Er zijn meer mensen aan dit lelijke grijze land gehecht dan cynische Wetstraatjournalisten denken (foto: Wim Decoodt)
Opinie, Nieuws, Politiek, Betoging, België, België, Financiële crisis, OESO, Imf, Ideologie, N-VA, Inkomensongelijkheid, Politieke impasse, Boekhouderslogica, Competitiviteitslogica, Productiviteitscijfers -

Een gemiste kans? Geen duidelijk signaal!

Kijk, ik vind Felix De Clerck op het eerste gezicht een toffe knul, en je kunt het de jonge en niet-professionele organisatoren uiteraard niet kwalijk nemen, maar die betoging leek toch eerder op een volatiel elektron dat in alle richtingen stoof, dan op een niet mis te verstaan politiek signaal, vindt Kristof Decoster.

maandag 24 januari 2011 19:00
Spread the love

Lekker jong-anarchistisch van inslag, misschien, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Als je die jongen uit Kortrijk bezig hoort op tv: “Wij hebben onze plicht gedaan, en dat het nu mag vooruit gaan”.

Kijk, ik weiger met het ouder worden ook cynischer in het leven te staan, maar bij dit soort statements moet ik toch vooral diep zuchten. Het zal wel aan mij liggen.

De protagonisten in de Wetstraat nemen er even akte van, mompelen iets van ‘het signaal van de betogers respecteren’, en gaan dan onverstoord voort met waar ze mee bezig waren.

Geen duidelijk signaal

Er zat nochtans wellicht meer in. Als er was opgeroepen om een duidelijk signaal te geven dat mensen achter dit land blijven staan, ook bij dit zware ontij, en politici alles uit de kast willen zien halen om ervoor te zorgen dat het land opnieuw functioneert, en de uitdagingen van deze eeuw aankan, zou je allicht gezien hebben dat veel mensen nog steeds om België geven.

Veel mensen zijn meer gehecht aan dit lelijke grijze landje dan de doorsnee cynische Wetstraatjournalist à la Bart Brinckman ze wil nageven. Mensen in Noord en Zuid weten ondertussen wel dat er een staatshervorming nodig is, maar willen terzelfdertijd allesbehalve weten van ‘stoemelings’ splitsen. Een scenario dat nochtans met de dag waarschijnlijker wordt.

“Veel mensen zijn meer gehecht aan dit lelijke grijze landje dan de doorsnee cynische Wetstraatjournalist à la Bart Brinckman ze wil nageven”

Maar los daarvan zou elke jeugdige organisator eigenlijk moeten duidelijk maken waar het écht om gaat. En dat is, dat de N-VA eigenlijk ook maar gewoon staat voor het uitvoeren van de recepten van internationale instellingen als het IMF en de OESO.

Jan Hesp en Co

En voorlopig denken Jan Hesp en co dat niet te kunnen binnen de Belgische institutionele context. De Franstaligen zien dat immers niet zitten, met uitzondering van MR misschien en de werkgevers van de Cercle de Wallonie.

Overigens zien de weinige nog overblijvende linkse Vlamingen er ook maar weinig heil meer in, de tijd van de Derde Weg ligt nu eenmaal al een tijdje achter ons.

Ideologie is geen vies woord meer, in tegenstelling tot de jaren negentig en begin jaren 2000. Maar links Vlaanderen stelt niet veel voor in de ogen van De Wever en de zijnen. Da’s zoals een horzel die je makkelijk vertrapt.

Ondertussen zetten de financiële markten nog wat meer druk, om er toch maar zeker voor te zorgen dat elke regering die aan de macht komt ‘doet wat ze moet doen’.

Boekhouderslogica

Als jonge mensen stellen dat we ervoor moeten zorgen dat er ook nog wat overblijft voor de jongeren die eraan komen, nu dat uitdagingen als de vergrijzing en zo op ons afkomen, zitten ze eigenlijk in dezelfde boekhouderslogica als de N-VA.

