Volgens een peiling in het Saoedische magazine Sayidaty leven meer dan drie miljoen huisbedienden in de Arabische wereld in omstandigheden die grenzen aan slavernij. In tal van landen als Koeweit, Bahrein, Saoedi-Arabië en Libanon bestaat er geen wetgeving om de relatie tussen huispersoneel en hun werkgever. Daardoor loopt het misbruik de spuigaten uit.

“We sliepen niet overdag of ‘s nachts, we moesten wakker zijn wanneer de baby huilde”, getuigt de Filipijnse Potri die in Jordanië werkt. “We hadden geen tijd om te douchen of eten overdag omdat we steeds met hem moesten wiegen zodat hij niet zou huilen. Zo ging dat tweeënhalf jaar lang.”

De 19-jarige Dima arriveerde vorig jaar in april in Libanon. “De man van het gezin haalde me op van de luchthaven en zei me thuis dat ik eerst een bad moest nemen. Hij kwam de badkamer binnen en verkrachtte me.” Niet veel later werd ze nog door haar werkgever en twee vrienden van hem verkracht. Binnen de maand is Dima gevlucht.

Sociale status

Door de huidige financiële situatie in Afrika en Zuidoost-Azië zoeken velen wanhopig een uitweg uit de extreme armoede. “Agentschappen in onze thuislanden werven nieuwe huisbedienden door hen een fantastische job en hoog salaris te beloven”, zegt Aimee uit Madagaskar. “Maar als ze er arriveren blijkt dat allemaal gelogen.”

De vraag naar buitenlandse huishulp in Arabische landen wordt gevoed door Arabische vrouwen die gaan werken. Bovendien wordt iemands sociale status er afgemeten aan het aantal huisbedienden.

Volgens een studie van het Centre for Women and Gender Studies is bijna 85 procent van de vier miljoen inwoners in de Verenigde Arabische Emiraten een buitenlandse werkkracht. In Bahrein en Saoedi-Arabië is dat 65 procent. In Koeweit en Qatar tot slot bedraagt het aantal expats respectievelijk 82 en bijna 90 procent.