De verkiezingen van de consensus
Opinie, Nieuws, België, Verkiezingen, Verkiezingswaarnemers -

De verkiezingen van de consensus

De verkiezingscampagne loopt op zijn eind, en het is duidelijk dat we afstevenen op een klinkende overwinning voor de N-VA aan Vlaamse zijde. Wat Franstalig België betreft, liggen de kaarten moeilijker, al lijkt de PS vrij comfortabel op kop te liggen. Als dit scenario realiteit wordt, dan moeten De Wever en Di Rupo maandag met mekaar aan tafel.

dinsdag 8 juni 2010 21:24
Spread the love

En op die tafel liggen twee dingen: een staatshervorming en een anticrisisbeleid. Makkelijk wordt dat niet. In de wandelgangen verwacht men alweer een eindeloze en heel hobbelige formatie, en sommigen opperen zelfs dat er in afwachting van een échte regering een noodregering zou komen met als enige agendapunt het waarnemen van het Europese voorzitterschap van België.

N-VA, LDD, Open VLD, VB, CD&V en SP.A scharen zich allemaal achter een nationalistische en liberale consensus

Wat is opgevallen tijdens de campagne? Naast het feit dat we steeds weer merken dat ‘debat’ in de media een synoniem is voor ‘ruzie’, valt de enorme consensus tussen de partijen op. Alle partijen die in de media komen, zijn het eens over twee dingen: ten eerste, er moet een verregaande staatshervorming komen die meer bevoegdheden overhevelt naar de deelstaten.

Twee, een anticrisisbeleid is een besparingsbeleid gekoppeld aan een economisch relancebeleid. Over deze twee fundamentele punten zijn alle partijen het eens: N-VA, LDD, Open VLD, VB, CD&V en SP.A scharen zich allemaal achter een nationalistische en liberale consensus.

Allemaal delen ze dezelfde uitgangspunten, en die zijn nationalistisch en liberaal

Over deze twee grote lijnen zijn ze het eens, en daardoor gaan de debatten over praktische kwesties en details. De ene wil een verdamping van België binnen een confederaal stelsel, de andere wil België voorlopig behouden terwijl de deelstaten meer autonomie krijgen.

De ene wil de notionele aftrek herzien en een bescheiden vermogensbelasting invoeren, terwijl de andere de staat verder wil ontvetten en duizenden ambtenaren afdanken (tot grote vreugde van Tempo Team!) Allemaal delen ze dezelfde uitgangspunten, en die zijn nationalistisch en liberaal.

Wat het eerste betreft, alle in de media vertegenwoordigde partijen lijken ervan uit te gaan dat een land dat bestaat uit twee afzonderlijke volkeren een probleem op zich is, en dat die volkeren best in een homogene (deel)staat leven.

Wat het tweede betreft: ze onderschrijven allemaal dat het beste sociaal beleid een beleid is van economische groei, dat bedrijven derhalve ‘zuurstof’ moeten krijgen, dat een anticrisisbeleid derhalve nooit de bedrijven mag benadelen, dat men grote fortuinen enkel met de grootste voorzichtigheid mag belasten, dat de overheid te vet is, en dat de welvaartstaat onbetaalbaar wordt en dus een obstakel voor economische bloei wordt.

Wie de consensus uitdraagt, krijgt mediatijd en komt begrijpelijk, rationeel en verstandig over. Tegenstemmen komen niet aan bod of worden gesmoord en belachelijk gemaakt

Die consensus wordt nu al weken door de media gepredikt. Wie de consensus uitdraagt, krijgt mediatijd en komt begrijpelijk, rationeel en verstandig over.

Tegenstemmen komen niet aan bod of worden gesmoord en belachelijk gemaakt. De PVDA+ – het duidelijkste voorbeeld – komt als één van de acht partijen in het hele land met lijsten op, maar wordt al weken uit de media gehouden.

De partij onderschrijft uiteraard niet die nationalistische en liberale consensus, maar geeft integendeel een heel andere reeks van anticrisismaatregelen. De maatregelen zijn de afgelopen weken lustig gejat, afgezwakt en geherformuleerd door de SP.A (die zichzelf nu plots weer heel erg links noemt) en door Groen!

Vermits niemand het origineel kent, valt dit kopieergedrag niet op en raken Gennez, Vande Lanotte en Van Besien ermee weg.

De media stroomlijnen dus wel degelijk het politieke debat in de aanloop naar de verkiezingen

De media stroomlijnen dus wel degelijk het politieke debat in de aanloop naar de verkiezingen. Ze hebben de partijen geselecteerd die aan het publiek getoond kunnen worden, en ze hebben andere partijen daarvan uitgesloten.

Het resultaat is dat niemand op de hoogte raakt van linkse alternatieven voor een liberaal anticrisisbeleid, of van een solidair alternatief voor het etnische nationalisme dat N-VA voorstaat. Die alternatieven worden niet eens bekritiseerd of besproken; ze worden simpelweg verzwegen.

Ik werk, zoals men weet, in Nederland, en ik heb ook daar dus de verkiezingscampagne kunnen volgen. Welnu, één van de meest opvallende en indrukwekkende figuren in de laatste campagneweken is Emile Roemer, de voorman van de SP, een naar alle normen zeer linkse partij, zie http://www.sp.nl/ voor informatie.

De linkse alternatieven voor de crisis krijgen in Nederland wel degelijk ruimte in de media, ze bestààn in het publieke politieke debat. Mensen kunnen er over nadenken, er zich over informeren, en er een standpunt over bepalen.

Vele duizenden zullen voor die alternatieven stemmen, en dat zijn heus niet allemaal domme of misleide mensen of aanhangers van Pol Pot. Bij ons, in dit heel vreemde land, zijn ze bewust en met voorbedachte rade uit de campagne gehouden.

Toen België in 1830 gesticht werd, was het een liberaal paradijs in Europa. Welnu, er is sindsdien heel weinig veranderd, vele staatshervormingen ten spijt. De volgende staatshervorming zal daar evenmin iets aan veranderen.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!