Ze zitten daarmee overigens op één lijn met de VUB-rector, die ook al in diezelfde competitiviteitslogica meestapt – al had hij het blijkbaar zelf niet door.

“Als jonge mensen stellen dat we ervoor moeten zorgen dat er ook nog wat overblijft voor de jongeren die eraan komen, zitten ze eigenlijk in dezelfde boekhouderslogica als de N-VA”

Overigens is er niks mis met boekhouders, maar ik heb wel een probleem met het soort dat vooral sommige bazen helpt de kantjes eraf te lopen. Willen we een maatschappij waarbij – en nu citeer ik mijn collega’s – sommige specialisten geld als slijk verdienen, terwijl verpleegkundigen moeten draaien in onderbemande teams, en de poten van hun gat moeten lopen om ervoor te zorgen dat ze toch geen bejaarde om het hoekje helpen?

Geföhnde blondines en sportbakken

En vooraleer je denkt dat het gaat om het zoveelste potje steriel bashen van artsen-specialisten (ik weet best dat ze ook een enorme verantwoordelijkheid hebben), een zelfde argument kun je maken m.b.t. de topvoetballers die hun geld niet meer opkrijgen aan hun geföhnde blondines en sportbakken. Of de bankiers die blijven bonussen opstrijken alsof ze weer eens enorm veel toegevoegde waarde voor de ruimere samenleving gecreeërd hebben tijdens het laatste jaar.

Of de Apple-CEO die als een halfgod vereerd wordt omdat hij er in geslaagd is om eindeloos veel mensen een apparaat aan te praten waarvan ze denken dat ze echt niet zonder kunnen … de lijst is eindeloos. De lijst excessen die doorgaan voor ‘normaal’ in onze neoliberale maatschappij wordt almaar langer.

“De Apple-CEO die als een halfgod vereerd wordt omdat hij er in geslaagd is om eindeloos veel mensen een apparaat aan te praten waarvan ze denken dat ze echt niet zonder kunnen”

Zolang we niet ook eens beginnen praten over het opleggen van een maximum inkomen, doen al die praatjesmakers van het IMF en de OESO er best het zwijgen toe, als ze de minimumlonen willen afschaffen, werklozen willen activeren, en meer van dat fraais.

Waarom lezen ze hun eigen rapporten niet?

Je vraagt je overigens af waarom ze niet hun eigen rapporten lezen in dat verband. Een recente IMF-working paper van Michael Kumhof en Romain Ranciere stelt dat ongelijkheid leidt tot financiële crisissen. Als dat klopt, waarom dan vooral iets aan die ongelijkheid proberen te doen via nog meer economische groei en het activeren van mensen onderaan de ladder?

Waarom niet ook tegelijk het “geld halen waar het zit” en het bestaande werk wat beter verdelen? Onder de erg ‘competitieve’ productiviteitscijfers van Belgen zitten nogal wat aankomende burn-outcijfers verscholen, en dito medicijnenverbruik.

“Onder de erg ‘competitieve’ productiviteitscijfers van Belgen zitten nogal wat aankomende burn-outcijfers verscholen”

En ten slotte. Waarom zeggen rechtse populisten “waar het op staat”, zijn ze ‘direct’, maar krijg je bij linkse oneliners steevast het verwijt dat je je bezondigt aan “afgunst tegen de rijken”?

Moet links Vlaanderen zich echt blijven beperken tot het houden van een steriel technocratisch discours, uit angst om voor overjaarse marxist of Che Guevara versleten te worden?

Kristof Decoster

Kristof Decoster is politiek socioloog. Na vijf jaar in Azië (reizen en werk als leraar Engels aan een Chinese universiteit) is hij momenteel aan de slag bij het Instituut voor Tropische Geneeskunde, afdeling Volksgezondheid, in Antwerpen.

take down
the paywall
steun ons nu!