Het kwam er niet meer van. Ik kreeg geen zin op papier, geen gedachte geformuleerd, nauwelijks een nieuwjaarswens bedacht. Lag het aan die koude en witte december, waardoor alle energie opging aan het krampachtig vasthouden van mijn stuur en geconcentreerd vermijden mijn rempedaal te beroeren? Lag het aan “De Allerslimste Mens ter Wereld”, waardoor alles wat in me opkwam meteen werd omgezet in vijf kernwoorden?

Lag het aan die voortkwakkelende regeringsvorming, waarvan tot gisteren geen nieuws te horen viel? Of aan de bedenkelijke kwaliteit van het debat over de begroting in de Vlaamse gemeenteraad, waar bij gebrek aan burgemeester (naar een Zuid-Amerikaanse berg verwezen) de belangrijkste vraag was of Sven Gatz nu de bergbeklimmers dan wel de primaten had geschoffeerd?

Het lag misschien aan al deze dingen, maar het lag nog veel meer aan de overvloed aan ideeën, wensen, verzuchtingen en essays die weer, zoals elke nieuwjaarsperiode, te lezen vielen. Van de eindejaarsvraagjes in Humo tot de bladvullende interviews in Het Belang van Limburg. Van het kerstessay in De Standaard tot de jaarwoordenlijst van De Morgen.

Bij het lezen van zo veel achteruitkijken en toekomstvoorspellingen, sommige diepzinnig, andere van een ondraaglijke lichtheid, kon ik daar niets aan toevoegen. Behalve het gevoel dat het hoog tijd werd om terug over te gaan tot de orde van de dag. Als dat laatste tenminste betekent dat het land bestuurd wordt, er recht wordt gesproken en alle bloemen groot en klein voldoende regen krijgen om te bloeien.

“Optimism is a moral duty”, ben ik het voor een enkele keer met Verhofstadt en met Popper eens. Ook al worden niet overal de juiste vragen gesteld, en zeker niet overal de goede antwoorden geformuleerd, 2011 wordt voor de Belgen hoe dan ook een historisch jaar (jawel, het H-adjectief). Het wordt een historisch jaar omdat in 2011 het totaal achterhaalde en onrechtvaardige onderscheid tussen hoofdarbeiders en handenarbeiders uit de wetgeving wordt geschrapt. Waardoor niet de ene als hij ziek is loon krijgt doorbetaald, terwijl de andere zonder inkomen zit. Niet de ene voor een habbekrats na 17 jaar trouwe dienst op straat gezet kan worden, terwijl voor de andere een canada dry-formule wordt uitgedokterd.

2011 kan om meer redenen een H-jaar worden. Zo zou het kunnen dat politici begrijpen dat ze geen bergen moeten beklimmen, niet hoeven mee te doen aan televisiespelletjes, geen figurantenrol in Thuis moeten opnemen, niet moeten twitteren, journalisten niet moeten uitnodigen in hun vakantieverblijven in Toscane of De Panne. Dat het niet uitmaakt of ze drie keer per week naar de fitness gaan of welke saus ze nemen in hun favoriete frituur. Dat de zogenaamde kloof tussen burger en politiek niet gedicht wordt in Dag Allemaal, maar wel in het parlement.

En politici zijn behoorlijk betaald om daar te doen wat ze moeten doen: oplossingen zoeken voor enkele kleine probleempjes zoals daar zijn de vergrijzing, het klimaat, de migratie en het overheidstekort. Hopelijk brengt 2011 geen verkiezingen, maar moesten die er toch komen, zouden wij onze verkozenen beter afrekenen op dat probleemoplossend vermogen, dan op het feit of wij hun stem al dan niet wat irritant vinden.

Het H-jaar 2011 dus, bijvoorbeeld omdat bij het zoeken naar middelen om de staatskas te spijzen, er een aanzet gemaakt wordt van een Belgische (of wie weet na de staatshervorming Vlaams, Waalse, Brusselse) vermogensbelasting. Omdat nieuwe Belgen echte kansen krijgen op de arbeidsmarkt, al was het maar om al die gepensioneerde babyboomers te vervangen. Omdat de kaasschaaf vervangen wordt door maatschappelijke keuzes. Omdat de treinen, drie jaar sneller dan gepland, op tijd rijden. Omdat Ivan De Vadder de mensen die hij interviewt laat uitspreken. En uiteraard omdat we armoede, oorlog en ongelijkheid de wereld uitwerken, wij allemaal samen.