Hebt u een uitleg voor die onbeslistheid? Ik doe een poging. Zijn er geen thema’s? Jawel: twee “B’s”, met een derde B op de achtergrond. BHV en Besparingen, met op de achtergrond: Brussel: de structuur, financiering,…).

De antwoorden van de partijen aan Vlaamse kant zijn ogenschijnlijk (en dat maakt deel uit van het probleem), nogal gelijkluidend: “confederalisme” en “offers vanwege iedereen, zonder de belastingdruk te laten toenemen”. De debatten op televisie ontbreken niet. De thema’s worden herhaald, de oplossingen ook. En nochtans… de peilingen bevestigen het: het aantal “onbeslisten” één week voor de verkiezingen is groot.

Bij de mensen die me een mening vroegen, probeerde ik iedere keer te peilen naar het waarom van hun onbeslistheid. Wat is er op dat vlak vandaag anders dan bij vroegere verkiezingen? Ik denk dat ik twee grondstromen kan waarnemen:

• Bij mensen die ik eerder zie als kiezers voor de “traditionele partijen”, merk ik een enorme destabilisering. Hoe kan mijn partij me “inpompen” dat de crisis waarin we leven enorm is, en tegelijk tot een regering behoren die voortijdig gaat vallen? Om het even welke traditionele partij stapt vandaag met een enorme handicap naar de verkiezingen. Ze mag al blij zijn als ze de schade kan beperken.

• En de alternatieven? Op twee partijen na zijn de alternatieve partijen gegijzeld door één dominante Vlaamse frustratie. Die gaat deze keer niet over “vreemdelingen” (sorry, VB, je zit er naast). Die gaat niet over het “establishment” (sorry, LDD…). Die gaat over de Franstaligen… en hier zijn maar twee partijen zichtbaar in de media aan zet: NVA en Groen. NVA biedt het “fikse”, Groen het “dialogale” antwoord. In een situatie van frustratie hebben mensen de neiging zich met het “fikse” antwoord te vereenzelvigen. Het komt hierop neer: “Hawel, Franstaligen, met vijf minuten politieke moed ging het niet, dan ga je nu eens wat meemaken..”

“Oké,” vraag ik dan. “Wat zullen ze meemaken? Drie minuten politieke moed? Eén minuut? Tien seconden?” – “Om het even. Foert. Maar ze zullen het deze keer wel moeten begrijpen.” Eronder verstaan: als meerderheid zullen we onze oplossing doordrukken als het moet, maar ze zullen wel op tijd bijdraaien. Ja, – denk ik dan – dat dacht Leterme waarschijnlijk ook… En alsof Europa niet meer bestaat…

Kijk, ik ben opgevoed in een gezin waar mijn vader en  moeder toen ik klein was weigerden te verklappen voor wie ze zouden stemmen. Als ik het mijn moeder vroeg, zei ze: “Weet ik veel voor wie je vader stemt… hij hangt dat niet aan mijn neus. En zelf weet ik het nog niet. Ik zie wel.” Het was nog erger dan een biechtgeheim. Méér zal je dus van mij niet horen… Maar ik ben bezorgd, en dat wil ik graag kwijt. 

BHV en besparingen. Hoe is het zo ver kunnen komen dat BHV de aanzet en inzet is kunnen worden van verkiezingen? Dan moet je toch echt alleen nog maar de dynamieken in je eigen gemeenschap kennen… En de besparingen? Inderdaad, hier had een groot overleg moeten plaatsvinden, voorbereid door parlementair debat, waarna je naar de kiezer trekt…

Ja, ik heb dus enorm veel begrip voor de vele onbeslisten en ik denk dat daar heel veel mensen tussen zitten die het oprecht goed menen met de democratie, maar niet meer weten op welke benen ze staan. 

P.S. om geen misverstand te wekken: stemmen, mensen!

PP.SS. net op het moment dat ik dit bericht doorstuur (zondagmiddag), lees ik dat de groenen aan weerszijden van de taalgrens zich samen ‘outen’ om via dialoog de BHV-crisis op te lossen. Het lijkt me een ‘gouden’ zet. Dit zal niet opwegen tegen diegenen die een ‘fiks’ antwoord willen, maar het zal wel een aantal onbeslisten over de streep halen. Ondertussen wordt vooral CD&V in die zaak gegijzeld door Madame Non. Voorwaar een moeilijke situatie. De andere traditionele partijen profileren zich vooral op de besparingskwestie, maar verwaarlozen enigszins het BHV probleem…