In november vorig jaar vonden verkiezingen plaats in Honduras. Zij moesten een eind maken aan de staatsgreep waarbij de voorzitter van het parlement Roberto Micheletti met de hulp van het leger op een gewelddadige manier de macht overnam van zijn partijgenoot en president Manuel Zelaya.
De verkiezingen van de president en de nieuwe volksvertegenwoordigers verliepen in een sfeer van sterke repressie tegenover de volksbeweging, straatgeweld, verdrukking en boycot van de kleine en oprukkende partijen. Met veel tromgeroffel nam de nieuwe regering de macht over, om dan te beweren dat de democratie van de ene dag op de andere volledig hersteld was in Honduras. Ze noemde zichzelf de regering van ‘transparantie en verzoening’.
Alle machtsvertoon ten spijt, kan – tot het ogenblik dat de politieke, administratieve en militaire verantwoordelijken door de rechterlijke macht voor de staatsgreep worden terechtgesteld – geen enkele publieke gebeurtenis ervoor zorgen dat de rechtsstaat vaste voet aan grond krijgt in Honduras, en dat er kan vertrouwd worden op een heropbouw van de democratie.
Herstelde democratie is fabel
Een andere reden om weinig geloof te hechten aan de Hondurese heropleving van de democratie zijn de permanente schendingen van de fundamentele mensenrechten van mannen en vrouwen. Vooral het recht op vrije meningsuiting, het recht op politieke participatie en het recht op leven werden de afgelopen maand het meest bedreigd.
Op 10 februari viel een groep in de hoofdstad Tegucigalpa op een gewelddadige manier binnen bij Porfirio Ponce, actief syndicalist en lid van STIBYS, de vakbond uit de voedings- en drankenindustrie. Diegenen die zijn huis zwaar bewapend binnenvielen, identificeerden zich als politieagenten. Ze sloegen de boel kort en klein en namen zijn computer mee. Porfirio Ponce werd neergeslagen en achtergelaten. De gebeurtenis werd zonder enig legaal gevolg geklasseerd. Er wordt zelfs niet gezocht naar de daders.
Ook op 10 februari werd Edgar Martínez tijdelijk vermist door familieleden en vrienden. Hij werd samen met zijn echtgenote Carol Rivera, twee van zijn broers en een vriendin ontvoerd en naar een verlaten plek gebracht. Dankzij de onmiddellijke reactie van buren en burgers startte een enorme civiele zoekactie, en twee dagen later werden alle slachtoffers levend teruggevonden. Ze bleken gefolterd en vertoonden zware littekens. De twee vrouwen werden verkracht. Voor de overheid zijn er geen schuldigen, en er wordt ook niet naar gezocht. De familie Martínez is immers actief lid van het FNRP (Frente Nacional de Resistencia Popular – Nationaal Volks Verzet Front).
Hermes Reyes, actief lid van de Beweging van Artiesten in Verzet, werd op 12 februari aangevallen in de stad Siguatepeque, waar paramilitairen hem ‘bewerkten’ met prikkeldraad. Hij had wonden over zijn hele lichaam en was ernstig gekwetst aan zijn ogen, waardoor hij waarschijnlijk blijvend blind zal zijn.
Op woensdag 24 februari, de dag waarop ze haar zesendertigste verjaardag zou vieren, werd Claudia Brizuela verrast door zwaar geklop op de deur van haar huis; politiebezoek. Claudia is dochter van Pedro Brizuela, oud-militant van de vroegere communistische partij van Honduras, lid van een kleine politieke oppositiepartij (UD), columnist van de krant “La Prensa” en actief lid van FNRP (Nationaal Volks Verzet Front) in het noorden van het land. Bij het openen van deur werd Claudia in koelen bloede doodgeschoten door de politieagenten. Iemand nam met zijn gsm een foto van de op een motor wegrijdende agenten, maar ook dit feit werd in de doofpot gestopt.
Al deze voorvallen wijzen erop, dat de leden van het Nationaal Volks Verzet Front en de syndicale leiders van Honduras slachtoffer zijn van een selectieve en systematische agressie.
Machteld Dhondt werkt voor het FOS-Fonds voor Ontwikkelingssamenwerking
