In de documentaire tracht Atkins aan te tonen hoezeer de media wereldwijd beïnvloed worden door de entertainmentindustrie, en hoe het publiek op zijn beurt van jongsaf aan ‘getraind’ wordt om entertainment als de weg naar geluk te zien. Media worden volgens hem gedwongen om mee te stappen in een ‘celebritycultuur’, geleid door PR-bureau’s met een bijzonder lage ethiek.
Celebritynieuws is voor veel media immers een gemakkelijke inkomstenbron. Het kost weinig om te maken, trekt bijzonder veel lezers, en doet evengoed vaak lezers verliezen als het niet gebracht wordt. Atkins toonde aan dat dit een bijzonder ongezonde machtspositie biedt aan de PR-bureau’s van de celebrities, die in staat blijken om zelf verzonnen of zelf gefabriceerd nieuws over hun beroemdheden, althans in Groot-Brittannië, tot in de krantenkolommen te krijgen.
Zelf gemaakt nieuws
Zo kwam bijvoorbeeld naar boven dat Britse tabloidjournalist Max Clifford zich jaarlijks grote sommen geld laat uitbetalen door Britse beroemdheden om ze in ruil het nieuws in te loodsen. Ook kregen we het verhaal te horen van vrouwen die op betaling van een tabloidkrant met beroemdheiden in bed doken, om dat vervolgens als ‘nieuws’ door te spelen aan de krant.
“Hedendaagse prostitutie”, zoals het in de documentaire treffend verwoord werd. Verder werd met verborgen camera’s ook bij journalisten van zowat alle Britse tabloidkranten gepolst of ze geld over hadden voor verzonnen privéverhalen van beroemdheden. Dat hadden ze zeker, en veel.
Dat de Britse tabloids niet erg opgezet waren met Atkins onderzoek, was weinig verwonderlijk. Woensdag werd echter ook duidelijk dat men de vertoning van ‘Starsuckers’ nu ook via juridische weg probeert te verhinderen. ‘Starsuckers’ heeft duidelijk een gevoelige snaar geraakt in het Britse tabloidlandschap.
De schaduwkant van Live 8
De andere grote problematiek die ‘Starsuckers’ probeerde aan te kaarten, was de geheime agenda achter Live 8. Dit evenement moest in 2006 de wereldleiders op de naderende politieke wereldtop in Schotland aanzetten om van “armoede geschiedenis te maken”. Een overvloed aan beroemdheden liet zich daarvoor voor de kar spannen van organisator Bob Geldof. Ze haalden toen met hun wereldwijde tv-optredens vele miljoenen euro op voor humanitaire hulp.
Volgens Atkins was dit echter een uitstekend voorbeeld van hoe media gemanipuleerd konden worden door de entertainmentindustrie. De Live 8- concerten werden immers vastgelegd op precies dezelfde dag waarop een eerder geplande protestmars tegen armoede door Edinburgh zou trekken. Op die manier haalde de immense 250.000 mensen tellende betoging, overklast door het immens populaire evenement, nauwelijks het wereldnieuws.
Toen Geldof vervolgens na de politieke top het nieuws de wereld instuurde dat de missie van Live 8 geslaagd was, en politici verregaande beslissingen hadden genomen om armoede de wereld uit te krijgen (“10 op 10 voor Live 8!”), namen de media dat klakkeloos over.
Dit terwijl de belangengroepen die de eerder genoemde protestmars hadden georganiseerd, uiterst ontevreden waren dat de politici niet veel meer hadden gedaan dan veel eerder gemaakte afspraken te bevestigen. Winst voor de politici, die geen verdere toegevingen moesten doen en winst voor de beroemdheden, die hiermee fantastische promotie hadden gekregen. Verlies, helaas, voor armen wereldwijd. En voor de media, die zo aantoonden dat twijfelachtig ‘populair’ nieuws wel degelijk voorrang kan krijgen op de waarheid.
