Toen Michel Foucault het filosofisch landschap in frankrijk en een groot deel van de westerse wereld veranderde , toen hij de relatie tussen de “woorden” en de “dingen” duidelijk heeft gemaakt, verloorde taal voor immer haar onschuld.
Taal en taalgebruik zijn niet neutraal. Ze scheppen een bepaalde “orde der dingen” die wij sprekend en talend bevestigen. Nietsche al, noemde de grammatica de “volksmetafisica”. Al pratend en schrijvend, al “mediabedrijvend” scheppen wij onze wereld.
Dit “ordre du discours ” gaat vooraf aan elke individuele stellingname, aan elk woord of standpunt. Wij worden allen bepaald door de plaats die we innemen in het gangbare discours.
Organisaties als de vrouwenraad, menen vrouwen als kneusjes te moeten bestempelen. Vrouwen als minus habens, als onvolwaardige wezens, die dringend beschermd moeten worden. Dit soordt dicous is een sluipend gif dat vrouwen en meisjes hun existenz ontneemt, en ze als “ongelijk” aanpsreekt. Zo onstaat een discours waarin vrouwen , meisjes nimmer tot zichzelf kunnen komen. Het gaat dus om een door en door fascitoi¨de discours, dat meisjes en vrouwen niet als volwaardige mensen beschouwt, maar als üntermenschen. Een discours dat hen als “slachtoffers” bespempelt, als “hulpbehoevenden”, als mensen die niet rechtop kunnen en mogen lopen. Dat soort discours van ongelijkheidsbestendiging, waar vrouwen enkel als meelijwekkende wezens geduld worden, dat is het discours waar vrouwen nooit tot hun verantwoordelijkheid kunnen komen, want die verantwoordelijkheid wordt immers buiten henzelf gesteld : het zijn “de mannen” , of “de samenleving” of “de wereld ” , of “god”. Vrouwen zijn in dat discours NOOIT verantwoordelijk voor hun lot – stel je voor da ze het ter hand zouden nemen…
IIn tegenstelling tot dat fascitoïde discours, ga ik uit van de fundamentele gelijkheid van mannen en vrouwen. Ik ga uit van een wereld, waar nog mannen, noch vrouwen bijzonder beschermd moeten nworden. In mijn discours, geef ik ze hun verantwoordelijkheid, hun wapens, hun volle menszijn. ik geef ze in die wereld , met hun stekte, ook hun relativeringsvermogen, hun kritisch vernuft. Ik laat ze lachen met mekaar, zich voluit als mannen en vrouwen gedragen tegeover mekaar, hun verschil in alle sensualiteit belijden, ter beeld , ter woord en in den lijve, inn ernst en in humor !
Maar nu moet ik nog de wereld dulden, waar vrouwen kneusjes zijn, wezentjes die tegen humor en ironie beschermd moeten worden en wiens blik zedig van seks moet worden afgewend. Ik heb het niet over de katholieke kerk, maar over de vrouwenraad en IGVM die in hun laatste beslssingen vrouwen voorgoed veroordelen tot untermenschen : door olijke pubs over sexy kluspoezen als zwaar beschadigend te bestempelen, als niet te verteren door vrouwen, als “seksistisch”, waarbij ze de boodschap geven dat vrouwen homorloze wezens zijn, onverbeterlijke zwakkelingen, jaloerse trutten, en vooral, als tweederangsburgers moeten worden beschouwd die – in tegenstelling tot de sterke mannen- tegen zoiets moeten beschremd worden.
Deze houding is ten gronde discriminatoir en fascistoïde : de “bubbel” van gelijkheid” waar de vrouwenraad het over heeft en dieze als illusoir bestempld, wel die” bubbel” van gelijkheid is de werkelijkheid : mannen en vrouwen zijn gelijk, niet ooit of vroeger, maar nu. Enkel als je daarvan uitgaat, enkel als je discours vandaaruit vertrekt, bestedindig je de ware werkelijkheid, en geef je mannen en vrouwen hun volle menszijn en mondigheid, hun volle verantwoordelijkheid en macht tot verandering.
Dat doe je niet als allles “de schuld van de andere ” is , de mannen, God, de trollen, de kobolden, de systemen.
