“Een verzekering tegen klimaatrisico’s wordt beschouwd als een onmisbaar onderdeel van elke algemene strategie die landen toelaat zich aan te passen aan de klimaatverandering”, zegt Milo Pearson, de voorzitter van de Caribbean Catastrophe Risk Insurance Facility (CCRIF). De instelling op de Kaaimaneilanden, die beheerd wordt door zestien Caraïbsche landen, is het eerste en voorlopig enige regionale fonds dat zijn leden vergoedt voor de schade die orkanen, overstromingen of aardbevingen aanrichten. De eilandstaten in de Stille Oceaan overwegen een soortgelijk initiatief.

Eeuwigdurende recessie

Veel landen houden hun hart vast voor de gevolgen van natuurrampen die frequenter dreigen te worden door de opwarming van de aarde. Volgens een studie die de CCRIF in augustus publiceerde, loopt Jamaïca nu al het risico per jaar 6 procent van zijn bruto binnenlandse product (bbp) kwijt te raken als gevolg van stormen, stormtij en overstromingen in het binnenland. In het slechtste geval kan die schade oplopen tot 9 procent van het bbp.

Ook in Caraïbische landen als Anguilla, Antigua en Barbuda, Barbados, Bermuda, de Kaaimaneilanden, Dominica, en St. Lucia is het risico groot dat het natuurgeweld de nationale welvaart met minstens 1 procent aantast. De schade verschilt van eiland tot eiland, afhankelijk van de ligging in de regio, het reliëf, de kwetsbaarheid van de kusten en het economisch belang van sectoren die veel te lijden hebben onder onweer. Orkanen richten veruit het grootste deel van de schade aan, terwijl in laaggelegen gebieden ook overstromingen voor veel onheil zorgen.

Het effect van de klimaatverandering in de regio is te vergelijken met een ernstige economische recessie die nooit meer ophoudt, schrijven de auteurs van de studie. Maar het goede nieuws is dat 90 procent van de te verwachten schade kan worden opgevangen door goede aanpassingsmaatregelen, verzekeringen inbegrepen.

Op zoek naar hulp

De CCRIF oordeelt dat landen er goed aan doen harde cijfers te gebruiken om hun aanpassingsstrategieën uit te teken en rampenplannen te ontwerpen. Er zijn ook richtwaarden uit af te leiden voor de internationale financiële steun die kwetsbare landen nodig hebben om de toekomstige uitdagingen van de klimaatverandering het hoofd te bieden.

“De landen van de Caraïben hebben in het huidige economische klimaat weinig financiële speelruimte om hun aanpassing aan de klimaatverandering te financieren”, zegt Pearson. “Ze zullen op regionaal en internationaal niveau actief op zoek moeten gaan naar extra middelen, zowel van publieke donoren als van de private sector.”

De eerste belangrijke internationale afspraak in dat verband is de klimaattop van 29 november tot 10 december in het Mexicaanse Cancun. Op de vorige klimaattop in Kopenhagen in december van vorig jaar, beloofden de rijke landen snel 30 miljard dollar (22 miljard euro) vrij te maken voor de eerste aanpassingsnoden van arme landen. Volgens onderzoek van de Amerikaanse ClimateWorks Foundation en de Europese Klimaatstichting is er de komende drie jaar 21 tot 54 miljard dollar (15 tot 40 miljard euro) steun nodig voor initiatieven die ontwikkelingslanden helpen minder broeikasgassen uit te stoten, hun bossen beter te beschermen en zich aan te passen aan de klimaatverandering. Daarbovenop zou de private sector elk jaar ook nog eens 100 tot 190 miljard dollar (74 tot 140 miljard euro) op die terreinen moeten investeren.

De internationale klimaatsteun kan onder meer gebruikt worden om regionale verzekeringsfondsen als de CCRIF te spijzen. Volgens CCRIF-baas Pearson moet er ook aandacht gaan naar verzekeringsinitiatieven voor specifieke sectoren. Het Indiase National Agricultural Insurance Scheme verzekert bijvoorbeeld twintig miljoen boeren tegen misoogsten als gevolg van weer en ontij. Gelijksoortige initiatieven worden ontwikkeld in Malawi, Thailand, Centraal-Amerika en de Caraïben. (PD)