De Westerse machten zijn naarstig op zoek naar een internationale ‘coalition of the willing‘
om de strijd met Islamitische Staat aan te gaan. Zal hun plan van
aanpak het terrorisme uitroeien, zoals ze beweren? Zijn zij wel
geplaatst om deze strijd aan te gaan?
Tromgeroffel vorige week. De Amerikaanse president Barack Obama kwam
op de vooravond van 11 september naar buiten met zijn langverwachte strategie om Islamitische Staat te bestrijden in Irak en Syrië.
Veel nieuws was er niet onder de zon. Het plan
van Obama is als volgt samen te vatten. Doelwitten in Irak en Syrië
worden geïdentificeerd. Het aantal luchtaanvallen wordt opgevoerd. Er
komen geen ‘boots on the ground‘, afgezien van enkele honderden
militaire experts en raadgevers. De VS zoeken, samen met de klassieke
bondgenoten, naar een uitgebreide internationale coalitie.
Laat het duidelijk zijn: ISIS/ISIL/IS is een terroristische
organisatie, die vreselijke misdaden begaat en een dreiging vormt voor
de bevolking in het Midden-Oosten.
Iraaks-Amerikaanse geschiedenis
De vraag is echter of de Verenigde Staten wel de aangewezen partij zijn om een dergelijke ‘coalition of the willing‘ aan te voeren. Het zijn de VS die de afgelopen decennia meermaals Irak verwoest
hebben, die het land hebben gebruikt – misbruikt – in hun eigen
voordeel, zonder hierbij oog te hebben voor de noden en het lijden van
de burgerbevolking.
In de jaren 80 was Saddam Hoessein een VS-bondgenoot, die de strijd
aanvoerde tegen de Iraanse Islamitische Republiek. Dat tijdens de
Iraans-Iraakse oorlog een miljoen doden vielen op acht jaar tijd en dat
er door de Westerse bondgenoot gifgas werd gebruikt met als gevolg
vijfduizend dode Koerden, waren allerminst een bezwaar.
Problematisch werd het bondgenootschap toen Sadam in 1990 Koeweit
binnenviel omwille van een dispuut over de olierijke grensregio.
Operatie Desert Storm werd gelanceerd door George Bush senior, met ruim
honderdduizend doden tot gevolg.
De jaren 90 waren het decennium van de VN-sancties, in feite VS- en VK-sancties. Hans von Sponeck, mensenrechtencoördinator van de Verenigde Naties in Irak, nam ontslag omdat de sancties een “genocidaal karakter” kregen. “We are in the process of destroying an entire society. It is as simple and terrifying as that“, zei Von Sponeck. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright vond de dood van een half miljoen Iraakse kinderen als gevolg van de sancties niet problematisch.
De toename van terrorisme is een gevolg van de VS-invase van Irak en werd voorspeld door o.a. Noam Chomsky (foto cagle.com)
2003 was een nieuw sleutelmoment in de Iraaks-Amerikaanse geschiedenis. George W. Bush trok samen met zijn Britse doppelgänger Tony Blair
ten strijde “om het Iraakse volk te bevrijden van dictator Saddam
Hoessein, die met zijn massavernietigingswapens een existentiële
dreiging vormde voor het Westen.” Colin Powell werd ingeschakeld om de propagandaoorlog
voor de Verenigde Naties te leiden. De echte objectieven waren het
verzekeren van Amerikaans-Britse hegemonie over de natuurlijke
rijkdommen van de regio en het versterken van de Westerse militaire
aanwezigheid.
De Iraaks-Amerikaanse geschiedenis lijkt nu, met de strijd tegen IS, aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.
Waarom worden de VS in de Westerse wereld gezien als de voorvechter van democratie
in de wereld? Waarom moeten de VS ten strijde trekken in een land dat
het hunne niet is tegen een vijand die voor hun een absoluut marginale
bedreiging vormt? De Verenigde Staten kennen een traditie van
dwarsboming van democratische evoluties over de hele wereld. Toch houdt
de mythe hardnekkig stand.
Terrorisme zal nooit uitgeroeid worden met bommen en wapens en nog
meer bommen. Terroristische organisaties zijn geen gestroomlijnde,
hiërarchische structuren die met enkele precisiebombardementen
uitgeschakeld kunnen worden.
Terrorisme is wel een idee, een wapen. Het is een wapen dat meestal –
maar zeker niet uitsluitend – gebruikt wordt door mensen met weinig
andere middelen ter beschikking. Mensen met legitieme bezorgdheden.
Mensen zonder vooruitzichten in een land dat decennialang als inzet
gebruikt werd, en nog steeds wordt, in een geostrategisch spel om
economische belangen veilig te stellen.
“Everybody’s worried about stopping terrorism. Well, there’s a really easy way: stop participating in it.” Dit zijn de woorden van Noam Chomsky. Een oplossing voor terrorisme moet niet al te ver gezocht worden. Als de Verenigde Staten stoppen met zelf deel te nemen aan terrorisme, zal het islamitisch terrorisme in de wereld al aanzienlijk afnemen. Chomsky voorspelde
al in 2002 dat een aanval op Irak een nieuwe golf van terroristen zou
genereren. Staatsterrorisme in Irak, Afghanistan, Pakistan, Jemen,
Tsjetsjenië, de Palestijnse bezette gebieden, Centraal-Amerika of waar
dan ook, zal altijd enkel maar meer terrorisme genereren.
“Why do they hate us?“
Het was president Eisenhower die in 1958 aan zijn staf de vraag stelde: Why do they hate us?
Hij refereerde daarmee aan de bevoking van het Midden-Oosten. Zijn staf
voerde een kort onderzoek uit en kwam tot de conclusie dat de
bevolkingen van Noord-Afrika tot Zuid-Azië geen fan zijn van de VS omdat
die “systematisch dictaturen in de regio steunen, democratisch verkozen
leiders omverwerpen en economische en politieke vooruitgang blokkeren
om de eigen Amerikaanse belangen in de regio veilig te stellen.”
Herman Van Rompuy sprak in de Zevende Dag
van een strijd van de “beschaving tegen de barbarij”. Dit zijn typische
clichés, zoals die altijd – in de vorm van één of andere variant –
gebruikt worden door oorlogszuchtige leiders: van Hitler en Stalin tot
George Bush en Tony Blair. In werkelijkheid gaat het nooit om een oorlog vóór de beschaving, maar wel een oorlog om economische belangen
veilig te stellen. Markten voor Westerse multinationals moeten worden
verzekerd. Controle over grondstoffen (van Latijns-Amerika over Afrika
en het Midden-Oosten tot Indochina) moeten worden gegarandeerd. De
oorlogsindustrie moet draaiende worden gehouden. De miljoenen doden die
hierbij vallen, onschuldige mannen, vrouwen, kinderen, bejaarden, zijn ‘collateral damage‘ in het grote plan dat onze Westerse leiders voor ons hebben uitgedacht.
Als de invasie van Irak – een daad van agressie waarvoor de Nazi’s tijdens het Nuremberg-proces werden opgeknoopt – in 2003 nooit had plaatsgevonden, dan was er nu geen sprake geweest van de Islamitische Staat in Irak en Syrië, kortweg ISIS (of ISIL of IS). De ironie
is groot dat uitgerekend de Verenigde Staten en Groot-Brittannië, met
de steun van de meest fundamentalistisch-islamitische staat ter wereld,
Saoedi-Arabië, de strijd tegen deze terreurgroep gaan aanvoeren.
