Om hun eigen sterk stinkend potje van blunders en een opeenstapeling van dommigheden toe te dekken en te wraken heeft men bij het parket van Dendermonde een wel heel bijzondere tactiek uitgevonden om mensen het leven proberen zuur te maken.
Van soapserie naar slapstick
Even een schets van een reeks gebeurtenissen:
Op dinsdag 4 november 2009 moesten 64 krakers van Doel zich verantwoorden voor de correctionele rechtbank van Dendermonde wegens het “stelen van water en electriciteit”. Een rechtzaak aangespannen door de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening en Eandis. Het verhaal van al diegenen die toen in het beklaagdenbankje zaten was immers hetzelfde, of ze nu vertegenwoordigd waren door een advocaat of niet.De krakers hadden van in het begin herhaaldelijk geschreven naar Eandis met de vraag om een meter te plaatsen, bij sommigen lukte dit, bij andere kwam er gewoon geen antwoord of een afwijzing “Is niet mogelijk omdat U in een kraakpand woont en niet bent ingeschreven”.
Hetzelfde verhaal bij de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening: bewoners schreven brieven en belden, met de vriendelijke vraag om een officiële meter te komen plaatsen,…Reactie: niets of een ‘njet’. Zowel Eandis als de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening hebben nooit de moeite genomen om zélf de bewoners te contacteren.
Een kraker repliceerde aan de rechter dat hij van het “kastje naar de muur werd gestuurd”. Een gevoel dat bij àlle gedagvaarden leeft. Diegenen die hun eigen verdediging op zich namen konden/mochten hun volledige zeg niet doen,….” Ik weet genoeg”, sprak de rechter. Eén kraker die er toch op hamerde om zijn zeg volledig te mogen doen kreeg van de rechter te horen: “Ik ben hier de baas, niet gij”. En de nummers die werden afgeroepen van de beklaagden vergeleek hij met: “’t Is hier precies den Aldi, bonnetjes trekken.”
Wat de rechter wel interesseerde was of iemand al dan niet werkte. Dit om maar even een klein beeld te schetsen van hoe het er soms bij dit Parket aan toegaat.
Ter vermelding mag er hier nog aan toegevoegd worden dat toen meerdere mensen in Doel verzocht werden om het doen en laten van Anja Hermans en haar eventuele overnachtingen in Doel te melden aan de lokale politie te Beveren. Dit gestuurd door de Federale Gerechtelijke Politie Dendermonde.
Perskaart
Wanneer men als burgerjournaliste dit proces bijwoont en daar verslag over wil uitbrengen reageert dit Parket met een poging tot inbeslagname van een perskaart. Het overkwam Anja Hermans, sinds jaren burgerjournaliste voor de verschillende Indymedia’s waaronder ook het oude Indymedia.be dat nu is veranderd in de WereldMorgen.be. Kort na haar aanwezigheid op dit proces kreeg zij twee convocaties van de Antwerpse politie in de bus met de vraag om zich aan te bieden op het politiekantoor mét perskaart.
Anja weigerde dit uiteraard, omdat dit sowieso al een inbreuk is om onze Belgische Grondwet en het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens. Enkele mensen van Indymedia.be belden toen ook naar de betreffende politiedienst en kregen te horen dat als Hermans zich niet zou aanbieden men haar ging seinen.
Dreigbrief
Dat Hermans een gekend figuur is en dan vooral recent met haar acties van burgerlijke ongehoorzaamheid aan de kerncentrale van Doel is algemeen geweten. Dat zij een doorn in het oog is van verschillende politie- en veiligheidsdienstjes vloeit daar blijkbaar uit voort. Hermans werd vorig jaar veroordeeld voor haar acties aan de kerncentrale van Doel door de correctionele rechtbank van Dendermonde, met een vonnis buiten alle proporties van 8 maanden effectieve gevangenisstraf, een boete van 1.1000 euro én een straatverbod in een perimeter van 500 meter rond de kerncentrale.
