(Bracke zelf aan het woord): “Elke journalist heeft een overtuiging, maar een goeie journalist houdt die voor zich. Mijn overtuiging heeft nooit een rol gespeeld in mijn werk, ik daag iedereen uit om het tegendeel te beweren.”

Welnu, mijnheer Bracke, ik wil u helpen om even uw geheugen op te frissen. Technisch gezien blijft uw ‘uitdaging’ misschien wel overeind, maar … inhoudelijk toch niet echt, hoor. Want zie, in mijn ‘Ongeleid projectiel. Tussentijdse memoires’ uit 2003 lees ik volgend relaas over de laatste keer dat ik u op de VRT ontmoette (zie er onder het tussentiteltje ‘VRT-journalist Siegfried Bracke’, p. 146).

“Wanneer ik drie jaar geleden na een interview voor Gazet van Antwerpen op het matje geroepen word door de premier, mag ik me ’s avonds gaan verantwoorden bij de VRT-televisie in TerZake (waarvoor trouwens dank!). De uitzending verloopt heel correct. Ik weet niet meer wie me toen geïnterviewd heeft. Maar na de uitzending word ik opgewacht door een mij duidelijk misprijzende Siegfried Bracke.” (p. 146)

“Hij nodigt me uit om nog even met hem en enkele stagiairs een biertje te gaan drinken, zoals wel meer gebeurt na zo’n uitzending. Daar krijg ik een onweer over mij. Ik krijg uit zijn mond te horen dat ik eigenlijk best ontslag zou nemen, want dat ik het niet waard meer ben om het Centrum te leiden. Ik heb namelijk durven suggereren dat het cordon sanitaire het moeilijk zal krijgen en dat men best uitkijkt om de radicaal-rechtse flank in Vlaanderen niet ongedekt te laten. Ik herinner me dat ik hem toen gezegd heb dat de toekomst zal uitwijzen of ik in verband met de grond van de zaak gelijk zal krijgen of niet.” (p.146)

Kijk, Siegfried alias Valère, ik wil hier de discussie niet openen over het feit of ik gelijk heb gekregen of niet. Misschien was het zelfs een vergissing van mijn kant om zoiets vanuit mijn toenmalige functie te suggereren, of misschien zat ik zelfs gewoon fout met mijn analyse. Dat is hier niet het punt.

Maar wat u wel na 7 jaar gerust mag weten, is dat ik uw optreden toen als zeer intimiderend ervaren heb (hoewel ik echt wel tegen een stootje kan, dus… wat moet dat voor sommige anderen geweest zijn?) en dat ik toen met een heel onaangenaam gevoel het VRT-gebouw verlaten heb.

Immers, dat een journalist van een overheidszender na een uitzending zo agressief te keer zou gaan tegen een genodigde, binnen het VRT-gebouw zelf, was het laatste waaraan ik me verwacht had. U had moeten weten dat u daarmee wel degelijk mogelijk toekomstig gedrag van mij aan het beïnvloeden waart.

En nog iets … toen mijn toenmalige persverantwoordelijke mijn ‘Tussentijdse memoires’ gelezen had, drie jaar later (in 2003), kreeg ik een kort e-mailberichtje van haar, waarin ze me schreef dat ik in heel het boekje maar één iets geschreven had wat ik beter niet had gedaan, namelijk me kritisch uitlaten over sommige VRT-journalisten met status en hen dan nog met naam noemen ook (waarbij ze o.a. naar u verwees, en ook nog wel naar iemand anders), en dat journalisten met uw status me dit nooit zouden vergeven.

Het zegt toch wel iets over de reputatie die sommige VRT-journalisten zoals u opgebouwd hadden onder pr-mensen, of niet? Stel u voor … volgens mijn voormalige pr-verantwoordelijke mocht ik zonder risico gerust sommige toppolitici bekritiseren, maar geen topstatusjournalisten.

Erg, nietwaar? U zal waarschijnlijk opmerken dat dit iets zegt over het tekort aan kwaliteit van dergelijke pr-adviseurs en niets te maken heeft met uw professioneel optreden. En ik neem zelfs gerust aan dat dit veeleer een kwestie van imago is dan van realiteit.

Overigens moet ik mijn voormalige pr-verantwoordelijke ook op een ander punt nuanceren: vandaag moet je effectief ook meer dan 15 jaar geleden opletten met kritiek op beleidsmensen … Teken des tijds?

Mag ik besluiten? Persoonlijk vind ik het geen schande dat iemand op een bepaald moment van zijn leven toegeeft dat hij van mening veranderd is. Gemiddeld leven wij trouwens ook veel langer dan vroeger. Trouw en loyaliteit liggen heel moeilijk, hoor, en zijn waarschijnlijk zelfs niet altijd verstandig.

Daarom, Siegfried alias Valère, zeg gewoon dat je om een of andere reden een bocht genomen hebt. Dat kan inderdaad gebeuren … Maar dat van dit jarenlange ‘partijdige’ pseudoniem terwijl je in een ‘objectiviteit’ nastrevende overheidsdienst werkte, dat is het enige waar ik het iets moeilijker blijf mee hebben.

Johan Leman

Johan Leman is medewerker bij het Brusselse integratiecentrum Foyer en oud-directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding.