Het voortbestaan van het tweejaarlijkse jazzfestival Jazz!Brugge heeft al vijf keer aan een zijden draadje gehangen, maar gisteren is de zesde editie dan toch van start gegaan. Kunstencentrum De Werf, dat het festival organiseert, maakt het zich niet gemakkelijk: het nodigt uitsluitend Europese jazzformaties uit, wat al meteen grote namen uitsluit én van het publiek een tamelijk blind vertrouwen in de organisatie veronderstelt. Bovendien vindt het festival plaats in het Concertgebouw dat tien keer meer bezoekers kan ontvangen dan de eigen concertzaal, waar een volle keet al geen evidentie is.
Omdat ik geen onderscheid maak tussen de diverse muziekgenres, vind ik de consequente houding van De Werf om zich tot jazz te beperken, nogal eng. Je kunt je ook afvragen of nichefestivals nog wel van deze tijd zijn. Jazz!Brugge rekent op 3.000 betalende bezoekers, dat is gemiddeld bijna 800 per dag, wat in deze periode van het jaar én zonder topnamen een haast onmogelijke opdracht is.
Alternerend met Jazz!Brugge organiseert De Werf in eigen huis ook tweejaarlijks de Flemish (of Belgian) Jazz Meeting, een evenement waarop uitsluitend professionals uit de jazzwereld uitgenodigd worden. Ook Jazz!Brugge is eigenlijk een onderonsje van professionals en diehards. Jazz is in de afgelopen eeuw gestaag geëvolueerd van amusements- naar cerebrale kunstmuziek die van de luisteraar behoorlijk wat inspanning vraagt, vandaar dat twintig concerten bijwonen op vier dagen tijd voor veel mensen een onmogelijke opdracht is. Festivals als Gent Jazz en Jazz Middelheim integreren al makkelijker namen als Amatorski, Tindersticks, Paolo Conte of Damien Rice omdat ze ervan uitgaan dat ze de bezoekers via deze gulden middenweg ook warm kunnen maken voor jazz.
Té populair mag ook al niet. “Jamie Cullum? No way!” Ik hoor het Rik Bevernage van De Werf al zeggen, al heb ik het hem niet gevraagd. Wellicht is Cullum zelfs al onbetaalbaar geworden voor een klein festival als dit. In Brugge zijn ze graag katholieker dan de paus. Tenminste, zolang de overheidscenten (25.000 euro projectsubsidie) dat toelaten.
Traditiegetrouw wordt voor de middagconcerten uitgeweken naar de zolder van het Sint-Janshospitaal, het vroegere Memlingmuseum. Gisteren was daar het Manuel Hermia Trio te gast. Met de sculpturen van Peter Jacquemyn als decor brachten ze het publiek in een haast religieuze trance, mede aangezwengeld door een hongergevoel, want op dat uur gaan de meeste mensen aan tafel. Met Manuel Hermia op saxen en fluit, Manolo Cabras op contrabas en Joao Lobo op drums kregen we een minestrone van zowel digestieve als onverteerbare klanken voorgeschoteld, naar verluidt een mix van ingrediënten uit de westerse en de Indiase keuken, die als ra-jazz (ra komt van raga) aan de man werd gebracht.
Het avondprogramma in het Concertgebouw werd voorafgegaan door een concert van de 71-jarige Zwitserse jazzpianiste Irène Schweizer in de kamermuziekzaal, samen met de veel jongere saxofonist Jürg Wickihalder (39). Beiden hadden een zwak voor het werk van Thelonious Monk en lieten dat ook blijken. Het oude kneutje bespeelde het klavier met de vingervlugheid van een twintigjarige en de jonge knaap entertainde zijn partner door met twee saxen tegelijk te spelen of zijn instrument via de hoorn in plaats van het mondstuk lucht in te blazen. Er werd soms hevig gehakketakt en gekibbeld, maar alles kwam telkens weer op zijn pootjes terecht.
Hoogtepunt van de avond werd het concert Vivaldi Universel van Christophe Monniot die naast Emil Spányi op piano, Michel Massot op tuba en Eric Echampard op drums ook een klassiek saxofoonkwartet (Quatuor Arcanes) meegebracht had. Ze zouden een eenentwintigste-eeuwse versie van Vivaldi’s ‘Quattro Stagioni’ brengen, want “door de opwarming van de aarde waren de seizoenen niet meer wat ze geweest waren”. De muziek klonk zeer behoorlijk, maar de opgenomen stemmen van kinderen, oude mensen en wetenschappers die hun visie op het klimaat gaven, waren er te veel aan. Hierdoor kreeg het concert een al te boodschapperig tintje en bovendien deden deze ingrepen heel erg geforceerd aan. Monniot (foto) maakte een lachertje van de opeenvolging van de seizoenen en liet het blazerskwartet af en toe de bekendste deuntjes uit Vivaldi’s meesterwerk ophoesten, waardoor het wel leek of Vivaldi alleen een loknaam was.
Voor het slotconcert van de eerste avond werd teruggekeerd naar een klassiek jazztrio met Enrico Pieranunzi aan de vleugel, Jasper Somsen op contrabas en Pieter Bas op drums. Ze brachten melodieuze chill out-jazz, waaronder een mooie bewerking van ‘My funny Valentine’. Een beetje te soft misschien voor een afsluiter, maar het publiek reageerde toch enthousiast.
Het festival loopt nog tot zondagavond. Meer informatie vindt u hier: http://www.jazzbrugge.be/
Misselyk