De Procureur én de rechter zetelend in deze strafzaak verweten Hermans “koppig en deviant gedrag” en “kwaadwillige aanstellerij”. Vlak na die veroordeling kwam er een dreigbrief op datzelfde parket toe, waarin een anonieme briefschrijver Hermans er van beschuldigde dat zij een aanslag beraamde op de rechter die haar veroordeelde én op de procureur.
Federale Politie Dendermonde en diefstal
Reden genoeg voor de Federale Politie Dendermonde om met een huiszoekingbevel bij haar en haar vriend binnen te vallen. Hermans werd na die huiszoeking gearresteerd en voor de onderzoeksrechter in Dendermonde gesleurd. De Federale Politie probeerde die dag nogmaals om haar perskaart in beslag te nemen. Tijdens die bewuste huiszoeking werden toen 2 computers in beslag genomen, eigendom van haar vriend. Deze zouden nagekeken worden door de Computer Crime Unit te Aalst.
Blijkbaar zat men tijdens die huiszoeking ook niet verlegen om een vlug bijverdiend ‘extraatje’ want er verdween toen 365,62 euro uit een lade. Tegen één van de speurders, Erik Vercruyssen werd klacht ingediend wegens diefstal bij het Comite P. Tot op de dag van vandaag ontkent deze speurder en werd er noch een ‘speciale trukendoos’ geopend om deze diefstal te trachten te maskeren, waarover straks meer…
Kim De Gelder? Oeps,…foutje !
Na nazicht werden de 2 inbeslaggenomen computers terugbezorgd, althans dat was toch de bedoeling. Hermans en haar vriend kregen te horen dat er “niets bijzonder op de computers was gevonden”. Echter, toen de politie de computers kwam terugbrengen, bleek dat men een “klein foutje“ gemaakt had.1 van deze computers bleek een ietwat verwisselde computer, namelijk deze van Kim De Gelder, die momenteel in de gevangenis van Brugge zit, wegens het aanbrengen van een bloedbad in kindercrèche Fabeltjesland te Dendermonde.
De agenten wilden eerst niet toegeven dat ze de verkeerde computer bijhadden en waren pas na enig aandringen geneigd om toch maar eens contact op te nemen met de Computer Crime Unit te Aalst. De vergissing kwam toen aan het licht, maar de schade was er al: men had een computer van een lopend gerechterlijk onderzoek nagezien die eigenlijk betrokken was in een ander lopend gerechterlijk onderzoek.
Er werd toen op aangedrongen om de advocaat(en) in te lichten van deze blunder, maar zoals later zou blijken veegden zowel de Federale Politie als het Parket Dendermonde hier hun voeten aan. Men nam de computer van Kim De Gelder dan maar terug mee, en de Computer Crime Unit van Aalst begon dan met het nazicht van de juiste computer waar ze opdracht hadden voor gekregen.
Ironisch genoeg kwam men toen ineens tot de ontdekking dat er fragmenten van de dreigbrief werden teruggevonden op deze computer. Hermans en haar vriend werden tijdens een verhoor geconfronteerd met één velletje met een wir war van binaire getallen met hier en daar dan een zin, dikwijls ook nog vol met spelfouten. Interessant om te weten is wel dat de Computer Crime Unit volgend verklaring geeft: dat ze “niet nader kunnen bepalen in welke sectoren deze partities zich op de harde schijf van de computer bevinden”. Redenering: je vindt wat terug, maar je weet dus niet waar het vandaan komt?
De informant
Kort daarop werd er dan een informant ontmaskerd die al héél lang actief was binnen de brede vredes-en milieubeweging. Bleek dat deze informant regelmatig bij Hermans over de vloer kwam en ook dikwijls aan de computers daar werkte. Verder tapte hij met een MP3-speler vrolijk alle vergaderingen af waar hij aanwezig op was en liet hij verslagen van vergaderingen, aankondigingen van acties en dergelijke toekomen op een zogezegd mailadres van “ een vriendin”. Die leuke vriendin blijkt in werkelijkheid de informant zijn contactpersoon binnen de politie- en veiligheidsdienstjes te zijn.
