Het Japanse taikocollectief Yamato is al twee weken op tournee door België en Nederland met de voorstelling ‘Rojyoh, the beat on the road’. Pas in juni keren ze terug naar hun eiland in de Grote Oceaan om vervolgens in het najaar de Verenigde Staten en Canada aan te doen, en vanaf december zijn Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland aan de beurt. Bij onze noorderburen is Yamato waanzinnig populair. Tijdens deze tournee treden ze er liefst 34 keer op. In België slaan hun shows minder goed aan. Wij zagen ze gisteren aan het werk in de Stadsschouwburg van Brugge.
Bij ons is Kodo ongetwijfeld de bekendste taikogroep, maar het is nu toch alweer vier jaar geleden dat ze in België optraden. In tegenstelling tot Kodo focust Yamato veel meer op entertainment. Yamato is – net als het beroemde slagschip van de Keizerlijke Japanse marine tijdens de Tweede Wereldoorlog – genoemd naar de voormalige provincie Yamato in Nara, een Japanse prefectuur in de regio Kansai in Honshu, het grootste eiland van Japan. Het gezelschap werd in 1993 opgericht door Masa Ogawa, die sindsdien samen met vijftien andere slagwerkers voor spektakel zorgt in schouwburgen all over the world.
Van die zestien muzikanten stonden er in Brugge slechts tien op het podium. Wellicht wisselen ze elkaar dus af omwille van de exuberante fysieke inspanning die elke avond geleverd moet worden. Dat doen ze nu al twintig jaar en in ‘Rojyoh’ liet Yamato een overzicht zien van al die jaren on the road en meteen ook van de verschillende taikotechnieken die de groep zich in de loop der jaren eigen gemaakt had.
Met de opener ‘The Birth Place of Yamato’ maakten ze het publiek vertrouwd met de taiko: een grote drum, gemaakt van een holle boomstam en bespannen met dierenhuid. Ze hadden er een hele vrachtwagen meegebracht: grote, middelgrote, kleine, staande, liggende, hangende, noem maar op. In Japan wordt het instrument vooral bespeeld tijdens rituele feesten ter aanbidding van de natuurgeesten. We keerden terug naar 1993, het prille begin van de groep, wat werd duidelijk gemaakt via enkele teksten die geprojecteerd werden op een groot doorzichtig gordijn. De nadruk werd gelegd op het slagwerk dat een reflectie zou zijn “van het ritme van het leven en de weerspiegeling van de hartslag van de ziel”.
De compilatie verliep evenwel niet chronologisch, ook al om voldoende afwisseling in het programma te brengen, want twee keer vijftig minuten passief luisteren naar slagwerk is uiteraard geen optie. Ze slaagden er in elk geval in om het publiek snel te bekoren door het te laten klappen in de handen op aangegeven ritmes en af en toe wat blijmoedige humor in hun show onder te brengen.
Zo kregen we een perfect getimed spektakel te zien in symmetrisch opgebouwde, wisselende decors, met ingestudeerde vrolijkheid, een goed uitgekiende choreografie, veel oerwoudgeluiden, veel geroep en gekrijs, en behoorlijk wat interactie, met de nodige uitschuivers. Naast de drums kwamen er ook bekkens aan te pas en één keer zelfs een piccolo. De open doekjes volgden elkaar op en het publiek leek best tevreden met het aangeboden entertainment. Toch vonden we dat de show, zeker in het tweede deel, wat te veel naar toegankelijke circusattracties neigde, waardoor het muzikale aspect moest onderdoen voor het theatrale.
‘Rojyoh, the beat on the road’ kunt u gaan bekijken op 10 mei in de Warande in Turnhout en op 12 mei in het Cultuurcentrum van Lokeren. Tot 12 juni zijn ze nog op tournee op verscheidene plaatsen in Nederland.
Misselyk
