Dag 2 van dit project. Ik begin de dag met een Turks ontbijt in het hotel gevolgd door een stevige wandeling van goed een uur om tot buiten Van te geraken, op een plaats waar ik kan liften. Het begin is moeizaam: pas na een uur en twintig minuten heb ik mijn eerste lift beet. Ik word zowaar meegenomen door een reclamewagen voor één van de zes presidents-kandidaten, de partijloze Idris Ahi. Helaas spreken de twee mannen in de wagen te weinig Engels en ik te weinig Turks om een echt diepgaand gesprek te voeren. Na zowat een half uurtje rijden zetten ze me af omdat ze een andere richting uit moeten.
Ik word vrij snel opnieuw opgepikt door drie toeristen-in-eigen-land, afkomstig van Istanbul. Ze nodigen me uit om met hen mee te gaan eten bij een soort viskwekerij waar de vis pas gevangen en bereid wordt zodra hij besteld is. Er was een hele bende vrienden van hen aanwezig en het werd gezellig, wat mij weliswaar wat tijd kostte, maar als lifter en als gast kijk je een gekregen paard niet in de bek. Het is een uur of vier in de namiddag als ze mij afzetten aan een kruispunt. Vrijwel direct stopt er weer een wagen die me tot in Tatvan(*) brengt. Na enig zoeken vind ik een betaalbaar hotelletje. Ik check in, zet mijn bagage af en ga de straat op.
Tatvan is een stadje van ruim 70 000 zielen en er is behoorlijk wat leven op straat. Ik ga op het terras van een theehuis zitten en raak na een tijdje aan de praat met Fuat (schuilnaam), die vrij goed Engels spreekt. Hij heeft elektronica gestudeerd in Engeland. Ik vraag hem of hij gaat stemmen. “Natuurlijk!”, zegt hij overtuigd. Hij vindt politiek belangrijk. In tegenstelling tot Mustafa (schuilnaam), een oudere man die ook op het terras zit, staat hij echter niet zo achter de politiek die president Erdo?an en de AKP voeren. Voor ik het weet ontspint er zich een geagiteerde discussie in het Turks tussen beide mannen; jammer genoeg kan ik er weinig van verstaan. Het enige waar ze het over eens lijken te zijn, is dat deze verkiezingen erg belangrijk zijn.
Fuat vindt de verschuiving richting autoritair bestuur die Turkije de laatste jaren doormaakt gevaarlijk. Men weet immers nooit wie er in de toekomst allemaal nog president zal worden. Bovendien, zegt hij, zijn die politici toch bijna allemaal dezelfden, namelijk zakkenvullers. Als ik vraag op wie hij dan wel gaat stemmen, wordt hij even stil. Hij is er nog niet helemaal uit, zegt hij, maar alvast zéker niet op Erdo?an. Mustafa vindt dan weer dat een sterke leidersfiguur ook een (internationaal) sterk Turkije betekent. Hij staat vierkant achter Erdo?an en zal ook op hem en op de AKP stemmen.
Ik vraag hen of ze in de eerste plaats Koerden of Turken zijn. “Kürt!” roepen ze in koor. “Zijn Koerden dan niet ook Turken?” wil ik weten, “Kan je niet beide tegelijk zijn?”. Voor het gemak negeer ik even dat er ook Syrische, Iraanse en Iraakse Koerden zijn. Ik denk bij deze vraag aan hoe ik mezelf evenzeer een Vlaming als een Belg voel. Er zijn gewoon verschillende soorten Belgen, namelijk Vlamingen en Walen en Brusselaars en Duitstaligen. Waarom zouden er dan niet verschillende soorten Turken kunnen zijn? Na even palaveren onder elkaar geven ze schoorvoetend toe dat je eigenlijk toch wel beiden tegelijk kan zijn, zowel Koerd als Turk dus.
Ondertussen is er opnieuw een wedstrijd begonnen op het WK voetbal. De televisie in het theehuis gaat aan en alle aandacht richt zich op Peru – Denemarken. Ik maak van de gelegenheid gebruik om afscheid te nemen van Fuat en Mustafa. Ik slenter nog wat rond door de stad, doe wat inkopen en ga een hapje eten. Als ik terug langs het theehuis kom is de wedstrijd bijna afgelopen, maar Fuat en Mustafa zijn al verdwenen. Zijn ze hun meningsverschil ergens gaan uitvechten of zouden ze het toch nog eens geworden zijn?
__________________________________________________________________
(*) Het is dus Tatvan en niet Tatlivan zoals ik gisteren verkeerdelijk schreef – excuus!
