Hoewel het festival steevast kiest voor minder bekende groepen, komen toch dagelijks van donderdag tot en met zondag 36.0000 mensen naar het festival afgezakt. Een hele belasting voor het toch relatief kleine Henegouwse dorp. Bovendien ligt de ‘Plaine de la Machine à Feu’, het terrein waarop het festival plaatsvindt, vlakbij de dorpskern van Dour. Wij wilden wel eens weten wat de buurtbewoners denken van het grootste festival van Wallonië. Interessant gegeven is daarbij dat de organisator van Dour Festival tevens de burgemeester van Dour is.

Sommige inwoners wonen slechts op enkele meters van podium of tent. Eén van hen is Joseph, een bejaarde man die al zijn hele leven in Dour woont. We spreken hem aan op het moment dat hij net buiten komt met verpleegster Laura, die hem wekelijks verzorging biedt. Omdat Joseph slechthorend is, heeft hij gelukkig niet zoveel last van het festival. Joseph: ‘Toch spelen die lage bastonen me ’s nachts ook parten, wanneer ze de ramen doen trillen. En dat vier dagen lang van 12u ‘s middags tot 5u ’s ochtends! Van de muziek in de vier reusachtige tenten, heb ik wel minder last.’

Laura woont een paar straten verder van het festival, al zorgt de wind er ook voor dat zij de muziek goed hoort. Laura: ‘Nu accepteert het overgrote deel van de dorpelingen het festival, omdat het een uitstraling geeft aan het dorp. In het begin was het festival veel meer lokaal gericht. De laatste jaren gaan ouderen zoals mezelf, hoewel we gratis toegang hebben, minder graag naar het festival. Voor de mensen van boven de veertig is het festival gratis. Jongeren die een dag komen meehelpen als vrijwilliger, mogen ook gedurende het hele festival gratis binnen.’

Nu richt het festival zich veel meer op en trekt het veel meer jonge mensen uit heel Europa. Laura: ‘Ik ben vorig jaar naar Dour Festival geweest met een Italiaans meisje dat in die periode bij ons bleef slapen. Terug in Italië kwam ze op een dag zelfs Italianen tegen die ook een bandje van het festival hadden.’

Laura: ‘Er zijn wel een aantal mensen die de drukte ontvluchten en verkiezen om tijdens Dour Festival op vakantie te gaan. Zelf kom ik al van in de begindagen telkens op zondag naar het festival. Het is altijd leuk om er vrienden en kenissen te ontmoeten, die je vaak lange tijd niet ziet. Wat me wel stoort is dat de standhouders op de festivalmarkt, waar petjes, T-shirts en dergelijke verkocht worden, ook vaak luide muziek spelen. Dat hoeft toch echt niet.’

De organisatie van Dour Festival is er de laatste jaren zeker op verbeterd: zo staan er overal afsluitingen, die de veiligheid voor de plaatselijke bevolking moeten verhogen. Een gevolg daarvan is wel dat de inwoners van Dour er minder bij betrokken zijn. Laura: ‘Langs de andere kant is het dan wel een spijtige zaak dat de buurtbewoners, die vroeger snacks en drank verkochten niets meer kunnen verdienen aan het evenement.’
Joseph: ‘Vroeger kwamen er veel festivalgangers langs hier, maar door een verbeterde signalisatie en organisatie, worden ze slechts langs enkele wegen gestuurd.’
Laura: ‘Voor het tweede jaar op rij heeft Colruyt beslist om zijn plaatselijke vestiging tijdens het festival te sluiten. Dit na problemen met dronken festivalgangers die voedsel en drank in de winkel tot zich namen en bidons van 5 liter water uitkapten om ze te vullen met vodka en ze als water te betalen. Wel slim gezien natuurlijk! Lidl blijft wel open, maar besliste om geen alcohol tijdens het festival te verkopen.’

Dit jaar ligt het hele terrein er toch een stuk netter bij: dat is vooral te danken aan de vele vrijwilligers, zowel vaste als toevallige, die het terrein proper houden. Laura: ‘Dit jaar is dat een prioriteit van Carlo Di Antonio, bio-ingenieur en zowel organisator van Dour Festival als burgemeester van Dour. De mijnterrils, gelegen naast het terrein, zijn onder zijn impuls beschermd gebied geworden. De bedoeling was ook om herbruikbare bekers te gebruiken, maar dat bleek uiteindelijk niet haalbaar.’

Om af te ronden wil Laura nog graag het volgende toevoegen: ‘Ik ben echt fier dat ons dorp elk jaar zo’n groot festival organiseert.’

