“Nu moeten we toch echt gaan. Ze zijn daar.”

Mijn gesprekspartner had me al eens gewaarschuwd dat ze op komst waren maar ik had er geen aandacht aan besteed. Ik was verder gegaan met mijn powerpoint die ik zo interessant vond dat de wereld rond mij me verging. Maar ze waren er inderdaad. Eerst kwam de grote – duidelijk de pater familias – uit het water om de overgebleven koppigaards duidelijk te maken dat ze konden ophoepelen. Tegenspraak werd niet geduld. Het terras behoorde hen toe. Toen was het de beurt aan de kleine die – om uit het water te geraken – door moeder een duw in het achterste kreeg, gevolgd door uiteindelijk de moeder zelf. Ik wist niet dat Nijlpaarden zo’n egoïsten waren.

In Bujumbura is dit dagelijkse kost. De natuur is er tot aan de rand van de stad doorgedrongen.  Naast Nijlpaarden zijn er in het prachtige Tanganiika-meer ook nog krokodillen. Die lachen zich telkens een breuk als overmoedige toeristen weer eens pootje willen baden. Je moet die witte lijven zien lopen als er eens “klap-met-de-tandjes” gedaan wordt. Je moet niet al te veel geluk hebben om er bij valavond een Nijlpaard een wandelingetje te zien doen. Dit  op amper een paar honderd meter van het centrum van wat toch de hoofdstad van een land is. Elders moet je hiervoor naar een wildpark gaan.

Bujumbura is een aangename stad waar de lokale brouwerij veruit voor meest vreugde zorgt. Dat is verbazingwekkend omdat ze in Hollandse handen is.  En de flessen zijn er groot. Burundi ligt niet zodanig ver van de evenaar en het kan er warm zijn. De dorst is er navenant. In één fles gaan zo’n drie pintjes van de onze. Als mijn vrouw me verwijt dat ik weer teveel gedronken heb, kan ik naar waarheid antwoorden dat het er toch maar een vijftal waren.

Behalve brouwactiviteiten zijn er tegenwoordig maar weinig economisch zinvolle bezigheden te bespeuren. De enige files in de stad zijn die aan de zeldzame pompstations waar benzine te krijgen is. Door de economische sancties is er een deviezentekort en kan omzeggens niets meer ingevoerd worden. Die files openen opportuniteiten voor jonge kerels. Je geeft je auto voor een prikje in handen van zo’n gast en die gaat dan een paar uur aanschuiven om je wagen vol te tanken. En als je er nog een prikje bijdoet dan geeft hij je die netjes gewassen terug. Zie je wel dat economische sancties werken? Ze creëren zelfs werkgelegenheid.

We zijn intussen noodgedwongen op een ander terras aanbeland. Het zit er behoorlijk vol. Ik geloof mijn eigen ogen niet. Zitten die wonderbaarlijke meiden daar halve liters met een rietje te slurpen? Ja hoor. Dit is de nieuwste trend. Ik weet ook wel dat Amstel geen echt bier is maar toch. Wie er zo drie met een rietje in haar klink zuigt heeft ofwel een drankprobleem ofwel een flink stuk in datzelfde lichaamsdeel. 

Eén ziet mij verwonderd kijken en komt kennis maken. “Goedenavond. Ik ben Sofie.”

“Ik ben Johnny”, antwoord ik. “Johnny Lion.”