Het idee is dat mager zijn betekend dat je alleen maar luxe maaltijden tot je neemt. Dat terwijl wij gewone mensen het met de goedkope aardappelen, groente en een stukje vlees moeten doen. In de vroege tachtiger jaren zochten de modemakers nog naar modellen die er ‘mager, maar gezond’ bijliepen. Een stevig stukje vlees bij de hoofdmaaltijd mochten de dames nog wel, nog net, tot zich nemen. De modeontwerpers zijn zich heel bewust van het feit dat hun creaties er beter uitzien op foto’s. En foto’s zien er beter uit met magere mensen, erg magere mensen. De camera maakt je dik, toch?

De ontwerper weten ook dat de modellen niet de voorrang moeten hebben, het gaat namelijk om hun ontwerpen en niet om de dames die er in zitten, pardon, die de ontwerpen dragen. Dus sturen ze nog steeds voorbeelden van hun ontwerpen naar de modeshows die eigenlijk niemand kan dragen. Deze kleding is niet geschikt voor het gewone publiek, en ook niet voor gewone mensen. De creaties zijn te klein en zitten veel te strak. En als het geheel er op de catwalk nog te los bijhangt, volgens de ontwerper, worden er met klemmen, tangen en snelle naaimachines veranderingen in aangebracht, verborgen veranderingen!

Ondanks het gegeven dat de wet, in Frankrijk effectief sinds 1917, extra magere mode-modellen niet meer toestaat, is het gegeven nog steeds de waarheid, mager is mooier! Modeontwerpers ontwerpen en verkopen niet alleen hun creaties, ze proberen ook een manier van leven aan de man te brengen. Het plaatje van succes laat zien dat succesvolle mensen meestal niet lijden aan overgewicht.

Zowel de mannen als de vrouwen in de topposities zijn meestal niet dik, ze zien er gezond uit. Daarom staan magere modellen voor het verlangen om te presteren en op een sociaal-economisch niveau te stijgen. Dit is niet te vergelijken met vroegere tijdperken waarin toegang tot financiële middelen betekende dat men zich kon laven aan meer voedsel en een robuuster postuur kon hebben als teken van klasse.

Peter-Paul Rubens (1577-1640) laat in zijn schilderijen duidelijk zien dat het modebeeld in zijn tijd heel anders was dan het nu is. Of zou het toch alleen zijn smaak zijn geweest? Ronde, vrouwelijke vormen waren niet alleen in de tijd van Peter-Paul het ideaal, en zijn dat niet alleen in de Lage landen waar deze diplomaat en schilder leefde. In andere landen zouden onze modemodellen heel zielig gevonden worden. Ook nu nog zijn er landen die nog steeds een mooi afgeronde, zeg maar dikke baby en een stevige dame of heer als ideaal zien, en die de modepoppetjes zwaar de rug toekeren.

Smaak is belangrijker dan we denken

De modeontwerpers vergeten vaak waarom ze kleren ontwerpen. Het is niet meer de bedoeling een beeld aan de man, of vrouw, te brengen, ze willen zichzelf zo vaak mogelijk terugzien in de modebladen. Daarom creëren ze niet alleen een beeld om te hun ontwerpen te verkopen, maar ook een beeld van zichzelf. Een beeld dat vaak niet strookt met de waarheid.

Het zijn in de meeste gevallen de vrouwen die zelf hun kleding gaan kopen. Dus een beroep doen op het oog van de man als je mode presenteert zou eigenlijk averechts moeten werken. Waarom wordt dan nog steeds, in West-Europa in ieder geval, de mode gepresenteerd met modellen die meestal te mager zijn? Er is maar een eenvoudige reden te vinden, het werkt.

Niet alleen de mannen vergapen zich aan modellen die bij een wat ruwer partijtje seks onmiddellijk flauw zouden vallen van de honger, of erger, doormidden breken, ook de vrouwen gaan er blijkbaar voor. Sommige vrouwen, en ook mannen zien de extreem magere lichamen als vertegenwoordigers van de elite of van exclusiviteit. Niet veel mensen kunnen extreem magere, skeletachtige look bereiken en behouden, dus als iemand in staat is om dit te doen en er dus uit ziet als iemand in een advertentie, kunnen ze het gevoel hebben een vaardigheid te bezitten die anderen niet hebben.

