Eind 2009 besliste minister van cultuur Joke Schauvliege dat de Vlaamse mensenrechtenorganisatie Liga voor Mensenrechten niet langer aanspraak kon maken op subsidies van haar departement. Hoewel de Liga bij een doorlichting inhoudelijk zeer sterk scoorde, bleek ze niet te voldoen aan de andere vereisten van een sociaal-culturele beweging. “We werkten volgens het rapport te weinig aan de sensibilisering van het publiek.” legt Liga- medewerker Bram Wets uit. “Als reactie op het rapport hebben we dan ook onmiddelijk een extra personeelslid aangeworven, die als ‘bewegingsmedewerker’ onze zwakke punten moest wegwerken.Verder gingen we ook in beroep tegen het rapport. De beroepscommissie gaf ons gelijk.”

Het mocht niet baten. Ondanks de inspanningen van de Liga en het advies van de beroepscommissie, drukte de minister haar beslissing door. Hierdoor zou de Liga in de periode van 2011 tot 2016 zonder subsidies komen te zitten, wat nefaste gevolgen kan hebben voor haar werking.

Oplossingen

De Liga probeert nu op verschillende manieren een oplossing te vinden voor het probleem. Op de ‘Red-de-liga’ -bijeenkomst vorige week in Gent, waar zo’n 50 sympathisanten op af kwamen, werd vooral gekeken hoe het probleem meer publieke bekendheid kon verwerven. De vraag naar een alternatieve financiële oplossing was die dag niet aan de orde, zegt Wets. “Concrete financiële oplossingen worden intern bedacht. Dat is niet gemakkelijk, want het departement cultuur is het enige waar we echt ‘structurele’ subsidies kunnen krijgen over een periode van vijf jaar. Elders kunnen we enkel subsidies aanvragen voor een veel kortere termijn”. De Liga trok in januari ook naar de Raad van State, waar ze de beslissing van de minister aanvochten. Mocht de Liga over een paar maand bij de raad haar gelijk halen, dan zal ze daardoor haar subsidieaanvraag opnieuw kunnen indienen. Dit evenwel zonder enige zekerheid op succes.

Het Waalse model

Bij de vraag waar de Franstalige tegenhanger Ligue Des Droits de L’Homme subsidies haalt, blijkt dat die Franstalige realiteit heel anders in elkaar zit. “De Ligue wordt gesubsidieerd door het Waalse ministerie van onderwijs. Dat kan omdat ze in hun werking een sterke nadruk leggen op het vormingsaspect. Wij doen dat niet, bij ons ligt de focus op het geven van beleidsadvies en het sensibiliseren van het publiek. We kunnen dus ook niet van die mogelijkheid gebruik maken.”

Mocht de Liga na 31 jaar toch ophouden te bestaan, dan zou dat een ernstige verarming betekenen voor de verdediging van de Belgische mensenrechten. De Liga en haar Franstalige tegenhanger zijn immers de enige twee organisaties die waken over de mensenrechten in België.