Gepresenteerd in avant-première in Bozar in Brussel, ‘Little baby Jesus of Flandr’ is het eindwerk van Van den Berghe en tegelijk de filmische vertaling van het gelijknamige korte verhaal van de Vlaamse schrijver Felix Timmermans.

De film vindt plaats in Vlaanderen en Nederland tijdens de feestelijke dagen van kerst. De plot draait rond de avonturen van Pitje Vogel, Suskewiet en Schrobberbeeck. Het is bijna kerst en de drie vrienden, arm en verveeld, besluiten om bedelende wijze mannen te improviseren die van huis tot huis lopen op zoek naar een aalmoes.

De truc werkt, de winsten zijn zeer bevredigend en met wederzijdse instemming haasten ze zich naar de bar voor een drankje. Als ze naar huis terugkeren, raken ze verloren in een bos waar ze het wonder van de geboorte van Jezus meemaken. Ontroerd door de staat van de heilige familie twijfelen ze niet om alles te schenken, zelfs de sigaretten. Bij de twee volgende kersten blijkt er iets gebroken tussen de drie vrienden. Het verdiende geld wordt verdeeld en ieder gaat zijn eigen weg, weg van de anderen.

Stilistisch is de film gepresenteerd in een stijve constructie, gerangschikt in drie grote delen die overeenkomen met de drie kersten. Samen met een trage montage, gemaakt van lange shots, geeft dit aan het verhaal een rustig tempo.

In dit landschap krijgen de Vlaamse stille vlaktes die uitmonden in erbarmelijk storende steden enorm belang, en gaan over in een allegorie van de mensen die er wonen. In feite is het verhaal nogal saai. De kijker is eerder gebracht tot nadenken over een reeks van symbolische dualiteiten: goed en kwaad, rijkdom en armoede, geest-lichaam, natuur-beschaving.

De fotografie lijkt me perfect afgestemd op dit doel, met een functioneel zwart en wit, hoewel soms vlak en eentonig. De meest moedige keuze is zonder twijfel de cast, die geheel uit acteurs met het syndroom van Down bestaat, niet zozeer in hun handelen als wel met hun loutere aanwezigheid. Ze wijken af van een conventionele lezing van de tekst en geven een nieuwe focus, een soort van medeplichtigheid.

We zien een vervormbare spiegel en worden geconfronteerd met een zieke mensheid die rond zichzelf draait op zoek naar verlossing. Iets dat niet ver afwijkt van de microkosmos die Werner Herzog had gebracht naar het scherm met ‘Auch Zwerge haben klein angefangen’ (1970), met dien verstande dat Gust Van den Berghe aan mensen – of op zijn minst sommigen van hen – de hoop der zaligheid laat. In genade en christelijke liefde, in het afstand doen van materiële goederen, zelfs in zichzelf, goede mensen kunnen hun weg naar God vinden.

Al met al, ‘Little baby Jesus of Flandr’ is een film die veel biedt om over na te denken. Misschien een beetje onvolwassen, misschien een beetje te ambitieus, een film die op momenten dat hij wil raken eindigt door te vervelen. Misschien een beetje riskant wanneer de toon van de verbeelding wordt geforceerd op zo’n manier dat het eindigt in het pronken met extravagantie.

Kortom, een goede film die de aandacht verdient van een internationaal publiek zoals op het Filmfestival van Cannes (hij was geselecteerd voor de Quinzaine des Réalisateurs). Alhoewel over de gegrondheid hiervan kan gedebatteerd worden. Wij kijken alvast uit naar de volgende film van Van den Berghe, waarmee hij nu al bezig is in samenwerking met de studio Minds Meet. Een laatste opmerking: aangenaam en perfect in lijn met het project ‘Little baby Jesus of Flandr’ is de originele muziek van de Vlaamse groep Va Fan Fahre.

Bespreking door Claudio Santancini, filmcriticus (Vertaald door Bleri Lleshi)

Meer informatie:

De film: http://www.littlebabyjesus.eu/

De soundtrack: http://www.vafanfahre.be/database/

Avant-première: http://www.bozar.be/activity.php?id=10673&lng=nl

Bespreking in het Italiaans: http://blerilleshi.wordpress.com/2010/12/29/little-baby-jesus-of-flandr/