Modeontwerpers en managers van modebladen en shows herkennen dit, en blijven dunnere mensen boeken in een poging een beroep te doen op het natuurlijke verlangen dat mensen opgemerkt willen worden en zich willen onderscheiden van de massa. Het succes van een van de dunste modeprofessionals aller tijden, Twiggy, zou grotendeels verband kunnen houden met dit verlangen, aangezien haar frame van 41,2 kg drastisch en schokkend verschilde van alles wat het publiek eerder had gezien. Zij had haar lichaam zoals het was echter gekregen van moeder natuur, en niet bereikt met een menu dat zelfs kinderen in Afrika niet zouden overleven.

Het is op zijn minst heel erg vreemd dat we een model van het vrouwelijke lichaam idealiseren dat de werkelijkheid niet eens zou overleven, terwijl er mensen dood gaan van honger en dorst of door gebrek aan medische hulp, omdat ook artsen graag tot de rijke elite willen behoren!

En dat is eigenlijk waar dit verhaal om gaat. Kinderen en volwassenen in de zogenaamde Derde Wereld landen, maar ook steeds meer in moderne, westerse landen hebben honger omdat het gewone eten te duur wordt gemaakt door mensen die een snelle dollar of euro willen verdienen. Mensen die al meer geld hebben dan ze tijdens het eigen leven of dat van hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen op kunnen maken, willen steeds meer geld en goed verzamelen, ten koste van de mensen die al geen drie maaltijden per dag op tafel kunnen zetten.

Deze schandalig rijke ‘personen’ meten zichzelf ook nog een naam aan als weldoeners, door stichtingen op te zetten die zogenaamd zonder winstoogmerk hulp verlenen. Daar staat tegenover dat de vier of vijf rijkste personen op onze Aarde alleen maar rijker zijn geworden door de huidige wereldwijde crisis met het Coronavirus. Om maar eens een echt Hollandse uitdrukking te gebruiken, daar breekt me de klomp! Waarom deze superrijken niet eens de empathie hebben om eens goed rond te kijken in deze wereld en de echte armoede te zien die ze zelf veroorzaken dat gaat mij echt boven de pet!

Als Jeff Bezos (https://www.bbc.com/news/business-52289657) bijvoorbeeld miljoenen zou inzetten om een einde te maken aan de Corona crisis zou hij dat waarschijnlijk niet eens zien op zijn maandelijkse bankafschrift. Ook als hij zijn eigen personeel lonen zou betalen waar ze normaal van kunnen leven, zijn winst zou hij nog steeds niet op kunnen maken. Zijn ‘goede naam’ zou alleen maar beter klinken. Hier wilde ik eigenlijk een alinea besteden aan de zogenaamde voorzitter van Facebook, maar ik zie er van af. De schande druip er ook zonder mijn woorden al vanaf.

Natuurlijk zeggen ze allemaal dat ze wel veel besteden aan de goede doelen. Maar de bedragen waar het dan om gaat worden meestal beheerd door de eigen stichtingen, gecontroleerde goede daden dus. Bovendien is het vermogen van Jeff Bezos, Bill Gates, de familie Walton van de mega-onderneming Walmart, en ook het vermogen van kleinste op de lijst Mark Zuckerberg (https://www.theguardian.com/technology/2020/aug/07/facebook-boss-mark-zuckerberg-joins-centibillionaire-club) zo groot dat geen van hen het geschonken bedrag zal merken. Daar komt nog bij dat er gewoon niet voldoende aandacht besteedt wordt aan het gedrag van deze vijf of zes personen.

Een baas die zijn personeel niet genoeg betaald om een behoorlijke woning te huren en iedere dag eten op tafel te zetten. Een oprichter van een internet grootheid die zijn personeel behandelt als slaven. En een familie die al het kapitaal naar zich toe trekt, zonder te letten op het personeel dat aan de basis van het familiekapitaal staat.

Daar lees je geen krantenberichten over. De grote pers lijkt deze mensen te beschermen, of wordt mogelijk zelfs door hen betaald om het nieuws niet te brengen, of alleen op een voor hen gunstige manier te brengen. Daarom is het tijd om eens goed naar je bestellingen via Amazon, je gedrag op Facebook en je inkopen bij de supermarkt te kijken. Lees ook de kranten en tijdschriften met een blik op de waarheid, zoals die niet gebracht wordt door de pers. Het zou wel eens de enige manier kunnen zijn waarop we deze mensen kunnen beïnvloeden.

photo Jeff Bezos; CC BY 2.0 Wikipedia, Feature photo http://www.buro247.com.au/thumb/640x960_8/images/640-opener-skinny-model-Fra)