Nieuws, Cultuur, Recensie -

Dez Mona @ 30CC: Magisch mysterie

LEUVEN -- Dez Mona valt buiten elk hokje. Geen rock, geen pop, geen dance, geen wereldmuziek… Het mysterie van zanger Gregory Frateur en zijn band is behoorlijk groot. En magisch. Zeker als de formatie live in goeden doen is. En dat was dinsdagavond het geval in Leuven bij het openingsconcert van een nieuwe tournee.

woensdag 13 oktober 2010 17:25
Spread the love

Het Antwerpse gezelschap vormt al jaren een geheel aparte optie. De groep vervlecht statische jazz noir met gospelelementen en klassieke toetsen, op een manier die aan de ballads van Nick Cave, Antony en de producties van Hal Willner herinnert. Tot nu toe brachten ze drie platen uit: ‘Pursued Sinners’, ‘Moments of Dejection or Despondency’ en vorig jaar nog het knappe ‘Hilfe Kommt’. De groep besliste onlangs om hun eerste plaat opnieuw op te nemen.

Akoestisch

Naar aanleiding daarvan speelt Dez Mona een reeks concerten met uitgebreide akoestische bezetting. Toetsen, drums, vrouwelijke vocalen, accordeon en akoestische bas vormden een hecht klanktapijt. Toch bleven ze allemaal ondergeschikt aan de uitzonderlijke stem van Frateur. Soms klonk hij als Gavin Friday (Virgin Prunes), maar even goed schoof hij op naar een mannelijke versie van Lou Rhodes (Lamb) of een minder hese Marianne Faithfull.

Frateurs vocale aanpak is meteen het splijtpunt tussen liefhebbers en haters van de band. Hij kan zowel engelachtig –androgyn zeggen de connaisseurs dan – als hekelend klinken en schrikt er niet voor terug om een heel eind van de microfoon te zingen. Meestal een klus voor zwarte soulmadammen, maar hij kan dus ook door een bleke Belg geklaard worden.

Aangrijpend

De exuberante vocalen zorgden er niet alleen voor dat het live spannend werd, ze gaven de muziek ook iets aangrijpends mee. Niet dat de rest van het gezelschap in de Leuvense Schouwburg stond te niksen. De heerlijke akoestische bas van Nicolas Rombouts, trok ragfijne draden door de composities, terwijl onder meer drummer Steven Cassiers jazzy en puntgaaf speelde.

Live koos de groep uit alle platen ijzersterk werk. Daaronder ‘Get Out Of Here’ uit de laatste cd en ‘Arid Song’ uit ‘Dejection or Despondency’. Dat de heropname van de eerste plaat een bestaansreden heeft, bewees de lezing van ‘Blue Girl’ die veel trefzekerder qua stem zat . ‘Carry On’ herinnerde qua refrein dan weer aan de liedjes van Talking Heads-baas David Byrne. Voorwaar geen klein compliment.

Verwondering

Het mag allemaal bloedernstig lijken, maar de soms ontwapenende opmerkingen van Frateur en het wonderlijke decor – met een konijntje, een vleermuis, een mol, een uil, een walvis… – toonden aan dat ze verwondering en humor niet schuwen. Ook de mooie cover van ‘Candy Man’ (uit de film Willie Wonka And The Chocolate Factory en bekend door Sammy Davis Jr.) bewees dat lichtheid deze band niet vreemd is.

Naast de covers en de oude songs was er ook plaats voor nieuw werk, want volgend jaar neemt Dez Mona twee platen op. Daaruit serveerden ze ons nu al een fijn ‘Fool’s Days’. Afgesloten werd er na bijna anderhalf uur met ‘Lack Of Love’. In de bissen stak een a capella door Frateur gezongen gospelnummer naast een majestueuze bassolo van Rombouts, waarna er zelfs nog beschaafd gerockt werd. Dez Mona blijft dan ook – tot nader order – een van onze beste Belgische livebands.

Speellijst tournee op www.dezmona.com

take down
the paywall
steun ons nu!