Wat het verkeer betreft is het tamelijk rustig in de straat van Joseph. Dat is toch anders in de straat waar Eric met zijn vrouw en twee kleine kindjes woont. Het is een komen en gaan van hulpdiensten, toerbussen, camions en gewone wagens. Eric:’Ik woon hier nu 10 jaar en heb het elk jaar meegemaakt. Doorheen het jaar zijn er nog enkele andere animaties, waaronder motorcross. Ik ben aan die zaken gewoon geraakt. Voor onze jonge kindjes is het festival toch moeilijker te verteren. ’s Nachts slapen ze heel moeilijk. En moest ik verlof kunnen nemen in die periode, dan zou ik het wel doen. En ik zou er niet rouwig om zijn, moest het festival vertrekken.’

Eric: ‘Ik ben het gewoon, maar het voelt toch aan alsof je opgesloten bent in je eigen straat. Dat is toch voor een groot stuk te wijten aan de organisatie die vaak moeilijk loopt: de mensen die aan de verschillende in –en uitgangen staan, zijn pas op het laatste moment kort gebrieft en weten vaak niet wie nu wel of niet doormag. Bovendien zijn er verschillende toegangsbewijzen in omloop, wat het allemaal heel verwarrend maakt. Mij zegt het festival eigenlijk niet zoveel. Ik vind het er toch wat te druk.’

Eric: ‘Het festival komt zeker Dour en de omliggende gemeenten ten goede, maar ik vind niet dat het de onmiddellijke omwonenden ten goede komt. Maar ik wil toch wel positief eindigen: de organisatie is er de laatste jaren wel op verbeterd. Een goed punt is ook dat de bewoners van de nabij gelegen straten gratis naar het festival kunnen.’

Er zijn ook buurtbewoners die een heel ander verhaal vertellen. Christophe een paar straten verder en komt al jaren graag naar Dour Festival. Christophe: ‘Ik kom in de eerste plaats voor de gezellige sfeer en de ambiance. De groepen die er spelen ken ik eigenlijk niet goed. De eerste dag is altijd wat moeilijk, maar vanaf de tweede dag ben ik volledig mee. Ik Ik ben zeer fier op Dour Festival!’

Toch heeft hij begrip voor zijn dorpsgenoten die minder enthousiast zijn. Christophe: ‘Ik snap dat het niet leuk is dat mensen die vlakbij wonen en kleine kinderen hebben, niet meer vlot thuis geraken. Wat mij betreft mag er meer aandacht zijn vanwege de organisatie. Al snap ik ook dat Dour Festival een enorme organisatie is, waar wel eens gaten vallen. Maar dat tikkeltje anarchisme vind ik juist ook de charme van Dour Festival.’

Ook op het festival zelf vindt je vele Dourois die meehelpen, hetzij als vrijwilliger om hun vereniging te helpen, hetzij als betaalde kracht. Eleine en Noelia zijn twee jonge meiden. Eleine: ‘Sinds een aantal jaar ben ik op Dour Festival verantwoordelijk voor één van de 10 kassa’s op het terrein waar drank –en eetbons verkocht worden. Wij worden betaald, maar doen, wel met plezier, lange shiften van meer dan 9 uren.’

Noelia: ‘In totaal werken we hier met een ploeg van een twintigtal mensen, die verantwoordelijk zijn voor de kassa’s. Door die verantwoordelijkheid is het wel al enkele jaren een vast ploeg. Dat is wel leuk: door met een groep toffe mensen te werken is ook het werk plezant.’

Tot slot peilden we naar de mening van iemand die al vele lange jaren vrijwilliger is. Laurent: ‘Ik woon in Boussu-Dour aan de andere kant van het festival. Maar als de wind verkeerd zit, is het ’s nachts lastig slapen. Zo werkte ik deze nacht tot 2u, maar viel toch pas in slaap om 5u, toe de muziek eindigde. Ik heb elke editie van Dour Festival meegemaakt als bezoeker en de laatste 6 jaren ben ik hier als vrijwilliger voor mijn vereniging ‘Dour Sports. Ook doe ik het voor mijn streek, die zo’n festival als promotiemiddel gebruikt. Daar wil ik graag mijn steentje toe bijdragen.’

Laurent: ‘Gedurende 4 dagen aan 8u per dag verzorgen we hier met een ploegje van 10 mensen de veiligheid van bepaalde gedeelten van het festival. We doen dat steeds als vrijwilliger, in ruil voor gratis toegang en eet -en drankbonnen.