had het niet makkelijk met z’n ondansbare soundscapes en verwarrende geluidssamples. Niet dat hij een ondankbare zaal voor zich kreeg, maar de potentiële intensiteit van dit éénmansproject werd niet bereikt. De gekke ouderwetse computeranimaties die achter de man uit Brooklyn geprojecteerd werden, brachten enige afleiding.
Veel minder klinisch en compleet gestoord was Dan Deacon, een miskend genie die de parterre verkoos boven het podium. Inderdaad, de man uit Baltimore stond achter de knoppen vlak voor de bühne vergezeld van een lichtgevend skelet. En wat gaf hij er een ferme lap op!
Zijn mengeling van techno, drum & bass en ontspoorde blips moest weerklinken als soundtrack van interactie in, met en tussen het publiek. Allemaal op bevel van Deacon, die het niet kon laten om nietszeggende anekdotes te vertellen. Zeer amusant dus, en tevens voor herhaling vatbaar als het festivalseizoen écht van start gaat.
Ian Williams, John Stanier en Dave Konopka ofte Battles hebben lang nog geen last van sterallures. Getuige daarvan meesterdrummer Stanier, die zélf z’n grote cymbaal op de vertrouwde hoogte -een kleine twee meter- afstelde. En inderdaad, Tyondai Braxton, de zanger bekend van de smurfstem in hitsingle ‘Atlas’, is er niet meer bij. Fans wisten dit al lang, en Battles is sinds vorige zomer bezig aan een moeizame weg naar een nieuw album en het voortbestaan van de band tout court.
Maar deze perikelen hadden geen negatieve weerslag op hun passage in de AB: het optreden liet amper ruimte voor ademhaling en zat vol virtuositeit. Geen enkel (!) nummer van vorig album Mirrored kwam aan bod en alles in de set zou dus (?) afkomstig moeten zijn van Gloss Drop, dat over een kleine twee maanden het levenslicht zal zien.
Battles is evenwel geen instrumentale band geworden. Een zanger missen ze nog wel, maar het is duidelijk dat Gloss Drop boordevol gastverschijningen zal zitten. We herkenden alvast Kazu Makino (Blonde Redhead) en Gary Numan (!) in de samples.
Battles speelt dus niet 100% live meer, hoewel het mixen van de stemsamples en de overgangen tussen nummers op improvisatie gebaseerd zijn. Toch wordt de dynamiek van een zanger als Braxton enigszins gemist. Het is een vreemde paradox, want Battles klinkt meer bevrijd en opwindender dan ooit tevoren, maar ook iets beperkter. Wat ze echter verloren aan (live) magie, hebben ze duidelijk gewonnen aan intensiteit.
Verwacht veel van het tweede album van Battles. Alleen al op basis van gelekt nummer ‘Ice Cream’ -een meesterwerkje waar zelfs Koningin Fabiola als een gek op zou dansen- mogen we een plaat verwachten waarin dit trio verder evolueert en nieuwe paden ontdekt.
Hun passage in de AB deed in elk geval het beste vermoeden. Of ze later nog aan de slag zullen gaan met gastzangers is niet geweten, maar zoals ze nu voor de dag komen, met vooral Stanier in een glansrol, lijkt zoiets überhaupt niet nodig.
Net zoals Battles een naam is die uw aandacht verdient, is Domino een festival dat zo snel mogelijk een opvolger moet krijgen.