Opinie, Nieuws, Samenleving, België, Brussel, Armoede, Werkloosheid, Brusselse gewestregering, Armoederapport -

Armoede in Brussel: geen verduidelijkings- maar actieopdracht

Om iets te realiseren van alle mooie plannen om de armoede in Brussel aan te pakken, heb je een overheid nodig. En die hebben we al enkele jaren niet, stelt politicoloog Bleri Lleshi.

dinsdag 12 oktober 2010 20:00
Spread the love

De voorstelling van het Armoederapport van 2010, opgesteld door het Observatorium voor Gezondheid en Welzijn van Brussel kreeg heel wat media-aandacht. De vraag is nu of het ook de nodige aandacht krijgt van de beleidsmakers. De Brusselse regering belooft van wel, want er is nu een gezamenlijk actieplan klaar om armoede te bestrijden.

De kans dat dit plan ooit wordt uitgevoerd is echter miniem gezien de politieke sfeer waarin we verzeild zijn geraakt. Niet alleen de huidige politieke impasse is een probleem want geef toe: het is op zijn minst verwonderlijk dat, terwijl Brussel al decennia aan het verarmen is, men nu pas met een ‘actieplan tegen armoede’ komt. Zoals de Brusselse ministers maandag zelf toegaven: het beleid heeft gefaald. Het is nu eenmaal moeilijk om de harde Brusselse realiteit te ontkennen.

Leg dit maar eens uit: terwijl Brussel tot de top drie van de rijkste regio’s van Europa behoort, zijn er meer dan 100.000 werklozen (20.000 zijn langdurig werkzoekenden); meer dan een kwart van de inwoners leeft in armoede; in sommige wijken groeit één op twee kinderen op in een gezin waar niemand werk heeft; in dezelfde wijken is bijna een op twee jongeren werkloos; en de levensverwachting in deze wijken ligt drie keer lager dan in de rijkste gemeentes.

‘De sociale ongelijkheid is groot en neemt zelfs toe’ is een van de conclusies van het Armoederapport. “Hoe lang nog?” vraag ik mij dan af. Het antwoord weet ik al want het is niet de eerste keer dat deze vraag in mij opkomt. Het confronterende dagelijkse leven in Brussel maakt dat je dag in dag uit met dergelijke vragen zit.

Als een inwoner van Brussel kan ik alleen maar toekijken hoe Jan en alleman profiteert van de rijkdom die in deze stad wordt geproduceerd, behalve de eigen inwoners. Eurocraten, financiële wereld, pendelaars, elite-artiesten, topmanagers, rijke lui (zoals de ‘Franse miljonairs’)… verdelen de koek onder elkaar. Voor de Brusselaar van de arme ‘sikkel’ zijn zelfs de overschotten niet toegankelijk.

Alsof dit nog niet genoeg is, moeten we dan ook geloven dat Brussel zelf het probleem is want het is Brussel dat ‘blanco cheques’ zou krijgen. Het is Brussel waar identeits- en taalpolitiek wordt gevoerd. Het is Brussel dat telkens centraal staat, en niet om haar sociale problemen die steeds toenemen, maar om haar symboliek.

Een symboliek die  alle partijen steeds weer voor het eigen discours gebruiken. Elio Di Rupo (PS) kraait plan B, en het lijkt alsof hij de almachtige is, diegene die het voor zeggen heeft over het lot van de Brusselaar.

Bart De Wever (N-VA) hekelt Brussel en in de Brusselaars ziet hij een bende profiteurs. Het ergst van al is dat het lot van het land en Brussel op dit moment nu net in de handen van deze twee heren ligt. Toen andere partijen en politici aan zet waren kloegen ze over politiek immobilisme.

Maar heeft De Wever vandaag niet de hoofdrol gekregen? Heeft hij  er iets mee gedaan? Evenveel als zijn voorgangers zou ik zeggen, want behalve verwijten en beschuldigingen naar elkaar slingeren komt deze politieke elite geen stap verder. Van dezelfde elite maakt ook Charles Picqué (PS) deel uit, die de Brusselaar voor de gek houdt met zijn ‘volkgrapjes’.

Wat zou er moeten gebeuren? Is de Brusselse regio rijk? Verdeel de rijkdom op een rechtvaardige manier. En als het die rijke elite niet aanstaat om ook bij te dragen mogen ze gerust andere oorden opzoeken. Wat heeft Brussel aan deze mensen als ze eerder tot ongelijkheid dan gelijkheid bijdragen? De ‘Franse miljonairs’ zijn hier een frappant voorbeeld van.

Investeer daar waar je de huidige Brusselaar kan bereiken. Investeer in sociale economie en onderwijs. Pak de taalproblemen aan door verplicht kleuteronderwijs in te voeren, maar bied dan ook voldoende crèches en meertalig onderwijs aan.

Het huisvestingsprobleem kan de stad aanpakken door de duizenden leegstaande panden over te nemen en samen met sociale bedrijven op te knappen. De groep mensen die in de extreme armoede leven (daklozen) wordt steeds groter en diverser. Dat is een andere conclusie van het Armoederapport waar weinig wordt over gesproken in de media.

Om hier iets van te realiseren heb je een staat nodig en die hebben we al een tijd niet. Er zijn beleidsmakers nodig en die hebben we ook niet want al jaren komen ze niet verder dan ‘preformatie’, ‘lopende zaken’ en ‘verduidelijkingsopdrachten’.

Wat wij vandaag nodig hebben – niet alleen in in Brussel, maar ook in Vlaanderen, Wallonië en België – is een actieopdracht! Om de sociale en economische problemen van de mensen aan te pakken, hebben we beleidsmakers nodig die de acties die zij zelf hebben opgesteld daadwerkelijk uitvoeren.

Beste heren en dames, hiervoor hebben we jullie verkozen en worden jullie betaald. En gezien de laatste jaren jullie meest gebruikte woorden: “verantwoordelijkheid” en “responsabilisering” zijn, zou ik zeggen: “begin bij jezelf”. Zo komen we misschien een stap verder.

Bleri Lleshi

Bleri Lleshi is een Brussels politicoloog en documentairemaker.

take down
the paywall
steun ons nu!