Voor heel wat mensen vielen er puzzelstukjes van de afgelopen maanden en jaren dan ook in elkaar. Terwijl de informant zich langs alle kanten in bochten probeerde te wringen om zich hieruit te praten kwam deze in een steeds lastiger situatie terecht,aangezien zijn bewuste MP3-speler in handen van activisten viel, alsook de telefoonnummers en een mailadres van zijn contactpersoon. De informant wijzigde keer op keer zijn versie over deze MP3-speler, evenals over de telefoonnummers die hij eerst niet herkende, later was het een nummer van een ‘vriendin’ en nog later gewijzigd in een bekentenis dat één van de nummers een nummer was van de Federale Politie in Brussel.
Het mailadres zou dan weer van een vriendin zijn “die alle mails voor hem afdrukte”, dit bleek na hacking van zijn mailadres dan wel om een hele speciale vriendin te gaan, want hij stuurde na zijn ontmaskering een mail waarin hij “om bescherming vroeg omdat hij een aanslag vreesde op zijn persoon vanuit linkse hoek”.
Informant wordt getuige?
Naar aanleiding van het toekomen van de anonieme brief op het Parket van Dendermonde en de ontmaskering van deze informant werden er door Hermans en haar vriend een 10 tal opsporingshandelingen gevraagd. Tot op de dag van vandaag weigert de behandelende onderzoeksrechter Sabine De Leenheer om deze opsporingshandelingen uit te voeren. Wat eigenlijk niet verwonderlijk is,..moest het Parket deze opsporingshandelingen uitvoeren dan moeten zij graven in hun eigen stinkend potje van de informantenwerking. De wet Franchimont kan in feite beter afgeschaft worden voor het rechtsgebied Dendermonde,men veegt er hun voeten immers aan.
Bizar genoeg komt dezelfde informant ineens voor in een verhoor dat het Comité P afneemt van de vriend van Hermans in verband met het gestolen geld tijdens de huiszoeking. Daar waar er 365,62 werd gestolen verklaard deze informant aan het Comité P dat er 3450 euro gestolen zou zijn. Hoe de informant ineens terechtkomt als zogenaamde getuige bij het Comité P is een raadsel,…of toch niet. Speurder Vercruyssen verhoorde deze informant in november 2009 in verband met de dreigbrief. De informant wist toen te verklaren dat hij de bewuste dreigbrief “ in de krant had zien verschijnen”.
Pittig detail is dat de dreigbrief nooit in geen enkele krant wás verschenen. Elk ietwat ‘normale ‘ speurder zou dan normaal nattigheid voelen, zeker als blijkt dat de persoon die je verhoort dan ook nog eens exact dezelfde schrijffouten maakt tijdens een schriftproef als diegene die in de dreigbrief voorkomen…en over een computer beschikt.
Maar nee, de computer van de informant wordt niet in beslag genomen om te zoeken naar eventuele sporen van de dreigbrief, in plaats daarvan voer je dus de informant op als zogenaamde getuige in een onderzoek van het Comite P. Een mooiere manier om je informant finaal op te branden bestaat er waarschijnlijk niet. Een daverend applaus in ieder geval voor speurder Vercruyssen. Domheid kent blijkbaar soms geen grenzen.
