we trachten en ons met deze schijnbare eenduidigheid te verzoenen. spoorgewijs schuift een wintertrein het vlak bebouwde landschap door en maakt met warmte een nagelaten zucht, zo ook zijn onze gedane handelingen evenredig aan de vluchtigheid.
want spreek en ik zal wederkeren, als u de juiste woorden raakt.
we proberen ons vaak te kleden op zulks een wijze, dat een ogenschijnlijk toevallige ontmoeting voor eeuwig in het geheugen gegrift komt te staan, te liggen. maar ook dit dansen doet niet in het geheel verstommen de pogingen van het individu de eentonigheid te benadrukken. de stof van onze geest draagt een wil te beklemtonen het afzonderlijke, het duidelijke, het voor de hand liggende. een deken van koud dauwende wolken maakt de middag.
we vertonen met de klanken van en lichamelijkheid een lied en hangen onze ogen ontspringend in wat tussen onze aanraking als ruimte woekert. een stad torenvol van vertegenwoordigers.
vrijwel duidelijk bovenal is onze gemeenschappelijke voortsprong en zij is, eens voorstelbaar, een basis van nederigheid. echter, en dit woord doet reeds de bewerkelijkheid opdoemen, deze oorspronkelijkheid ging verloren in al onze latere kreten en woorden, elke afbeelding meer werd zij zekerder, én waziger. en hoe meer de tegenstrijdigheid van versies verloren gaat, hoe leugenachtiger het vooropgestelde geheel van versies is. vaak ook wordt een zogenaamde collectieve oorsprong dan afgewenteld op hedendaagse schijnbare relicten, zoals bijvoorbeeld het gesloten dorspleven benaderd worden kan, of de fabel van zuivere volkeren, gemeenschappen die eigenlijk instellingen zijn of het verheerlijken van een gezamenlijke huidskleur of geloof, alsof het leven een permanent voetbaltornooi is.
dat allemaal is niet de eerder aangehaalde oorsprong. dagen ontvouwen zich ongelijkmatig en naarmate de koude krachtiger zich gelden laat, gaan gezichten van voorbijgangers meer en meer op norse standbeelden gelijken. de ondergrond is hard van nulpuntnachten en een laagje sneeuw bedekent de voortdurend bedekte eerdere pogingen te ontbergen, de eerder verbouwde afvalhopen.
mijn doemdenken is een bloemlezing en nooit sneeuwt het in deze streek van kleinere streken genoeg om al het grijs te bedekken, om alle en wegen hard onbegaanbaar en te maken. het zijn daarentegen zoute dagen.
al juichte ik gister in een kleine witte wegel, en hadden mijn vervolgende kreten iets van een oorspronkelijkheid. was het immers zo dat ik me weer eens levend noemde, dat ik me weer even levend voelde. en aangezien je levend dan te benadrukken dient, schreeuw je vervolgens alle duidelijkheid uit. die oorspronkelijkheid is een verbondenheid met al het zogenaamde niet-menselijke, alsof er onderscheidingen te maken zijn. die verbondenheid is een openheid, een voelend weten.
