De muziek begint, triestige, minimalistische akkoorden. Repetitief.

Een ijle stem, die zingt over … over wat eigenlijk?

Het doet er steeds minder toe.

Het wordt stil in je hoofd. Alle pijn is weg, maar er is ook geen vreugde meer te bespeuren.

Waarom leven? Waarom sterven?

Doet het er eigenlijk iets toe?

Ik wil hier weg.

Maar ik blijf luisteren. Nummer na nummer, repetitief.

En dan dooft het laatste akkoord uit. De mannen staan recht, de zaal applaudiseert.

Een bandje begint te spelen, een etherisch lied. Een nummer achterwaarts gespeeld. Het kruis heeft plaatsgemaakt op het scherm voor bewegende vormen. Is dit de visualisatie van die leegte die ik voel in mezelf?

Uiteindelijk gaan de lichten aan. We staan recht en wandelen naar buiten. In de lobby schreeuwen enkele dronken dwazen luidkeels ‘Vrolijke Vrienden’.

Op de Kouter is er een overvloed aan licht, lawaai, beelden.

De weg naar huis is lang.

De akoestische set van Amenra op Boomtown was een ervaring zoals ik er nog nooit een gehad heb.