Dossierinzage: dat wat men niet mag weten
Maar hierbij stopt de kroniek der dwaasheden niet voor het Dendermondse Parket. De helaasheid der dingen komt hierbij in de schaduw te staan. Op 26 november 2009 verkrijgt Hermans een dossierinzage in het strafonderzoek naar de dreigbrief. Van de toen al reeds gevraagde opsporingshandelingen die gevraagd werden bleek er toen al geen enkel uitgevoerd,de waarheid mag immers niet aan het licht komen en in een krampachtige poging om te trachtten dit te bekomen probeert procureur Du Four eerst nog een dossierinzage te verhinderen. Die poging mislukt echter, en er komt aan het licht dat noch Parket, noch de Federale Politie Dendermonde nog maar enige moeite hebben ondernomen om, zoals gevraagd, de advocaat(en) in te lichtten omtrent het verwisselen van de computer.
De Computer Crime Unit van Aalst typt het in een proces-verbaal mooi neer als zijnde een “materiële vergissing”. Er blijkt ook een verklaring in te zitten van de informant die beweert “niet goed met een computer over weg te kunnen”. Bizar, want de informant is in het voorbije jaar nogal gretig geweest in het posten van artikels op diverse sites en in zijn eigen naam. Totaal verbolgen over dit alles neemt Hermans een foto van zowel het PV van de Computer Crime Unit, als van een stuk van de verklaring van de informant.
Eens buiten het justitiepaleis belt ze onmiddellijk naar de Federale Politie van Dendermonde om onmiddellijk een verklaring te kunnen komen afleggen omtrent het PV van de Computer Crime Unit en de verklaring van de informant. Ze krijgt echter te horen dat “men stopt met werken”. Alsof ze dat al deden,…
Op 1 december mag Hermans haar verklaring afleggen en wordt de geloofwaardigheid van de informant in één slag gekelderd. Speurder Vercruyssen blijkt over nog enige intelligentie te beschikken want hij doet de moeite niet om te ontkennen dat hij geen weet zou hebben van het PV van de Computer Crime Unit. Mocht hij dit wel hebben gedaan was er immers de confrontatie mogelijk met de genomen foto uit het strafdossier.
Oh nee, ook dat nog : Douglas De Coninck!
Het blijft sinds 1 december opmerkelijk stil,… te stil, en inderdaad het blijkt een stilte voor de storm te zijn. Het Parket is op iets aan het broeden. Ze hebben zichzelf ten schande gemaakt. En nog geen klein beetje. Hoe gaan ze dit nu weer oplossen? De zoveelste miskleun bovenop al die andere blunders? Ze moeten iets doen, revanche zal en moet er komen. Nochtans zou men beter eens goed in de spiegel kijken,en zichzelf de vraag stellen: Met wat zijn we bezig. Maar dat doen ze niet. Zij staan immers boven alles. En sommige procureurs? Die verheffen zichzelf tot God, ondanks dat zij als openbaar ministerie het goede voorbeeld moeten stellen, dat zij de taak hebben om ‘de burger’ te beschermen, om recht te spreken en geen krom.
Het openbaar ministerie die in strafzaken verdachten met de grond gelijk mag maken,het openbaar ministerie waar van wordt verwacht dat zij achter de waarheid zoeken en naar die waarheid en met kennis van de strafdossiers waarop zij hun oordeel moeten vellen en een strafmaat uitspreken,dat openbaar ministerie kan het blijkbaar niet aan, om de waarheid onder ogen te zien en helemaal moeilijk wordt het voor hen dat ze een waarheid moeten toegeven. Een fout. Een fout die blijkbaar niet wil en kan toegegeven worden en die dan maar wordt omgebogen naar een leugen. Met die leugen wordt het dan ook aan gans Vlaanderen duidelijk waar wij als burger ons vertrouwen moeten in hebben: een Justitie waar procureurs de pannen van het dak liegen. En waar de verantwoordelijken voor deze leugens zich dan nog gaan afvragen hoe het nu toch zou komen dat de geloofwaardigheid van justitie zo dikwijls op de helling blijkt te staan.
