Het protest was een onderdeel van een veel ruimer protest van vrouwenbewegingen die de discriminatie van vrouwen in Italië wilden aanklagen. In Napels, Milaan, Rome, Palermo en Bari kwamen tienduizenden mensen op straat, maar ook in het buitenland waren er betogingen in onder meer New York, Parijs, Barcelona, Frankfurt en Tokyo.

De grootste betoging vond plaats in de Piëmontese hoofdstad Turijn. Meer dan 100.000 mensen, vooral vrouwen, eisten niet alleen het ontslag van Berlusconi vanwege de recente seksschandalen waarin de premier betrokken is, maar ook ‘waardigheid’ voor de Italiaanse vrouwen.

“Op zondag 13 februari werd in honderden Italiaanse steden door een miljoen mensen betoogd tegen premier Silvio Berlusconi, die in steeds nauwere schoentjes komt door de niet aflatende stroom van schandalen. Onder de gemeenschappelijke slogan ‘Als het nu niet gebeurt, wanneer dan?’ trokken de demonstranten, mannen en vrouwen, door de centrale lanen van Turijn naar het Piazza Vittorio Veneto, een van de grootste pleinen van Europa.

De organisatoren van de mars benadrukten dat “de grenzen van de waardigheid ver overschreden zijn”. “Als de hoogste gezagsdragers van het land straffeloos een scheefgetrokken beeld van de man-vrouwverhoudingen kunnen ophangen, hoeft het niet te verbazen dat de rest van de samenleving er ook zo begint over te denken.”

“Dit schaamteloos gedrag en deze systematische discriminatie van vrouwen beïnvloeden onze levenswijze en cultuur. Het geeft een legitimatie aan zij die de waardigheid van vrouwen met de voeten treden tot op de hoogste regionen van de samenleving.”

Zoals bij eerdere anti-Berlusconi-betogingen kleurde ook zondag Italië weer paars. Is paars de kleur van de revolutie?

Mariana Duarte

(vertaling uit het Engels: Jan Van Criekinge)