Wel Jong Niet Hetero wil deze uitzending aangrijpen om een groot onrecht (nogmaals) aan de kaak te stellen: de (onvervulde) kinderwens van homo-ouders. Willen wel, kunnen/mogen niet …

Ik ben pas 21 en het is een mij toch al veelgestelde vraag: “wil jij kinderen?” Waarop ik altijd volmondig ‘uiteraard’ antwoord … Een naïeve ja, want ik ‘vergeet’ soms hoe moeilijk het zelfs in dit progressieve België is om als homo een kind te kunnen krijgen en ik durf wel eens vergeten hoeveel mensen nog vinden dat een kind hoort op te groeien bij een mama en een papa.

Eén van mijn collega’s bij Wel Jong Niet Hetero, Sofie Veramme was duidelijk bij het zien van de Koppen-reportage: “no happy day to be gay”. Laat dat ook één van de belangrijke redenen zijn waarom holebi-jongeren het vaak moeilijk hebben met het accepteren van zichzelf, een grote kinderwens die ze in rook zien opgaan.

Maar laat onze boodschap duidelijk zijn, we geven niet op en blijven vechten!
Ik zat vorige week op de trein, een jongerenvoetbalploeg stapte in mijn wagon. Ze waren heel uitgelaten, blij, omdat ze gewonnen hadden. Mijn ‘rustig filmpje kijken’ verstoord door een bende elfjarigen, maar hun enthousiasme was aanstekelijk.

Dus ik begon wat te praten met enkele van die gastjes die naast mij zaten. In een mum van tijd had ik de hele voetbalploeg rond mij. Eén van de begeleidende papa’s zei: “wat een succes, wil jij later ook kinderen?”

Waarop ik zei dat als ze het me toelieten wel. De ouders keken nogal vreemd op dus viel ik ze bij: “als homo wordt het ons nu eenmaal niet makkelijk gemaakt”. Waarop een andere papa van het gezelschap zei: “een schande, jij zou een geweldige papa zijn”. Zo’n situatie geeft mij strijdlust!

Twee papa’s, twee mama’s, of toch beter een mama en een papa?

Hier moeten we het allemaal over eens zijn; wat een kind nodig heeft, is onvoorwaardelijke liefde, aandacht, een glimlach, een kus, veiligheid, geborgenheid … en probeer mij maar eens uit te leggen waarom holebi’s dat niet zouden kunnen geven aan een kind.

Mijn hart smelt als ik jonge gelukkige koppels met hun stiekem glimlachend kindje zie. Maar het doet soms ook pijn … pijn als ik zie hoe moeilijk het ons gemaakt wordt, hoe mensen hoop verliezen, hoeveel pijn adoptieprocedures en bijkomende afwijzingen teweeg brengen.

Als ik met andere homo’s het gesprek aansnijd, schrik ik vaak van de reacties: van “waarom zouden we door die hel gaan”, tot “hebben ze niet gelijk, kunnen we een kind dat wel aandoen?”

Als mensen vanuit hun ivoren toren beslissen dat twee ouders van hetzelfde geslacht hun kind niet goed kunnen opvoeden, wat doen we dan bijvoorbeeld met al die alleenstaande moeders?

Als alle ouders hun kinderen leren dat het heel normaal is dat holebikoppels kinderen krijgen, dan worden ze niet gepest op school. Het is de maatschappij die gesensibiliseerd moet worden!

Wettelijk kader… maar wat met de praktijk?

Sinds 2006 kan een homokoppel adopteren, maar in de praktijk zien we enkel een adoptie van kinderen van de partner. Een kind adopteren dat geen familieband heeft met één van beiden blijft moeilijk! Dat komt omdat ouders die afstand doen van hun kind inspraak hebben bij welk ‘type’ gezin dat hun kind terecht komt. Zij kiezen nog steeds voor het traditionele vader-moedergezin waardoor holebikoppels zeer lang op de wachtlijst blijven staan.

Buitenlandse adoptie is in veel gevallen helemaal geen optie, de meeste adoptielanden erkennen relaties van hetzelfde geslacht niet. En de weinige landen die het erkennen, daar werkt Kind & Gezin niet mee samen.

Kiezen voor een draagmoeder in het buitenland stuit op vooral administratieve problemen. Blijkbaar kun je beter zeggen dat je een one-night-stand hebt gehad en dat de biologische moeder het kind niet wil opvoeden dan dat je eerlijk aangeeft dat je als holebikoppel gebruikmaakt van een draagmoeder.

Onze stafmedewerker, Yves Tits, kopte op Facebook “vind het, met alle respect voor het programma ‘Basta’, dan toch wrang dat deze Koppen-reportage qua ‘onrechtvaardigheidsgevoel’ morgen wellicht niet zo wordt opgepikt door de media en politiek als vorige week met die belspelletjes …”, en hij heeft gelijk!

Geen reactie uit politieke kring. Het is meer dan een beetje kwetsend dat de belspelletjes inderdaad een hogere politieke waarde krijgen toebedeeld dan de adoptieproblematiek. We vragen hierbij de politiek om mee actie te ondernemen, en homokoppels te geven waar iedereen recht op heeft: een warm gezin.

De woordvoerster van Kind & Gezin zei dit jaar nog in De Standaard: “Er wordt nu gewerkt aan een hervorming van het hele adoptieproces en die zal dit jaar nog rond zijn.” Mogen we vragen dat holebi-adoptie daarbij ook op tafel komt?

Tijd voor verandering!

Ondanks alle moeilijkheden die mij nog te wachten staan, blijf ik in de overtuiging ooit een papa te worden. Mijn uitdrukkelijke wens naar kinderen zal worden vervuld.

Homokoppels zoeken het steeds vaker in de illegaliteit, wel laat er ons voor zorgen dat dit niet meer nodig is.

Wel Jong Niet Hetero is van plan hier nog een concretere actie rond uit te werken. Niet alleen als oproep tot verandering, maar ook als steunbetuiging aan Peter Meurrens en Laurent Ghilain, het homokoppel dat ondertussen al twee jaar wacht op hun kind dat op de wereld is gezet door een Roemeense draagmoeder. Wij leven met hen mee!

Als je je droom wil volgen … je wens … je hart … en dat wordt vanwege onduidelijkheden in de wetgeving of door pure discriminatie onmogelijk gemaakt, dan kunnen we als jongerenbeweging niet rustig achterover leunen. Dit gaat om ONZE toekomst!

Michiel Vanackere

Michiel Vanackere is woordvoerder van de jongerenbeweging Wel Jong Niet Hetero.