Op 1 december verscheen er aan de hand van Douglas De Coninck in De Morgen een artikel van een halve pagina groot. Diezelfde Douglas De Coninck die men bij het Parket van Dendermonde rauw lust. Die men het liefst van al de bak wil indraaien, hetgeen ze al geprobeerd hebben. Deze onderzoeksjournalist heeft volgens het Parket een akelig talent en een wapen dat men vreest. Een pen en het talent om stinkende zaakjes te onderzoeken, het deksel van beerputten te halen,… Deksels die men liever gesloten houdt. Douglas De Coninck heeft mogen ondervinden hoe men in Dendermonde met zo een luis in de pels omgaat. Ook al is hetgeen hij aanklaagt meer dan terecht. Douglas kreeg van nabij al te maken met onderzoekrechter Sabine De Leenheer én met dezelfde nest speurders die nu het onderzoek moeten voeren naar de anonieme dreigbrief. De moord op rijkswachter Peter De Vleeschauwer.
Ontvoerd uit de Lokerse rijkswachtkazerne en vermoord teruggevonden. Daders onbekend. Moord onopgelost. De broer van de vermoorde rijkswachter, Chris de Vleeschauwer stond samen met Douglas De Coninck in het Dendermondse beklaagdenbankje wegens “misbruik van het inzagerecht”. Chris De Vleeschauwer probeert al twaalf jaar lang (ondertussen 14) te helpen bij het vinden van de daders van de moord op zijn broer. Hij reikte al meermaals mogelijke pistes aan om het onderzoek vooruit te helpen. Maar in plaats van dat het Parket van Dendermonde zich hier oor naar heeft werd hij voor de rechter gesleept. In concreto ging deze rechtzaak over een kantschrift van de onderzoeksrechter en twee processen-verbaal uit het gerechtelijk onderzoek waar het Parket van uit ging dat Chris De Vleesschauwer was die deze stukken aan Douglas De Coninck bezorgde.
Het artikel dat Douglas De Coninck publiceerde op 1 december bevatte een foto. Een foto van het PV van de Computer Crime Unit van Aalst,over de verwisseling van de computer van Kim De Gelder. Douglas contacteerde het Parket van Dendermonde en kreeg te horen dat “ het ganse verhaal van a tot z verzonnen is” en “Uw krant gaat zich hopeloos belachelijk maken als u hierover publiceert”. De procureur die dit uit zijn nek draaide was niet minder dan procureur Jan Kerkhofs. Juist ja, inderdaad de procureur die Hermans vervolgde in de zaak rond kerncentrale Doel en die haar ‘koppig en deviant gedrag’ aanwreef en ‘ kwaadwillige aanstellerij’. Menig mens zal die bewuste 01 december met de koffiekoeken aan het ontbijt verslikt hebben in een niet te stuiten lachbui. De pot verwijt de ketel immers dat hij zwart ziet.Op het Parket zal men misschien echter gedacht hebben” Ook dat nog!” Of misschien helemaal niet, de untouchables.
Douglas De Coninck belde even later terug met de vermelding dat het wel opmerkelijk was dat er in een bewust PV wel wat anders stond te lezen, dat er wel degelijk een computer was verwisseld. Het Parket kon niet anders dan binnensmonds vloeken en de betrapping op de leugen dan maar af te zwakken met een ander leugen door te zeggen dat ze met die verwisselde computer nooit bij Hermans hadden gestaan. Helaas was het Parket dan hélemaal de pineut want toen men bij Hermans heeft gestaan mét die foutieve computer werd eer een PV opgesteld, met onderaan de foutief meegebrachte computer van Kim De Gelder doorstreept. De procureur die dit vertelde aan Douglas De Coninck wou niet met zijn naam in de krant staan én: “Het was niet de computer van Kim De Gelder”. Van wie dan wel? Als het die niet van Kim De Gelder was, dan loopt er nog steeds een onwetende advocaat rond die geen weet heeft dat er met inbeslaggenomen goederen van zijn cliënt een blunder van jewelste is begaan.
De revanche:misbruik van het inzagerecht: History repeats!
