Ondanks het feit dat massabetogingen omwille van het coronavirus verboden zijn, stopt de strijd voor meer LGBTQ+-rechten niet, integendeel. Deze maand is het Pride Month waarbij er normaal feestgevierd wordt door de LGBTQ+-gemeenschap en er op de barricade wordt gestaan voor meer rechten om te zijn wie je wil zijn. Sommigen vragen zich af of Gay Pride en Pride Month nog wel nodig zijn. Ik vind dat een terechte vraag, aangezien het niet meer echt een taboe is. Maar als we in een maatschappij leven waarbij hetero zijn de norm is, waarbij niet-hetero’s een coming out moeten doen, waarbij homoseksuele mensen niet dezelfde rechten hebben als heteroseksuele mensen, waarbij het onderwijs LGBT amper laat zien in schoolboeken, dan is het antwoord heel duidelijk: Pride Month is nog steeds van fundamenteel belang!

Heteronormatieve wereld

‘Heb je al een vriendinnetje?’, een vraag die ik vaak kreeg bij familiefeesten, is een goed voorbeeld van de heteronormatieve wereld waarin we leven. Zo zijn er nog steeds veel heteronormen in de maatschappij, die door bepaalde politieke partijen worden uitgedragen. Als homoseksueel persoon, lesbisch persoon, transgender persoon, aseksueel persoon, non-binair persoon, etc. zal je altijd anders zijn voor sommigen. Anders zijn is leuk, maar toch willen we allemaal ook ‘gewoon normaal’ zijn. Verschillende religies en bepaalde politieke partijen kunnen het idee van het standaardgezin maar niet loslaten. Een klassiek gezin bestaat dan uit een man, een vrouw en tweetal kinderen. Gelukkig is deze norm vervaagd en is er ruimte voor andere vormen van gezinnen.

Muren in het onderwijs en jeugdbewegingen

Als jongere zou het normaal moeten zijn om te zijn wie je wil zijn, maar jammer genoeg zijn er nog steeds muren waarop gebotst wordt. In het onderwijs wordt amper tot niet gesproken over LGBT, zo bestaat LGBT niet in de seksuele opvoeding op school. Het zou al een begin zijn om meer verscheidenheid van mensen in schoolboeken te brengen, want hoe het onderwijs nu met de LGBTQ+-gemeenschap omgaat, is om bij te huilen. Maar niet alleen het onderwijs vormt een muur, ook jeugdbewegingen en sportverenigingen vormen nog steeds een probleem om te zijn wie je wil zijn.

In jeugdbewegingen en sportverenigingen heerst een zeer grote machocultuur en daar tegenin gaan is heel moeilijk. Als je als meisje voetbalt, wordt je al snel weggezet als dat lesbische meisje, en vice versa voor een jongen die aan ballet doet. In de Chiro werden spelletjes gespeeld waarbij een vraag aan bod kwam als: “Wie wordt er als eerste homoseksueel?”. Dit is zo’n pijnlijke vraag die echt niet meer gepast is omwille van verschillende redenen. Zo word je niet ‘zomaar’ homoseksueel of krijg je toevallig die geaardheid cadeau. Zo’n vragen zorgen er alleen voor dat mensen nog meer in de knoop geraken met zichzelf. Wie deze vraag ooit nog stelt, moet beseffen hoeveel leed dat kan veroorzaken. Ook in sportverenigingen zijn er serieuze problemen, zo komen heel weinig jongeren uit voor hun geaardheid in hun sportclub. Gelukkig zijn er initiatieven als ‘Same sport, different sexuality’ die de boodschap uitdraagt dat het oké is om andere geaardheid te hebben in een sportclub.

Rolmodellen voor iedereen

Zo kom je direct uit bij het belang van rolmodellen. Vandaag de dag heb je al heel veel rolmodellen, maar toch bevestigen deze soms toch wel de stereotypes over de LGBT-gemeenschap. We hebben nood aan rolmodellen die verder gaan dan de stereotypes die uitgedragen worden door bijvoorbeeld een Showbizz Bart. Rolmodellen zoals Wanne Synnave en Dorianne Aussems van MNM zijn een zege voor de toekomst van de jongeren. Een prachtig voorbeeld van een rolmodel is Nikkie De Jager, beter bekend als NikkieTutorials, die begin dit jaar haar coming out deed als transvrouw. Ze is zo een sterke vrouw die veel jongeren kan overtuigen dat ‘anders’ zijn niet erg is. Alleen werd Nikkie De Jager hiertoe gedwongen omdat ze gechanteerd werd en laat het duidelijk zijn: je dwingt of pusht niemand om een coming out te doen.

Love is love

Zo komen we uiteindelijk tot die vreselijke coming out. Zolang de coming out nog steeds noodzakelijk is in onze maatschappij, is Pride Month dat ook. Stel je eens voor dat je als hetero er voor moet uitkomen dat je hetero bent, dat is natuurlijk absurd. Maar toch verwachten we nog steeds een coming out en dat vind ik niet oké. Je moet kunnen zijn wie je wil zijn ongeacht labels, stereotypes en vooroordelen. Is het nu zo moeilijk om wat meer openheid te vragen, is het zo moeilijk om er niet onmiddellijk van uit te gaan dat iedereen hetero is tot het tegendeel bewezen is? Gun jongeren de tijd om zichzelf te ontdekken en laat hen dit doen in alle vrijheid zonder labels erop te plakken, zonder lastige vragen te stellen. Voor iedereen is het wel eens moeilijk, maar weet dat alles goed komt. Ook al lijkt het soms niet zo, maar er is een plek voor iedereen, want Love is Love.

Joris Nitelet is een 17-jarige scholier.