Zijn faam zal natuurlijk altijd met Michael Jackson verbonden zijn, maar de man zelf is al sinds de fifties de bron van een heleboel fijne muziekjes. Q maakte toen naam als muzikant bij Dizzy Gillespie en ging in de jaren ‘60 studeren in Parijs onder de klassieke muziekgiganten Nadia Boulanger en Olivier Messiaen. Daar durfde hij nauwelijks zeggen dat hij in feite een jazzmuzikant was en ook populaire muziek schreef en uitvoerde. Jones was op dat tijdstip al actief als soundtrackcomponist (en zou in zijn carrière zo’n 33 films van muziek voorzien waaronder ‘The Color Purple’). Jones werkte later met tonnen sterren waaronder Frank Sinatra , Ray Charles, Count Basie, Aretha Franklin en steunde Martin Luther King actief.
Rijke muzikale geschiedenis
De titel van de nieuwe cd (al een tijdje uit in het buitenland, maar nu ook bij ons) is een knipoog naar Jones’ eerste succes ‘Soul Bossa Nova’ uit 1962. Zijn vorige ‘soloplaat’ dateert al van 1995. Op ‘Q: Soul Bossa Nostra’ interpreteert hij een rist songs uit zijn rijke muzikale geschiedenis met de medewerking van een reeks van de grootste namen uit de huidige muziek. Naast rappers als Usher (de succesvolste artiest in de VS van het laatste decennium), Ludacris, Snoop Dogg en LL Cool J, kom je ook kleppers als Wyclef Jean (Fugees), Amy Winehouse en John Legend tegen.
Jazzy modern
Nu klinkt de aankondiging van dit soort dure feestjes meestal weinig veelbelovend, maar Quincy Jones is natuurlijk niet zomaar een grote naam. Het resultaat is dan ook een plaat die niet volledig geslaagd is, maar wel een stel knappe hedendaagse stemmen en subtiele moderne cross-over arrangementen biedt.
Het begint bij voorbeeld heel spannend met het jazzy, wervelende ‘Ironside’ waarop Talib Kweli de hoofdvocals voor de rekening neemt. Dankzij het schitterend koperwerk met een soulvolle backingstem is dit het soort van R&B waar wij wel willen naar luisteren. ‘Strawberry Letter 23’ – het oude nummer van The Brothers Johnson – wordt in de handen van Akon dan weer een ballad met een arrangement waar de latere Michael Jackson zich wat graag aan gewaagd zou hebben. Akon en nog een paar andere zangers krijgen een klein beetje auto-tuning (elektronische aanpassing van de stem) mee, maar door het warme muzikale deken dat Jones rond hen weeft, klinkt dit alles behalve koud.
Amy Winehouse
Niet alle tracks halen het niveau van de eerste twee, maar nooit zullen ze de liefhebber van een fijne groove teleurstellen. Zelfs Snoop Dogg slaagt erin om eens geen vuil te spuiten op ‘Get The Funk Out Of My Face’ (al scheelt het inderdaad niet veel). Verder is er de geest van Barry White die op ‘The Secret Garden’ het podium deelt met Usher en LL Cool J. Ouderwets funky is dan weer ‘Betcha Wouldn’t Hurt Me’ met Mary J. Blige en Q-Tip. Nog meer authentiek (slordig) klinkt Amy Winehouse die ‘It’s My Party’ voor haar rekening neemt. Quincy Jones was indertijd (1962) de man achter de originele opname door Lesley Gore of hoe bijna 50 jaar later de cirkel rond is. Dat hij het verleden nog eens ophaalt voor de jonkies, zal wel aan zijn leeftijd liggen, zeker?
Beoordeling:+++
Qwest/Interscope Records