De vriend van Hermans schreef tussentijds een brief naar de procureur -generaal van Gent, om zijn nog steeds inbeslaggenomen computer terug te krijgen en te vragen hoe het zat met de verwisseling van diezelfde computer.. Hij kreeg het antwoord dat het een “materiële vergissing was, die ondertussen is rechtgezet”. Wat rechtgezet?Hoe kan je een blunder als dat nu rechtzetten?Ofwel werd deze Procureur -generaal opzettelijk misleid/ingelicht door de leugens van onderzoeksrechter Sabine De Leenheer en haar kornuiten oftewel helpt deze procureur-generaal actief mee aan dit bizarre complot. Een zelfde brief vertrok trouwens naar onderzoeksrechter Sabine De Leenheer. Deze antwoordde dat de computer niet kon worden teruggegeven,omdat daar ‘ een misdrijf mee is gepleegd’.
Renaat Landuyt stelde ondertussen een parlementaire vraag aan Justitie, omtrent de verwisselde computer , maar Justitie antwoord niet, ze hullen zich in een stilzwijgen.
Na drie maanden complete windstilte had men in Dendermonde hét plan klaar. De revanche. Half februari valt men opnieuw binnen bij de vriend van Hermans. Men neemt opnieuw een computer in beslag. Ze zullen wel in hun handjes hebben gewreven de leden van de Federale Politie Dendermonde,cel Eigendommen, hormonen en milieu. Men vond de foto van het PV van de Computer Crime Unit op die computer. Haha! De vriend van Hermans kreeg zijn computer snel terug. Blijkbaar was er met deze computer géén misdrijf gepleegd dan?
Speurder Vercruyssen en zijn bende van de cel Geweld schoten ook terug in gang. Ze gingen Hermans zoeken, op de Kinderboerderij in Wilrijk, twee maal bij haar vriend,maar,..men vond haar niet. De hormonenbende begon daarop dan briefjes te schrijven, opdat Hermans zich zou aanbieden voor verhoor. Rekenden zij nu na al hun gestuntel nog op de bereidwilligheid van iemand om zich vrijwillig aan te bieden op hun kantoor?
Men kwam dan maar met wat nieuws uit de bus: een “bevel tot medebrenging “ lastens Hermans om haar voor de onderzoeksrechter te Dendermonde te slepen wegens “ misbruik van het inzagerecht. History repeats! Gisterenmorgen in alle vroegte, rond 06u30 werd Hermans uit bed gehaald. Voor een verhoor van enkele uren ivm met de foto die Douglas De Coninck in De Morgen publiceerde. Helaas ging het heerschap met lege handen terug richting Dendermonde.
En speurder Vercruyssen? Die was intussen ook al gearriveerd. Moest Hermans ook nog verhoren. Zijn informantje blijft ontkennen dat hij een mail stuurde naar zijn contactpersoon binnen de politie-en veiligheidsdienstjes om bescherming te vragen wegens een vermoeden van een aanslag op zijn persoon vanuit het linkse milieu.
Toen Hermans van de onderzoeksrechter mocht beschikken kreeg ze nog te horen.”Tot de volgende”.Daar valt wellicht niet aan te twijfelen. Douglas De Coninck zal ook nog wel bezoek krijgen wellicht. Het Parket wil kostte wat het kost revanche. Het gezichtsverlies herstellen. Lukt het op de ene manier niet, dan zal men wel wat anders uit de mouw schudden.
Maar het Parket vergeet één ding. Mensen schrijven, mensen lezen. Schrijvers kan men niet stoppen,lezers evenmin. En lezende mensen trekken hun conclusies uit hetgene dat hen wordt aangereikt. En dat aantal groeit en wordt enkel maar groter. Voor de fouten en de blunders die een Parket zélf maakt hoeft moeten ze zélf opdraaien. Dat noemt men immers verantwoordelijkheid nemen voor je eigen daden.
Het proces-verbaal van verhoor van Hermans gisteren vindt u onderaan in PDF-bijlage.
