Ik wou een leuk en positief stukje schrijven over zorgboerderijen als middel om deze samenleving iets inclusiever te maken dan ze is.  Het draaide allemaal iets anders uit.  Het verhaal:
Iet of wat landbouwer heeft de crisis in zijn sector allang zien aankomen.  Een van de mogelijkheden die er dan overblijven om binnen het reguliere systeem je inkomen een beetje op te vijzelen, is je bedrijf profileren als zorgboerderij.
Onlangs (ik kon de precieze datum van het evenement niet achterhalen.  ‘t Moet 2010 of 2011 geweest zijn.) huldigde Vlaams Minister-President Kris Peeters de 500ste zorgboerderij in.  Hij is bijzonder opgezet met het succes dat het systeem op zeer korte tijd verkreeg, mede door de steun van de Vlaamse overheid.  Het steunpunt Groene Zorg, opgericht door Cera, KVLV en Boerenbond, in werking sinds januari 2004, is aanspreekpunt voor boeren die geïnteresseerd zijn om hun instap te wagen in dit project.  Tot 2007 kon de boer ook rekenen op steun vanuit Europa.  Deze steun is inmiddels afgebouwd.
Het project wordt mooi voorgesteld in een promofilmpje naar aanleiding van de inhuldiging, als een project voor sociale integratie van kansarmen en jongeren uit kwetsbare groepen.  Hoezeer dit project ook tegemoet komt aan de nood en hoezeer contacten met de levende natuur heilzaam zijn, ik krijg sterk de indruk dat het op lange termijn allemaal niet eens zoveel uitmaakt.  Een doekje voor het bloeden dus en niet echt een krachtdadige aanpak van het probleem bij de wortel.  Of hoe onze overheid de crisissen in landbouw en welzijnszorg gecombineerd probeert aan te pakken en op te lossen.  Het blijft natuurlijk beter dan niks doen.

www.groenezorg.be
Om inzicht te krijgen in deze en andere crisissen:
Crisismoordenboek, Gilbert De Swert