Eén ding is zeker: wie vandaag spijbelde en protesteerde, heeft het gelijk aan zijn kant. Je kan over veel zaken genuanceerd zijn of twee kanten proberen te zien, maar niet over het klimaat. Er dondert in sneltreintempo een ecologische catastrofe op ons af. Politici doen niet alleen niks. Een deel van hen ontkent zelfs dat er een probleem is of probeert twijfel te zaaien over de ernst ervan.

De generatie die vandaag in Brussel kwam zal de ecologische ramp aan den lijve ondervinden. Dat is geen doemscenario maar een wetenschappelijk feit. Zij zullen de tol betalen voor de winsthonger en de geveinsde onwetenheid van zij die voor hen kwamen.

Wat kan je dan als jongere doen? Stemmen kan je niet. Het werk neerleggen kan evenmin.

Dus spijbel je. 

Vrolijke optocht

Het begon met een simpele oproep van de zeventienjarige Anuna De Wever en de negentienjarige Kyra Gantois: laten we wekelijks spijbelen tot politici het klimaat serieus nemen. Een oproep die, vermoedelijk tegen de meeste verwachtingen in, toch behoorlijk wat gehoor kreeg.

In Antwerpen-Centraal en Antwerpen-Berchem was het deze ochtend druk op de perrons. Scholieren stonden met zelfgemaakte borden en een hoop goede moed klaar om te protesteren in Brussel. Voor velen het eerste protest ooit.

Het plan was een statische betoging op het Europaplein voor het Centraal Station, maar dat liep anders. Het enthousiasme van enkele duizenden bijeengekomen scholieren was te groot voor dat kleine plein en tegen elf uur werd begonnen aan een spontane betoging die enkele uren zou duren. Het werd een vrolijke en luidruchtige optocht die via de Wetstraat tot aan het Europees Parlement zou voeren. 

Systeemverandering

Duizenden scholieren die de banvloeken van ouders en directie trotseren om hun stem te laten horen. Na de klimaatmars toont het opnieuw aan hoezeer de kwestie van het klimaat leeft en mensen wakker houdt. Ook de slogans die de jongeren meedroegen waren opvallend politiek. Dat het over een systeemverandering gaat, hoefde je de meeste manifestanten niet uit te leggen.

Dit eerste Belgische #youthforclimate-protest kan gecatalogeerd worden als een succes. Maar om het effectief te laten zijn, zal het moeten herhaald worden. Iedere week. Pas wanneer er effectief elke week scholen leeglopen zal er een sense of urgency ontstaan.

Maar dat zal veel moed vergen. Er zal moeten opgebokst worden tegen directie, ouders en politici. Nu al zijn de moraalridders opgestaan die met opgeheven vingertje verkondigen dat “spijbelen geen goed signaal is” of dat betogers “extremisten” zijn. Als er volgende week met dubbel zoveel gespijbeld en geprotesteerd wordt, zullen dat soort reacties enkel toenemen.

Hoe je daartegen wapenen? Door met zoveel mogelijk te zijn. Hoe meer er geparticipeerd wordt aan het protest, hoe minder de school gezag kan behouden en hoe legitiemer het protest zal worden. Tijdens één van de afsluitende speeches werd het idee geopperd om voor iedere school klimaatcomités op te richten en de scholen ook met elkaar in verbinding te brengen. Zonder meer een excellent plan.

Maar er ligt ook een verantwoordelijkheid bij studenten, sociale bewegingen en meer doorwinterende actievoerders: steun deze beweging, faciliteer ze waar mogelijk. En dat geldt evengoed voor ouders en directies die wél de ernst van de klimaatproblematiek inzien. Wees solidair.

Kortom, spijbel mee. Spijbel meer.
Het is meer dan ooit nodig.